Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Adam Bącal, Sędzia NSA Danuta Oleś (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Alojzy Skrodzki, Protokolant Marta Sokołowska-Juras, po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 24 lipca 2013 r. sygn. akt I SA/Po 170/13 w sprawie ze skargi S. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 27 grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień i grudzień 2006 r. oraz umorzenia postępowania w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego za styczeń, luty, marzec, październik i listopad 2006 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od S. S. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w P. kwotę 3600 (słownie: trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z 24 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Po 170/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę S. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z 27 grudnia 2012 r., wydaną w przedmiocie podatku od towarów i usług.
Jak wynika z uzasadnienia Sądu I instancji, decyzją z 12 września 2011 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w G. określił S. S. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za kwiecień, maj, czerwiec, lipiec i wrzesień 2006 r. oraz na podstawie art. 208 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm., dalej jako "Ordynacja podatkowa") umorzył postępowanie podatkowe w sprawie określenia zobowiązania podatkowego za styczeń., luty, marzec, październik, listopad i grudzień 2006 r.
Na skutek wniesienia odwołania Dyrektor Izby Skarbowej w P. decyzją z 19 grudnia 2011 r., uchylił w całości decyzję organu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.
Rozpatrując sprawę ponownie Naczelnik Urzędu Skarbowego w G. decyzją z 2 października 2012 r. określił zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień i wrzesień 2006 r., oraz za grudzień 2006 r. określił kwotę do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy, a także umorzył postępowanie w zakresie określenia zobowiązania podatkowego za styczeń, luty, marzec, październik i listopad 2006 r.
W uzasadnieniu decyzji wskazano, że organ podatkowy, prowadząc ponownie postępowanie uzupełnił materiał dowodowy dotyczący dwóch kontrahentów skarżącego, a także przeprowadził czynności sprawdzające u kolejnych siedmiu kontrahentów podatnika. Organ I instancji dokonał również badania ksiąg podatkowych skarżącego za 2006 r. pod kątem ich rzetelności i niewadliwości - zakończone protokołem badania ksiąg podatkowych z 30 sierpnia 2012 r. w konsekwencji uznano, że ewidencje nabyć za miesiące styczeń, luty, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik, listopad i grudzień 2006 r. były nierzetelne, a zgromadzone dowody świadczą, że transakcje zakupu od podmiotów: A. sp. z o.o., PPHU R. M., W. sp. z o.o., nie są transakcjami rzeczywistymi. W oparciu o ustalenia kontroli podatkowej i postępowania podatkowego stwierdzono, że sprzedaż paliw na rzecz firmy skarżącego przez firmy A. sp. z o.o., W. sp. z o.o. oraz PPHU R. M. faktycznie nie miały miejsca.
Decyzją z 27 grudnia 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w P., po rozpatrzeniu odwołania, utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.
W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy zaakceptował postępowanie organu I instancji, który zakwestionował podatek naliczony z faktur otrzymanych na przestrzeni jedenastu miesięcy od stycznia do lutego 2006 r. i od kwietnia do grudnia 2006 r. W ocenie organu podatkowego transakcje nabycia paliwa od A. sp. z o.o., PPHU R. M. oraz W. sp. z o.o. miały charakter powtarzalny. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że skarżący powinien wiedzieć, że dokonuje transakcji, których celem jest uzyskanie korzyści podatkowej. Organ wyjaśnił, że z zeznań skarżącego wynika, iż nie dysponował informacjami potwierdzającymi wiarygodność kontrahentów, nie sprawdzał, czy posiadają koncesję na handel paliwami i nie interesował się źródłem pochodzenia dostarczanego paliwa. Nie pamiętał danych osobowych kierowców dostarczających paliwo i numerów rejestracyjnych pojazdów. Nie identyfikował reprezentowanych przez nich rzekomo firm. Nie wymagał żadnych dowodów potwierdzających przyjęcie gotówki przez dostawców.