Skarga kasacyjna na decyzję Ministra Finansów w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług od stycznia do sierpnia 2002 r.
Tezy

W sytuacji gdy strona zgłasza wniosek o stwierdzenie nieważności powołując się na przepis art. 247 par. 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /t.j. Dz.U. 2005 nr 8 poz. 60/ obowiązkiem organów podatkowych było dokonanie analizy ostatecznej decyzji pod kątem rażącego naruszenia wszystkich przepisów prawnych, zarówno powołanych przez stronę, jak i tych przepisów, których podatnik nie dostrzegł, jeżeli doprowadziłyby one do zmniejszenia obowiązku podatkowego.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Artur Mudrecki (spr.), Sędziowie NSA Juliusz Antosik, WSA Dariusz Dudra, Protokolant Jan Jaworski, po rozpoznaniu w dniu 4 stycznia 2006 r. na rozprawie w Wydziale I Izby Finansowej skargi kasacyjnej Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 lutego 2005r., sygn. akt III SA/Wa 1580/04 w sprawie ze skargi Renaty B. na decyzję Ministra Finansów z dnia 30 czerwca 2004 r. (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług od stycznia do sierpnia 2002 r. 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Ministra Finansów na rzecz Renaty B. kwotę 180 /słownie: sto osiemdziesiąt/ zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Inne orzeczenia o symbolu:
6110 Podatek od towarów i usług
Inne orzeczenia z hasłem:
Podatek od towarów i usług
Podatkowe postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Finansów
Uzasadnienie strona 1/4

1. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zaskarżonym wyrokiem z dnia 16 lutego 2005 r., III SA/Wa 1580/04 uchylił zaskarżoną przez Renatę B. decyzję Ministra Finansów z dnia 30 czerwca 2004 r. (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług.

Z akt sprawy wynika, że decyzją z dnia 30 czerwca 2004 r. Minister Finansów utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 21 listopada 2003 r. odmawiającą stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Urzędu Skarbowego w G. z dnia 26 listopada 2002 r. w przedmiocie określenia Renacie B. za miesiące od stycznia do sierpnia 2002 r. wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług oraz kwoty zaległości podatkowej za powyższe miesiące, a także nie wyrażającej zgody na zmniejszenie podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w wysokości 7.090 zł wynikającego z faktur dokumentujących zakupy dokonane przed dniem utraty zwolnienia podmiotowego w podatku od towarów i usług w związku z prowadzoną działalnością handlową. Minister Finansów w uzasadnieniu swej decyzji na wstępie przedstawił stan faktyczny sprawy, z którego wynikało, że Urząd Skarbowy w G. decyzją z dnia 26 listopada 2002 r., określił Renacie B. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do sierpnia 2002 r. oraz kwotę zaległości podatkowej za powyższe miesiące w związku ze stwierdzonymi nieprawidłowościami. Od decyzji Urzędu Skarbowego w G. z 26 listopada 2002 r. strona nie wniosła odwołania, w związku z tym, przedmiotowa decyzja stała się decyzją ostateczną.

Wnioskiem z dnia 10 października 2003 r. Renata B. wystąpiła z żądaniem stwierdzenia nieważności ww. decyzji Urzędu Skarbowego, powołując jako podstawę prawną wniosku art. 247 par. 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej. Dyrektor Izby Skarbowej w S. decyzją z dnia 21 listopada 2003 r. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Urzędu Skarbowego w G., ponieważ uznał, że decyzja Urzędu nie jest dotknięta wadą nieważności wymienioną w art. 247 par. 1 pkt 3 ustawy - Ordynacja podatkowa. Od powyższej decyzji podatniczka wniosła odwołanie do Ministra Finansów.

Minister Finansów uzasadniając motywy swego rozstrzygnięcia wyjaśnił, że postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji jest postępowaniem o wyjątkowym charakterze, którego istotą jest ustalenie istnienia bądź nieistnienia przesłanek wymienionych w art. 247 par. 1 ustawy - Ordynacja podatkowa. Podkreślił też, iż postępowanie w tym trybie nie jest kontrolą merytoryczną zasadności zapadłego rozstrzygnięcia do czego zmierza strona w dotychczasowym postępowaniu, tj. zarówno we wniosku z dnia 10 października 2003 r. o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji Urzędu Skarbowego z dnia 26 listopada 2002 r. jak i w odwołaniu wniesionym do Ministra Finansów z dnia 8 grudnia 2003 r. od decyzji Izby Skarbowej z dnia 21 listopada 2003 r., domagając się rozpatrzenia sprawy co do istoty. Temu celowi poświęcone jest postępowanie dotyczące wymiaru podatku, kontrolowane także pod względem legalności przez sąd administracyjny. W przedmiotowej sprawie jak wynika z akt sprawy strona nie skorzystała z takiej kontroli nie wnosząc odwołania od decyzji Urzędu Skarbowego w G. Natomiast złożenie wniosku o wszczęcie postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oznacza zawężenie przedmiotu kontroli tylko z punktu widzenia przesłanek nieważności określonych w art. 247 par. 1 ustawy -Ordynacja podatkowa. Podstawą żądania Strony jest zarzut rażącego naruszenia prawa, a więc przesłanka określona w art. 247 par. 1 pkt 3 O.p. Zdaniem Ministra Finansów argumenty strony podniesione w odwołaniu nie uzasadniają uchylenia zaskarżonej decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 21 listopada 2003 r. i stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Urzędu Skarbowego w G., albowiem nie narusza ona w sposób rażący prawa. Zgodnie z przyjętym w orzecznictwie poglądem, należy stwierdzić, że do zakresu pojęcia rażącego naruszenia prawa nie można zaliczyć każdego naruszenia, lecz tylko takie, które zachodzi wówczas, gdy istnieje oczywista sprzeczność pomiędzy treścią przepisu, a rozstrzygnięciem zawartym w decyzji. W orzecznictwie wyrażano także poglądy, iż jako "rażącego" nie można traktować takiego rozstrzygnięcia, które wynika z odmiennej interpretacji danej normy prawnej. Wskazano, że w sytuacji, w której rozstrzygnięciu sprawy strona zarzuca błędną interpretację zastosowanego przepisu prawa materialnego nie może dojść do "rażącego" naruszenia prawa w rozumieniu art. 247 par. 1 pkt 3 ustawy - Ordynacja podatkowa /wyrok NSA z dnia 5 września 2000 r., III SA 2237/99/. Zdaniem Ministra Finansów sytuacja taka zachodziła w przedmiotowej sprawie. Minister Finansów oceniając argumenty strony podnoszone w dotychczasowym postępowaniu zauważył, że w niniejszej sprawie ma miejsce spór interpretacyjny wynikający z odmiennej wykładni zastosowanych przez organ podatkowy przepisów podatkowych. Całokształt przedstawionej przez stronę argumentacji sprowadzał się wyłącznie do interpretacji przepisów prawa materialnego, tj. art. 14 ust. 7 a ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Kwestią sporną było rozstrzygnięcie czy podatniczka rozpoczynając od dnia 1 grudnia 2000 r. ponownie działalność gospodarczą po uprzednim jej zlikwidowaniu w dniu 20 września 1998 r. zobowiązana była do rozliczania się w zakresie podatku od towarów i usług. W ocenie Urzędu Skarbowego, w stosunku do podatniczki miał zastosowanie art. 14 ust. 7a ustawy o VAT. Minister Finansów stwierdził, że podtrzymuje rozstrzygnięcie zawarte w decyzji Urzędu Skarbowego, iż zgodnie z ustalonym stanem faktycznym sprawy art. 14 ust. 7a powołanej ustawy nakładał na podatnika obowiązek rozliczania się z podatku od towarów i usług. Podatniczka od 1 stycznia 1994 r. do 20 września 1998 r., tj. do dnia likwidacji działalności była podatnikiem podatku od towarów i usług. Niezależnie od powyższego w 1997 r. osiągnęła obrót przekraczający kwotę 80.000 zł uprawniającą do korzystania ze zwolnienia podmiotowego określonego w art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z brzmieniem art. 14 ust. 7a ustawy o VAT podatnik, który utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, nie może w następnych latach skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1 z zastrzeżeniem art. 7 ust. 2d. W świetle tego przepisu przy ponownym rozpoczęciu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu - jak to miało miejsce w sytuacji Renaty B., podatnik nie może skorzystać ze zwolnienia podmiotowego wynikającego z art. 14 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy. Dlatego też zdaniem Organu odwoławczego prawidłowo Urząd Skarbowy wydał decyzję określającą za miesiące od stycznia do sierpnia 2002 r. zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług oraz kwotę zaległości podatkowej za ww. miesiące. Minister Finansów wskazał następnie, że w sprawie ma miejsce spór dotyczący odmiennej wykładni przepisu prawa materialnego, który nie może być rozpatrywany w kategoriach rażącego naruszenia prawa. Polemika w tym zakresie, mogłaby mieć miejsce wyłącznie w toku postępowania instancyjnego, a po jego zakończeniu w postępowaniu przed sądem administracyjnym, a nie we wnioskowanym przez podatniczkę trybie stwierdzenia nieważności. Wskazano, iż powoływanie się na pismo Ministra Finansów opublikowane w czasopiśmie "Rzeczpospolita" nie może być traktowane w kategoriach dowodu w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, gdyż nie mieści się w istniejącym stanie prawnym sprawy. Podkreślono, że także ocena prawna wyrażona w orzeczeniu Sądu wiąże w sprawie wyłącznie ten sąd oraz organ, którego działanie było przedmiotem zaskarżenia, ponieważ wykładnia przepisu zawarta w orzeczeniach jest dokonywana w ścisłym związku z postępowaniem toczącym się w konkretnej sprawie na podstawie zaistniałego stanu faktycznego i prawnego sprawy. W przedmiotowej sprawie faktem jest, że strona nie złożyła, w ustawowym terminie odwołania od decyzji Urzędu Skarbowego w G. Natomiast twierdzenie strony, że nastąpiło to wskutek działania pracowników tego Urzędu /brak dowodu na tę okoliczność/, zdaniem Ministra Finansów jest nieuzasadnione i pozostające bez wpływu na podjęte rozstrzygnięcie. Organ podkreślił, że Urząd Skarbowy działając w ramach swoich kompetencji miał podstawy prawne w świetle udokumentowanego stanu faktycznego podjąć decyzję, która zdaniem Ministra Finansów, została wydana na podstawie obowiązujących w tym zakresie przepisów ustawy o VAT. W związku z tym nie można uznać, że została wydana z rażącym naruszeniem prawa, gdyż nie zachodzi sprzeczność pomiędzy treścią zastosowanych przepisów prawa podatkowego, a rozstrzygnięciem zawartym w przedmiotowej decyzji Urzędu.

Strona 1/4
Inne orzeczenia o symbolu:
6110 Podatek od towarów i usług
Inne orzeczenia z hasłem:
Podatek od towarów i usług
Podatkowe postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Finansów