Organem właściwym do rozpoznania zażalenia na postanowienie wierzyciela wyrażające stanowisko w zakresie zarzutów (art. 34 § 1 i 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - Dz. U. z 2002 r. Nr 110, poz. 968 ze zm.) jest właściwy dla tego wierzyciela organ wyższego stopnia, o którym mowa w art. 17 K.p.a.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Finansowej wniosku Dyrektora Izby Skarbowej w K. o rozstrzygnięcie sporu o właściwość pomiędzy Dyrektorem Izby Skarbowej w K., a Samorządowym Kolegium Odwoławczym w K. w przedmiocie rozstrzygnięcia zażalenia na postanowienie wierzyciela dotyczące zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym postanawia wskazać, jako organ właściwy do rozpoznania zażalenia na postanowienie wierzyciela z dnia 4 listopada 2003 r. - Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K.
Dyrektor Izby Skarbowej w K. wystąpił do Naczelnego Sądu Administracyjnego, na podstawie art. 22 par. 3 pkt 2 Kpa oraz art. 15 par. 1 pkt 4 w związku z art. 4 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi o rozstrzygnięcie sporu z Samorządowym Kolegium Odwoławczym w K. o właściwość do rozstrzygnięcia zażalenia na postanowienie wierzyciela, stanowiące ocenę zarzutów dokonaną w trybie art. 34 ust. 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Stan faktyczny sprawy przedstawia się następująco:
Na podstawie tytułu wykonawczego wystawionego przez wierzyciela - Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w K., organ egzekucyjny tj. Naczelnik Urzędu Skarbowego K.-N.-H. wszczął postępowanie egzekucyjne do majątku dłużnika Stefanii K. celem realizacji obowiązku określonego w tytule jako: odpłatność za usługi opiekuńcze.
Po zastosowaniu środka egzekucyjnego, zobowiązana wniosła zarzuty w sprawie prowadzenia egzekucji kwestionując istnienie i zasadność obowiązku poddanego egzekucji, na podstawie art. 33 pkt 1 ustawy egzekucyjnej /Dz.U. 2002 nr 110 poz. 968 ze zm./.
Zgodnie z dyspozycją art. 34 par. 1, par. 4 tej ustawy, rozpatrzenie zarzutów może nastąpić jedynie po uzyskaniu wypowiedzi wierzyciela. Organ egzekucyjny zwrócił się do wierzyciela o przekazanie wymagalnego stanowiska oraz informacji o jego ostateczności. W dniu 4.11.2003 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego otrzymał postanowienie wierzyciela z dnia 4.11.2003 r., podtrzymujące zasadność domagania się uregulowania obowiązku oraz przedstawiające uzasadnienie faktyczne i prawne poparte regulacją ustawy o pomocy społecznej i uchwałą Rady Miasta K. W pouczeniu o zaskarżalności postanowienia wskazano jako organ odwoławczy Samorządowe Kolegium Odwoławcze. Na to postanowienie zobowiązana wniosła zażalenie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego, które wierzyciel przekazał wraz z aktami sprawy do Samorządowego Kolegium Odwoławczego. Samorządowe Kolegium Odwoławcze, uznając swoją niewłaściwość w sprawie, przekazało zażalenie do Dyrektora tut. Izby Skarbowej wskazując iż jest to właściwy organ odwoławczy.
Składając wniosek o rozpatrzenie sporu o właściwość Dyrektor Izby Skarbowej przedstawił następujący pogląd:
Dyrektor Izby Skarbowej uprawniony jest do podejmowania działań określonych w ustawie z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach i izbach skarbowych /Dz.U. nr 106 poz. 489 ze zm./.
Art. 5 ust. 7 cyt. wyżej aktu prawnego oprócz kompetencji wyraźnie sprecyzowanych, a nie odnoszących się do omawianej sytuacji przewiduje między innymi:
- pkt 2: rozstrzyganie w drugiej instancji w sprawach należących w pierwszej instancji do urzędów skarbowych oraz
- pkt 4: wykonywanie innych zadań określonych w odrębnych przepisach.
Powyższy zakres działania wyklucza właściwość rzeczową do orzekania odwoławczego w niniejszej sprawie bowiem:
wyrażanie stanowiska w formie postanowienia oceniającego zarzuty należy do wierzycieli, a w kompetencji urzędów skarbowych będzie pozostawało jedynie w sytuacji poddania egzekucji należności dla której urząd skarbowy jest wierzycielem. Przykładem określenia "innych zadań" jest art. 23 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, który w par. 2 wprowadza dla organów egzekucyjnych nie mających organu wyższego stopnia nadzór dyrektora właściwej miejscowo Izby Skarbowej. Podkreślenia wymaga fakt, iż nadzór odnosi się jedynie do organów egzekucyjnych.