Skarga kasacyjna na decyzję Izby Skarbowej w W. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1997 r.
Tezy

Przedmiotem postępowania sądowoadministracyjnego jest ocena z punktu widzenia zgodności z prawem procesu konkretyzacji /zastosowania/ norm prawa materialnego /głównie administracyjnego/ w określonej sytuacji faktycznej. Zadaniem sądu jest ocena, czy zebrany w postępowaniu administracyjnym materiał procesowy jest pełny, czy został zebrany prawidłowo i jest wystarczający do wymaganego przez prawo ustalenia podstawy faktycznej decyzji. Stanowi o tym przepis art. 1 par. 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych /Dz.U. nr 153 poz. 1269/. Jeżeli ustalenie to wypada dla organów administracyjnych pozytywnie sąd będzie uprawniony do oddalenia skargi /art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, jeżeli oczywiście nie występuje w sprawie naruszenie prawa materialnego.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2005 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Andrzeja S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 maja 2004 r. III SA 1152/02 w sprawie ze skargi Andrzeja S. na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 27 marca 2002 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1997 r. - oddala skargę kasacyjną;

Inne orzeczenia o symbolu:
6112 Podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym zryczałtowane formy opodatkowania
Inne orzeczenia z hasłem:
Zawody prawnicze
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Izba Skarbowa
Uzasadnienie strona 1/7

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 maja 2004 r. III SA 1152/02 oddalił skargę Andrzeja S. na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 27 maca 2002 r., utrzymującą w mocy decyzję Urzędu Skarbowego W. w W. z dnia 15 grudnia 2001 r., określającą Andrzejowi i Ilianie małżonkom S. zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1997 r. w wysokości 584.945,60 zł, zaległość podatkową w wysokości 413.462,70 zł oraz odsetki za zwłokę na dzień wydania decyzji w kwocie 618.498,30 zł. Jako podstawę rozstrzygnięcia powołano art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/.

Uzasadniając wyrok, odniesiono się do pięciu spornych kwestii podniesionych w skardze na ww. decyzję Izby Skarbowej.

Po pierwsze, powołując się na art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm.; cyt. dalej: ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych/, Sąd stwierdził, że z obszernego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika prawidłowa ocena zawartych umów dotyczących wykonywania przez "N." usług budowlanych i sposobu rozliczania się z tytułu wykonywanych usług oraz fakt księgowania w ewidencji sprzedaży jedynie 95 procent przychodu z tytułu wykonywanych usług budowlanych /dot. umów ze Spółdzielnią Budowlano-Mieszkaniową "K.", ze Spółdzielnią Mieszkaniową "B.", ze spółką z o.o. "D."/. Zdaniem Sądu, skoro inwestor potwierdził wykonanie robót, określony w fakturach przychód jako należny wykonawca był obowiązany wykazać w prowadzonych urządzeniach księgowych. Kaucja zatrzymana przez kontrahenta nie może być wyłączona z przychodu wykonawcy, ponieważ stanowi dla niego należność za wykonane prace. Na fakt ten nie mają wpływu postanowienia zawartej umowy. Podatnik umówioną część /5 procent/ należności za wykonane roboty zgodził się pozostawić jako zabezpieczenie należytego wykonania prac. Takie umowne postanowienie wprawdzie pozbawia podatnika możliwości dochodzenia w okresie gwarancji zatrzymanej części należności, nie mniej jednak fakt ten nie ma znaczenia prawnego dla uznania tej części należności za przychód w rozumieniu art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stanowisko takie prezentowane było już w orzecznictwie NSA /por. wyrok z dnia 7.01.1999 r., SA/Sz 783/98/. Podkreślono, że organy podatkowe wykazały, iż ewidencja księgowa oraz konta rozrachunkowe z inwestorami zawierają przychody w wysokości 95 procent . Nie stwierdzono także ani w planach kont, ani w ewidencji ksiąg handlowych wyodrębnionego konta do rozliczeń z tytułu kaucji. Ponadto analiza dowodów źródłowych /faktur rozliczeniowych, wyciągów bankowych/ nie wykazała zwrotu kaucji. Zwrócono uwagę, że organy podatkowe zastosowały właściwe przepisy obowiązujące w dacie zaistnienia zdarzeń powodujących opodatkowanie podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Nieporozumieniem jest powoływanie przez pełnomocnika strony skarżącej przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 8 grudnia 1994 r. i próba wykazania, że wykonanie całości robót budowlanych trwało często kilka miesięcy i dlatego inny jest moment powstania obowiązku podatkowego niż w przypadku wykonywania innych usług. Podkreślono, że rozliczenie prowadzonych inwestycji budowlanych następowało po zakończeniu kolejnych etapów przeprowadzonych robót i odbywało się na podstawie faktur wystawionych po podpisaniu przez inspektora nadzoru stosownych protokołów. Wystawione dla inwestora faktury zawierały 100 procent wartości netto wykonanych robót /potwierdzają to załączone do faktur protokoły odbioru/ oraz kwotę stanowiącą 95 procent wartości wykonanych robót, jednakże dla "N." przychodem oraz podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług była kwota stanowiąca jedynie 95 procent ogólnej wartości wykonanej usługi. W tej sytuacji prawidłowo organy podatkowe przyjęły, że wykonane prace nie były fakturowane w 100 procent , skoro w ewidencji księgowej prowadzonej w firmie skarżącego stwierdzono księgowanie przychodów w wysokości 95 procent . Zaakcentowano, że z treści faktury z 10 grudnia 1997 r. nie wynika, aby rozliczono potrąconą kaucję. Nie wynikało to również z załączonej do faktury specyfikacji - kwoty zbiorcze przedstawione na specyfikacji nie były tożsame z kwotami widniejącymi na fakturze. Ponadto wyjaśnienia złożone przez Ilianę S. były sprzeczne z ustaleniami wynikającymi z przeprowadzonej w Spółdzielni "K." kontroli krzyżowej, z której wynikało, że na koniec 1997 r. pozostała nierozliczona potrącona kaucja. Powyższe ustalenia znajdują potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym /por. wyjaśnienia z dnia 4 stycznia 2000 r. złożone przez ww. Spółdzielnię, dotyczące faktur (...). Odnosząc się do faktury z dnia 6 marca 1998 r., zdaniem Sądu, organy prawidłowo wyjaśniły, że faktury te zostały wystawione w 1998 r., co tylko potwierdza fakt nie rozliczenia spornych kaucji w 1997 r. Dlatego też wyjaśnieniom podatniczki nie dano wiary.

Strona 1/7
Inne orzeczenia o symbolu:
6112 Podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym zryczałtowane formy opodatkowania
Inne orzeczenia z hasłem:
Zawody prawnicze
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Izba Skarbowa