Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Krzysztof Stanik Sędziowie sędzia NSA Marek Kołaczek sędzia del. WSA Tomasz Kolanowski (spr.) Protokolant Dariusz Rosiak po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 listopada 2006 r. sygn. akt III SA/Wa 2855/06 w sprawie ze skargi B. B. spółki z o. o. T. A. w Ł. na decyzję Ministra Finansów z dnia 30 sierpnia 2004 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie podatku od towarów i usług 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2) zasądza od V. I. Spółka z o.o. z siedzibą w W. (poprzednio B. B. spółka z o. o. T. A. w Ł.) na rzecz Ministra Finansów kwotę 280 (słownie: dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Przedmiotem skargi kasacyjnej jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 listopada 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 2855/06 w sprawie "B." Sp. z o.o. Travel Agency w Ł. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie podatku od towarów i usług.
W pierwszej kolejności Sąd przedstawił stan sprawy. Stwierdził, że decyzją z dnia 30 sierpnia 2004 r. Minister Finansów, po rozpatrzeniu odwołania "K." Sp. z o.o. (obecnie "B." Sp. z o.o. Travel Agency) uchylił w całości własną decyzję z dnia 13 marca 2001 r. i odmówił stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 kwietnia 1999 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług.
Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że decyzją z dnia 8 lutego 1995 r. Drugi Urząd Skarbowy W. określił Spółce zobowiązanie z tytułu podatku od towarów i usług za październik 1994 r.
Po rozpatrzeniu odwołania od powyższego rozstrzygnięcia, Izba Skarbowa w Warszawie decyzją z dnia 2 sierpnia 1995 r. uchyliła decyzję organu podatkowego pierwszej instancji i umorzyła postępowanie.
Następnie, po wznowieniu z urzędu postępowania, postanowieniem z dnia 7 września 1995 r., Izba Skarbowa w W. decyzją z dnia 18 grudnia 1995 r. uchyliła swoją decyzję z dnia 2 sierpnia 1995 r. i orzekła o utrzymaniu w mocy decyzji Drugiego Urzędu Skarbowego W. z dnia 8 lutego 1995 r.
Wyrokiem z dnia 16 lipca 1997 r., sygn. akt III SA 240/96, Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 18 grudnia 1995 r.
Decyzją z dnia 22 kwietnia 1999 r. Izba Skarbowa w W. uchyliła ponownie własną decyzję z dnia 2 sierpnia 1995 r., uchyliła poprzedzającą ją decyzję Drugiego Urzędu Skarbowego W. z dnia 8 lutego 1995 r. i określiła Skarżącej Spółce za październik 1994 r. kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym przypadającą do zwrotu na rachunek bankowy podatnika w wysokości 332.985 zł oraz ustaliła dodatkowe zobowiązanie podatkowe w wysokości 125.400 zł. Decyzja ta została doręczona Skarżącej Spółce w dniu 13 maja 1999 r.
Wnioskiem z dnia 19 kwietnia 2000 r., skierowanym do Ministra Finansów, Spółka zwróciła się o stwierdzenie nieważności decyzji Izby Skarbowej w W. z dnia 22 kwietnia 1999 r. Decyzji tej zarzuciła:
- rażące naruszenie prawa materialnego, a w szczególności art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, z późn. zm.), powoływanej dalej jako "ustawa o VAT", poprzez niewłaściwe zastosowanie tego przepisu w stanie faktycznym sprawy oraz art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926, z późn. zm.), poprzez kreowanie pozaustawowych przesłanek powstania zobowiązania podatkowego;
- rażące naruszenie norm postępowania, a w szczególności art. 187 § 1, art. 190-192 Ordynacji podatkowej oraz art. 30 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368, z późn. zm.), poprzez oparcie rozstrzygnięcia na dowodach z dokumentu prywatnego i zeznaniach osoby wystawiającej ten dokument bez określenia w jakim charakterze osoba ta była przesłuchana, naruszenie zasady czynnego udziału strony w postępowaniu i zasady związania organu oceną prawną wyrażoną w orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego.