Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Małgorzata Niezgódka-Medek (sprawozdawca), Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz, Sędzia del. NSA Krzysztof Wujek, Protokolant Anna Błażejczyk, po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej W. Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 maja 2017 r. sygn. akt VIII SA/Wa 76/17 w sprawie ze skargi W. Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 25 listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do lipca 2012 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od W. Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w P. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. kwotę 360 (słownie: trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Skarga kasacyjna W. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w P. dotyczy wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 31 maja 2017 r., sygn. akt VIII SA/Wa 76/17. W orzeczeniu tym Sąd pierwszej instancji, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, ze zm.; obecnie: Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.", oddalił skargę tej Spółki na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z 25 listopada 2016 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do lipca 2012 r.
Z przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji stanu faktycznego sprawy wynikało, że Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. w decyzji z 4 lipca 2016 r. dokonał odmiennego od deklarowanego przez Spółkę rozliczenia podatku od towarów i usług za wskazane wyżej okresy rozliczeniowe, określając Spółce zobowiązanie podatkowe za miesiące od stycznia do lipca 2012 r., kwotę podatku do zwrotu na rachunek bankowy za miesiące od lutego do lipca 2012 r. oraz kwotę podatku do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy za styczeń 2012 r. Powodem zmiany pierwotnego rozliczenia Strony było zakwestionowanie przez organ pierwszej instancji wewnątrzwspólnotowych dostaw środków smarnych, wyprodukowanych przez Spółkę, co skutkowało przyjęciem, iż były to dostawy krajowe, opodatkowane według stawki podatku od towarów i usług w wysokości podstawowej 23%.
Po rozpatrzeniu odwołania Spółki zaskarżoną decyzją z 25 listopada 2016 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W., działając na podstawie art. 233 § 2 w związku z art. 121, art. 122, oraz art. 187 § 1, art. 191, art. 210 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., Nr 137, poz. 613 ze zm., obecnie Dz. U. z 2019 r. poz. 900, ze zm.), zwanej dalej "Ordynacją podatkową", uchylił powyższą decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej i przekazał sprawę temu organowi do ponownego rozpoznania. Zdaniem organu odwoławczego w sprawie nie zebrano pełnego materiału dowodowego w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, a ten już zgromadzony nie został poddany dokładnej analizie. W konsekwencji, według organu odwoławczego, w sprawie niezbędne było przeprowadzenie postępowania dowodowego w znacznej części i zebranie kompletnego materiału dowodowego odzwierciedlającego całość stanu faktycznego w odniesieniu do wszystkich transakcji, które zostaną zakwestionowane.
W skardze na powyższą decyzję Dyrektora Izby Skarbowej Spółka wniosła o uchylenie tej decyzji oraz zasądzenie kosztów postępowania, zarzucając naruszenie:
1. prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:
- art. 42 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., obecnie Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, ze zm.), zwanej dalej "u.p.t.u.", poprzez bezpodstawne uznanie, że Spółka nie dysponowała wszystkimi niezbędnymi dokumentami potwierdzającymi dokonanie dostaw wewnątrzwspólnotowych, pomimo, że z tytułu każdej z zakwestionowanych dostaw dochowała warunków wynikających z u.p.t.u. - dokumenty handlowe, listy CMR, zostały dołączone do wysłanych wyrobów i potwierdzone przez odbiorców tych wyrobów w innych państwach UE, co w konsekwencji oznacza, że całkowicie uprawnione i dopuszczalne było zastosowanie stawki 0% podatku od towarów i usług;