Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Danuta Oleś, Sędzia NSA Sylwester Marciniak (sprawozdawca), Sędzia del. WSA Bożena Dziełak, , po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M. O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 5 lipca 2017 r. sygn. akt I SA/Łd 136/16 w sprawie ze skargi M. O. na decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. z dnia 30 listopada 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia własnej decyzji ostatecznej określającej zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiące od czerwca do sierpnia 2007 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od M. O. na rzecz Naczelnika Urzędu Celno-Skarbowego w L. kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Wyrok sądu pierwszej instancji (k. 93 i 99-106v akt)
1.1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 lipca 2017 r., sygn. akt I SA/Łd 136/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi (dalej: sąd pierwszej instancji) oddalił skargę M. O. (dalej: skarżący) na decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w L. (dalej: organ) z dnia 30 listopada 2015 r. w przedmiocie odmowy uchylenia własnej decyzji ostatecznej określającej zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiące od czerwca do sierpnia 2007 r.
1.2. Z uzasadnienia powyższego wyroku wynika, że decyzją z dnia 28 grudnia 2012 r. organ określił skarżącemu zobowiązanie podatkowe za wskazane okresy rozliczeniowe. Decyzja stała się ostateczna.
W piśmie z dnia 5 lutego 2015 r. skarżący złożył wniosek o wznowienie postępowania kontrolnego zakończonego powyższą decyzją ostateczną, powołując się na przesłankę z art. 240 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613, ze zm., dalej: o.p.), tj. nową okoliczność, którą w ocenie skarżącego była decyzja z dnia 12 listopada 2012 r., którą Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w K. określił K. Sp. z o.o. (dalej: spółka) zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za miesiące od grudnia 2006 r. do czerwca 2007 r., w oparciu o materiał dowodowy pozyskany od organów ścigania.
Po wznowieniu postępowania kontrolnego organ włączył do akt dowody istotne dla sprawy i nieznane organowi w dniu wydania decyzji ostatecznej, tj.: wskazaną przez skarżącego decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. oraz materiał informacyjno-dowodowy, w oparciu o który została ona wydana. Po analizie uzupełnionego materiału dowodowego organ stwierdził brak podstaw do uchylenia decyzji z dnia 28 grudnia 2012 r., wskazując, że decyzja z dnia 12 listopada 2012 r. jest tylko jednym z dowodów w sprawie, który należało ocenić w zestawieniu z innymi dowodami charakteryzującymi faktyczne działania spółki. Zdaniem organu włączone dowody nie miały wpływu na rozstrzygnięcie podjęte w wydanej wobec skarżącego decyzji ostatecznej z dnia 28 grudnia 2012 r., zgodnie z którą faktury, w których jako wystawca figurowała spółka, były dokumentami nieodzwierciedlającymi rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Organ podkreślił, że postępowanie wznowieniowe nie może być wykorzystywane do pełnej merytorycznej kontroli decyzji wydanej w postępowaniu zwykłym, nie jest to bowiem kontynuacja tego postępowania zwykłego, lecz postępowanie nadzwyczajne, toczące się w zawężonych ramach. W tak zakreślonych ramach organ stwierdził, że sporne faktury zasadnie zostały zakwestionowane zarówno pod względem podmiotowym, jak i przedmiotowym. Zafakturowane paliwo pochodziło z nieujawnionych źródeł i nie był nim olej napędowy, lecz inny produkt ropopochodny powstały w procesie odbarwiania oleju grzewczego, a spółka, która wystawiła dla skarżącego faktury, służyła do zalegalizowania tak powstałego produktu. Również nowe dowody potwierdzają, że wystawca spornych faktur wytwarzał dokumenty legalizujące sprzedaż odbarwionego oleju opałowego, a podmioty wskazane jako dostawcy paliw do tego podmiotu nie istniały. Spółka uczestniczyła w grupie przestępczej zajmującej się odbarwianiem oleju opałowego i jego dystrybucją jako oleju napędowego. W celu ukrycia tego procederu spółka posłużyła się fakturami zakupu oleju napędowego od fikcyjnych firm, tj. podmiotów stworzonych w celu wystawiania "pustych" faktur. Stąd obrót do spółki był fikcyjny, wyłącznie fakturowy. Okoliczności sprawy świadczą o tym, że sporne w sprawie faktury były elementami nielegalnego obrotu i nie można wywodzić z nich prawa do odliczenia podatku naliczonego.