Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Marek Zirk-Sadowski, Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia NSA Sylwester Marciniak (sprawozdawca), , po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi Zarządcy Sądowego W. sp. z o.o. w upadłości układowej z siedzibą w K. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 września 2017 r., sygn. akt I FSK 1779/15 oddalającego skargę kasacyjną W. Sp. z o.o. w upadłości układowej w K. (dawniej: K. Sp. z o.o. w K.) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 26 marca 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 19/14 w sprawie ze skarg K. Sp. z o.o. w K. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie (obecnie: Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Krakowie) z dnia 21 października 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za kwiecień i maj 2010 r. 1. oddala skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku, 2. zasądza od Zarządcy Sądowego W. sp. z o.o. w upadłości układowej w K. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Krakowie kwotę 360 (słownie: trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
1. Wyrokiem z dnia 28 września 2017 r., I FSK 1779/15, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną W. Sp. z o.o. w upadłości układowej w K. (dalej: spółka lub skarżąca) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 26 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Kr 19/14 w sprawie ze skarg K. Sp. z o.o. w K. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie z dnia 21 października 2013 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za kwiecień i maj 2010 r.
2. Od powyższego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Zarządca Sądowy spółki wniósł skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem tego prawomocnego orzeczenia w całości.
Skargę oparto na podstawie art. 285a § 3 w związku z art. 285f § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325, dalej: p.p.s.a.) zarzucając rażące naruszenie prawa materialnego, tj.:
- art. 2 ust. 1 lit. a w związku z art. 14 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.; dalej: dyrektywa VAT) poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że w kwestionowanych transakcjach nie doszło do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, podczas gdy z ustalonego stanu faktycznego w sprawie wynika, że kwestionowane transakcje między spółkami U., N. S.A. oraz O. sp. k. (dalej: kontrahenci) doprowadziły każdorazowo do przeniesienia prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel na spółkę lub jej kontrahentów w rozumieniu art. 14 ust. 1 dyrektywy VAT, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie tych przepisów;
- art. 168 lit. a w związku z art. 176 w związku z art. 178 lit. a dyrektywy VAT oraz w związku z motywem 7 preambuły dyrektywy VAT i art. 1 ust. 2 dyrektywy VAT poprzez ich błędną wykładnię polegającą na uniemożliwieniu spółce prawa do odliczenia podatku VAT od kwestionowanych faktur dokumentujących nabycie towarów od kontrahentów, a tym samym naruszeniu zasady neutralności podatku VAT w sytuacji, gdy ze stanu faktycznego sprawy wynika, że w sprawie nie doszło do oszustwa związanego z VAT, spółce przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego na kwestionowanych fakturach VAT, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie tych przepisów;
- art. 203 dyrektywy VAT poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z podstawą do nakazania spółce zapłaty podatku wynikającego z wystawionych przez nią faktur, tj. zastosowanie wobec spółki sankcji wynikającej z art. 108 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535 ze zm., dalej: u.p.t.u.) pomimo braku uszczuplenia należności podatkowych, co stanowiło w świetle zasady neutralności podatku VAT naruszenie zasady proporcjonalności wynikającej z art. 5 ust. 1 i 4 Traktatu o Unii Europejskiej (dalej: TUE) w związku z art. 17 ust. 1 zd. 2 i 3 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej (dalej: KPP), a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie tych przepisów;