Jeżeli pełnomocnik do doręczeń poinformował organ podatkowy o odwołaniu pełnomocnictwa, a podatnik nie ustanowił nowego pełnomocnika, organ podatkowy mógł zastosować fikcję doręczenia decyzji, mimo że podatnik faktycznie jej nie otrzymał.
Organ podatkowy, po ustaleniu, że osoba wymieniona w art. 147 par. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ nie ustanowiła pełnomocnika do doręczeń i że nie zawiadomiła o tym właściwego organu, nie ma obowiązku podejmowania innych działań zmierzających do doręczenia decyzji w oparciu o przepis art. 150 powyższej ustawy.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Ryszarda Winicjusza V. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 listopada 2003 r. III SA 1217/03 w sprawie ze skargi Ryszarda Winicjusza V. na postanowienie Izby Skarbowej w W. z dnia 11 kwietnia 2003 r. (...) w przedmiocie uchybienia terminu do wniesienia odwołania - oddala skargę kasacyjną.
Decyzją z dnia 16 grudnia 2002 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. ustalił wysokość zobowiązania podatkowego w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodu nie znajdującego pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu za 1996 r. Od powyższej decyzji pełnomocnik Ryszarda Winicjusza V. wniósł odwołanie, żądając jej uchylenia w całości i umorzenia postępowania jako bezprzedmiotowego na skutek upływu okresu przedawnienia. Postanowieniem z dnia 11 kwietnia 2003 r. Izba Skarbowa w W. stwierdziła, że odwołanie zostało złożone z uchybieniem terminu przewidzianego w art. 223 par. 2 Ordynacji podatkowej i pozostawiła je bez rozpatrzenia.
W uzasadnieniu Izba Skarbowa wyjaśniła, iż doręczenie decyzji, od której wniesione zostało odwołanie nastąpiło w dniu 16 grudnia 2002 r., tj. w dniu odmowy jej przyjęcia pod jedynym znanym na ten dzień adresem do doręczeń wskazanym przez kontrolowanego. Doręczenie - jak zaznaczono w uzasadnieniu postanowienia - nastąpiło zgodnie z przepisami rozdziału 5 Ordynacji podatkowej, zaś decyzja zawierała prawidłowe pouczenie o prawie do złożenia odwołania w terminie czternastu dni od dnia jej doręczenia. Termin ten upływał w dniu 30 grudnia 2002 r., natomiast odwołanie nadano na poczcie w dniu 9 stycznia 2003 r. W dalszych wywodach zawartych w uzasadnieniu postanowienia Izba Skarbowa zwróciła uwagę na to, iż po otrzymaniu w dniu 16 grudnia 2002 r. informacji o odwołaniu z dniem 14 grudnia 2002r. pełnomocnictwa dotychczasowemu pełnomocnikowi, pracownicy UKS udali się osobiście na ostatni wskazany adres dla doręczeń, tj. K.-J., ul. Wschodnia 9 i tam pracownicy Agencji Ochrony "A." oraz Aneta B. odmówili przyjęcia przesyłki kierowanej do Ryszarda Winicjusza V. Podkreśliła, iż - odwołując dotychczasowego pełnomocnika - podatnik winien był liczyć się z negatywnymi konsekwencjami wynikającymi z art. 147 par. 1 Ordynacji podatkowej. Cytując treść tego przepisu Izba Skarbowa wyjaśniła następnie, iż podatnik, po odwołaniu z dniem 14 grudnia 2002 r. pełnomocnictwa dla Jerzego Z., dopiero w dniu 23 grudnia 2002 r. ustanowił nowego pełnomocnika do doręczeń w osobie Marka Rz., przy czym stosowne pismo wpłynęło w dniu 24 grudnia 2002 r. Podkreśliła, iż nie zasługiwały na uwzględnienie argumenty, iż z uwagi na chorobę podatnik nie był w stanie wcześniej wyznaczyć pełnomocnika dla doręczeń, gdyż z zaświadczenia lekarskiego dołączonego do odwołania wynikało, iż był on od 16 grudnia 2002 r. przez 10 dni niezdolny do podróżowania. Skoro - jak zaznaczyła Izba Skarbowa - pełnomocnik do doręczeń został ustanowiony w dniu 23 grudnia 2002 r., tj. w okresie choroby, to uznać w jej ocenie należało, iż skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 16 grudnia 2002 r. na wskazany przez skarżącego adres do doręczeń w Polsce.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego pełnomocnik Ryszarda Winicjusza V. wniósł o uchylenie powyższego postanowienia i zarzucił, że zostało ono wydane z naruszeniem podstawowych zasad Ordynacji podatkowej, a w szczególności art. 120-124, art. 172 i art. 177 oraz art. 217 Ordynacji podatkowej. W obszernym uzasadnieniu skarżący dowodził, iż próba doręczenia decyzji przez organ podatkowy w dniu 16 grudnia 2002 r. pod adresem znanym temu organowi wyłącznie jako adres do doręczeń i co do którego to adresu organ ten miał pełną świadomość, że adresat nie przebywa pod tym adresem, nie mogła być uznana za działanie zgodne z obowiązującym prawem, ani też za substrat doręczenia. Zarzucił, że organ podatkowy celowo i z pełną premedytacją zaniechał czynności prowadzących do doręczenia przesyłki pod znanym mu adresem podatnika, to jest pod adresem w Niemczech.