Kolejność zadań radiofonii i telewizji wymienionych w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji /Dz.U. 2001 nr 101 poz. 1114/ nie jest ich zestawieniem według kryterium ważności bądź rangi. Dopiero w porównaniu z unormowaniem zawartym w art. 36 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, stopień realizacji tych zadań przez innych nadawców działających na obszarze objętym koncesją, stwarza podstawę do wybrania spośród wniosków koncesyjnych takiego, który istniejące oczekiwania społeczne najpełniej uwzględnia.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Czesława Socha Sędziowie NSA Kazimierz Brzeziński Edward Kierejczyk (spr.) Protokolant Eliza Skibińska po rozpoznaniu w dniu 28 września 2004 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 grudnia 2003 r. sygn. akt II SA 269/01 w sprawie ze skargi "R. W." Spółki z o.o. w K. na decyzję Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 1 września 2000 r. Nr [...] w przedmiocie udzielenia koncesji na rozpowszechnianie programu radiofonicznego 1) oddala skargę kasacyjną; 2) zasądza od Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji na rzecz "R. W." Spółki z o.o. w K. 180 (sto osiemdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonym wyrokiem została uchylona decyzja Przewodniczącego KRRiT z 1 września 2000 r. Nr [...], utrzymana nią w mocy jego decyzja z 26 maja 2000 r. Nr [...] oraz poprzedzające je uchwały KRRiT z 10 maja 1999 r. Nr [...], z 18 kwietnia 2000 r. Nr [...] i z 11 lipca 2000 r. Nr [...] w przedmiocie przyznania Związkowi Harcerstwa Polskiego prawa do rozpowszechniania programu radiofonicznego za pomocą częstotliwości w paśmie 85,5 - 109 MHz ze stacji nadawczej w K. i odmowy przyznania tego prawa pozostałym uczestnikom postępowania, w tym Spółce "R. W.". W uzasadnieniu wyroku podkreślono, że powodem uchylenia tych rozstrzygnięć było ich wydanie z naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, zwłaszcza art. 7, 77 § 1, art. 80 i 107 § 3 k.p.a. Chodziło głównie o brak porównania wniosków ubiegających się o tę samą częstotliwość podmiotów w oparciu o art. 36 ust. 1 pkt 1 ustawy z 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz.U. z 2001 r. Nr 101, poz. 1114). Z analizy programów radiowych nadawanych przez rozgłośnie, w których udziały ma Spółka "A.", nie wynika, dlaczego znaczne ujednolicenie ich struktury gatunkowej w porównaniu z koncepcją programu Spółki "R. W." nie odpowiada wymaganiom programowym określonym w art. 10 ust. 1 i art. 15-15 b tej ustawy. Sąd jednocześnie zwrócił uwagę na sprzeczne ze sobą stwierdzenia o braku dostatecznie przygotowanej i kompletnej koncepcji programu Spółki "R. W." i jej pokrywaniu się z programami Spółki "A." będącej także udziałowcem pierwszej z nich. Po nadesłaniu ramówki programu nadawczego przy wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, zarzut ten - w ocenie Sądu - stał się zresztą nieaktualny. Nie można też mówić o wyraźnej dominacji i decyzyjnym wpływie Spółki "A." na strukturę gatunkową programu radiowego Spółki "R. W.", skoro ma ona tylko 50% udziałów. Sąd wskazał art. 29 ustawy o NSA jako podstawę prawną uchylenia również uchwał KRRiT.
Przewodniczący KRRiT wniósł od tego wyroku skargę kasacyjną na podstawie art. 101 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1271 ze zm.), zarzucił wyrokowi naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 35 ust. 1 i 3 ustawy o NSA oraz art. 77 i 80 k.p.a. w związku z art. 59 ustawy o NSA, domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, a także zasądzenia kosztów postępowania. Naruszenie art. 35 ust. 1 i 3 ustawy o NSA uzasadnił wniesieniem skargi po trzydziestodniowym terminie, który upłynął 15 października 2000 r., powodując konieczność jej odrzucenia bez możliwości merytorycznego rozpoznania. Naruszenie pozostałych ww. przepisów było natomiast konsekwencją wydania wyroku przy założeniu, że Przewodniczący KRRiT nie dokonał wnikliwego i dokładnego wyjaśnienia sprawy w aspekcie spełnienia wszystkich przesłanek art. 36 ust. 1 pkt 1 ustawy o radiofonii i telewizji oraz porównania wniosków koncesyjnych Spółki "R. W." i ZHP. Takie założenie Sądu nie było trafne, gdyż przy rozstrzyganiu sprawy organ negatywnie ocenił ogólnikowe zamierzenia programowe Spółki "R. W." hasłowo pokrywające się z programami Spółki "A." nadawanymi przez należące do niej stacje radiowe oraz uwzględnił przedstawione propozycje realizacji zadań rozgłośni ZHP przy kształtowaniu obywatelskich postaw i kultury politycznej odbiorców jej audycji. Skoro takiej sytuacji nie zmieniła również bardzo ogólna tygodniowa ramówka programu Spółki "R. W." nadesłana przy wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, to interes publiczny przemawiał za przyznaniem koncesji ZHP, którego wniosek jako jedyny spośród wszystkich ośmiu uczestników postępowania koncesyjnego odpowiadał wymogom ustawowym. Zdaniem Przewodniczącego KRRiT nie było potrzeby dokonywania szczegółowych porównań zamierzeń programowych ZHP i "R. W." na tle art. 1 ustawy o radiofonii i telewizji, z uwagi na przyjętą w sprawie metodę negatywnej selekcji programów pozostałych - z wyjątkiem ZHP - uczestników postępowania.