W przypadku, gdy w dacie orzekania w danej sprawie funkcjonowały dwa konkurujące ze sobą poglądy, co do sposobu interpretacji przepisów prawa to jeden z nich faktycznie może być dotknięty wadą, która umożliwia zakwalifikowanie opartego na nim rozstrzygnięcia jako wydanego w warunkach określonych w art. 247 par. 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./. W takiej jednak sytuacji obowiązkiem Sądu odrzucającego jeden z tych poglądów jest wykazanie powodów, dla których uważa, że ten, który zastosowano w sprawie jest dotknięty wskazaną wyżej wadą.
W przypadku istnienia rozbieżności interpretacyjnych i opowiedzenia się w sprawie za tą, która potem uznana została odrzucona nie daje jeszcze samo przez się podstaw do przyjęcia, iż rozstrzygnięcie podjęte zostało z rażącym naruszeniem prawa.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Edmund Łój, Sędziowie NSA Juliusz Antosik, Krzysztof Stanik (sprawozdawca), Protokolant Iwona Wtulich, po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2005 r. na rozprawie w Wydziale I Izby Finansowej skargi kasacyjnej Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 stycznia 2005 r. sygn. akt III SA/Wa 947/04 w sprawie ze skargi Daniela K. na decyzje Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 19 marca 2004 r. (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznych w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące październik i listopad 1997 r. 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2. zasądza od Daniela K. na rzecz Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej kwotę 440 zł /słownie: czterysta czterdzieści złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 20.01.2005 r., III SA/Wa 947/04 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargi Daniela K. na dwie decyzje Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 19 marca 2004 r., (...) w sprawach odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznych w przedmiocie podatku od towarów i usług za październik i listopad 1997 r.
W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia nawiązano w pierwszej kolejności do zasadniczo zbieżnych ze sobą okoliczności poszczególnych spraw oraz dotychczasowego ich przebiegu. W tych ramach zauważono, że decyzjami z dnia 18.03.2002 r. określono podatnikowi wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za wskazane wyżej miesiące, które zaskarżone zostały w związku z czym stały się ostateczne.
W dniu 14.06.2002 r. pełnomocnik skarżącego wniósł do Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej o stwierdzenie nieważności tychże decyzji, powołując się na art. 247 par. 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, które to żądanie uwzględnione nie zostało.
Wnioskiem z dnia 10.01.2004 r. pełnomocnik strony zażądał ponownego rozpoznania sprawy. W jego uzasadnieniu argumentowano, że w postępowaniu o stwierdzenie nieważności istnieje możliwość rozpatrzenia sprawy co do istoty. Wskazano również, że w postępowaniu przed organami podatkowymi doszło do rażącego naruszenia prawa, tj. art. 3 ust. 1 pkt 3 i art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm. - zwana dalej "ustawą o VAT"/ przez wymierzenie zobowiązania podatkowego skarżącemu na podstawie faktur dokumentujących fikcyjne zdarzenia gospodarcze. Na poparcie takiego stanowiska przytoczono tezę uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22.04.2002 r. FPS 2/02.
Zdaniem skarżącego o rażącym naruszeniu prawa w postępowaniu podatkowym świadczy również fakt, że organy podatkowe odstąpiły od wymierzenia należnego podatku dochodowego, gdyż działalność gospodarcza prowadzona przez skarżącego miała w rzeczywistości fikcyjny charakter, a mimo to ustalono wysokość zobowiązania podatkowego na podstawie faktur wystawianych w ramach prowadzenia tej działalności. W ocenie pełnomocnika strony skarżącej rozdzielenie mocy prawnej podatku dochodowego od osób fizycznych od podatku od towarów i usług było niedozwolone.
Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej dwoma decyzjami z 19.03.2004 r. utrzymał w mocy własne decyzje z 18.03.2002 r. W uzasadnieniu stwierdzono, że tryb nadzwyczajny uregulowany w art. 247 par. 1 Ordynacji podatkowej jest procedurą umożliwiającą eliminację z obiegu prawnego decyzji dotkniętych kwalifikowaną formą naruszenia prawa, czyli "rażącą". Odwołując się w tym zakresie do orzecznictwa wskazano, że rażące naruszenie prawa zachodzi wówczas, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa oraz gdy charakter tego naruszenia powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa /wyrok NSA z 21.10.1992 r., V SA 86/92/. Nie można więc było mówić o rażącym naruszeniu prawa w sytuacji, kiedy spór dotyczył interpretacji przepisu art. 33 ust. 1 ustawy o VAT. Albowiem zgodnie z poglądem utrwalonym w orzecznictwie rażące naruszenie prawa występuje wyłącznie, gdy naruszona została norma prawna nie budząca wątpliwości interpretacyjnych.