Zdenominowanie kredytu zaciągniętego w walucie polskiej na walutę obcą nie powoduje, że w razie zmiany kursów tych walut powstają różnice kursowe w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w B. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Białymstoku z dnia 2 grudnia 2003 r. SA/Bk 845/03 w sprawie ze skargi Barbary i Tadeusza P. na decyzję Izby Skarbowej w B. /Ośrodek Zamiejscowy w S./ z dnia 26 maja 2003 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000 r. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę, (...).
Prowadzący działalność gospodarczą Tadeusz P. w dniu 24 lipca 1988 r. zawarł z Kredyt Bankiem PBI Spółka Akcyjna Oddział w Ł. umowę kredytową (...) o kredyt obrotowy denominowany na dolary amerykańskie. Na mocy postanowień przedmiotowej umowy bank udzielił podatnikowi kredytu obrotowego w złotych denominowanego w walucie wymienialnej w kwocie 293.000 USD na okres od dnia 24.07.1998 r. do dnia 28.08.1999 r. Inspektor Kontroli Skarbowej ustalił, że bank przelał ze swojego rachunku dewizowego na rachunek "A.-P." Tadeusz P. kwotę 293.000 USD. Podatnik, w związku ze spłatą kredytu, zaliczył w marcu 2000 r. w ciężar konta 751 "koszty finansowe" różnice kursowe od kredytu w kwocie 177.709,90 PLN przyjmując kurs dolara amerykańskiego w dniu zaciągnięcia kredytu 3.43378 co dawało kwotę 1.006.098 PLN, zaś kurs z dnia spłaty kredytu - 4.0403 co po przeliczeniu na złote polskie wyrażało się kwota 1.183.807.90 PLN. Powstałą różnicę w kwocie 177.709,90 PLN podatnik zaliczył w koszty uzyskania przychodu jako ujemną różnicę kursową. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. oraz orzekająca jako organ odwoławczy Izba Skarbowa w B. przyjęły, że brak było podstaw prawnych do zaliczenia kwoty 177.709,90 PLN do kosztów uzyskania przychodów 2000 r., a w efekcie tego do obniżenia podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób fizycznych należnym od małżonków P. za 2000 r. o wyżej wymienioną kwotę.
Rozpatrując skargę podatników na decyzję Izby Skarbowej Sąd nie podzielił stanowiska organów podatkowych. Okolicznością nie kwestionowaną w sprawie była spłata kredytu w marcu 2000 r. Art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./. w brzmieniu obowiązującym w odniesieniu do roku podatkowego 2000 r. stanowił, że "kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu. Jeżeli koszty wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich zarachowania i dniem zapłaty występują różnice kursu walut, koszty te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty ustalonego przez bank dewizowy, z którego usług korzystał ponoszący koszt oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zarachowania kosztów."
Niewątpliwym jest, że odniesiona w koszty finansowe kwota 177.709,90 PLN stanowiła koszty powstałe w związku ze spłatą uzyskanego przez podatnika kredytu bankowego. Kwota ta stanowiła różnicę kursową, wynikała ona bowiem z różnicy kursu dolara amerykańskiego z dnia uzyskania kredytu - 3.43378 PLN za 1 USD w stosunku do wartości - 4.006.098 PLN za 1 USD z dnia spłaty kredytu.
Zdaniem Sądu, stanowisko organów podatkowych, że kwota ta stanowiła spłatę pożyczki w rozumieniu przepisów art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. "a" ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym nie można było jej uważać za koszty uzyskania przychodów, nie jest trafne.