Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wskazać przede wszystkim trzeba, że postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, prowadzone w oparciu o przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/, jest postępowaniem kasacyjnym, w trakcie którego Sąd bada zasadność podstaw podanych w skardze kasacyjnej. Taka właściwość Naczelnego Sądu Administracyjnego wynika z przepisów rozdziału 1 działu IV powołanej wyżej ustawy. Przepis art. 183 par. 1 ustawy przewiduje, że Sąd rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania. Nie może budzić zatem wątpliwości stwierdzenie, że Sąd związany jest granicami skargi kasacyjnej, a więc także zarzutami w niej sformułowanymi. Pogląd taki podzielany jest też w doktrynie prawa /patrz J. P. Tarno - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz. Wyd. Prawnicze LexisNexis. Warszawa 2004, str. 258 i nast./.
Wobec tego Naczelny Sąd Administracyjny nie może podejmować własnych działań w celu ustalenia innych wad zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku niż te, które zostały określone w tej skardze.
Przechodząc do oceny zasadności skargi kasacyjnej wniesionej w rozpoznanej sprawie, podnieść należy, że w jej petitum zarzucono zaskarżonemu wyrokowi naruszenie jedynie przepisów postępowania, to jest zasad określonych w art. 6 i art. 8 Kpa. Zarzuty te są oczywiście niezasadne. Autor skargi nie zwrócił bowiem uwagi na to, że zaskarżony wyrok został wydany w dniu 30 października 2003 r., a więc w okresie obowiązywania - od 1 stycznia 2003 r. - zmienionego brzmienia art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, wprowadzonego ustawą z dnia 12 września 2002 r. o zmianie Ordynacji podatkowej oraz o zmianie niektórych innych ustaw /Dz.U. nr 169 poz. 1387/. Nowa treść powołanego przepisu prawa nakazywała Sądowi stosować odpowiednio w postępowaniu w sprawach z zakresu prawa podatkowego wskazanych w nim przepisów Ordynacji podatkowej, nie zaś przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Podnieść przy tym trzeba, że przepis art. 6 Kpa /odpowiednik art. 120 Ordynacji podatkowej/ nie mógł być w ogóle stosowany, nawet odpowiednio, w postępowaniu sądowym, gdyż wyrażona w nim zasada działania organów podatkowych na podstawie przepisów prawa adresowana była w sposób jednoznaczny do tych organów, a nie do sądów. Odpowiednikiem z kolei art. 8 Kpa w Ordynacji podatkowej jest jej art. 121.
Reasumując powyższe ustalenia należy stwierdzić, że w zaskarżonym wyroku Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Białymstoku nie mógł naruszyć wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, gdyż nie był obowiązany ich stosować w postępowaniu sądowym, w świetle powołanego wyżej przepisu art. 59 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, w jego brzmieniu obowiązującym w 2003 r.
Skoro zatem skarga kasacyjna w sprawie niniejszej okazała się oczywiście nieusprawiedliwiona, należało ją oddalić na podstawie przepisów art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.