Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędziowie NSA Antoni Hanusz, Jan Grzęda (spr.), Protokolant Krzysztof Kołtan, po rozpoznaniu w dniu 13 września 2005 r. na rozprawie w Wydziale II Izby Finansowej skargi kasacyjnej Banku (...) w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 maja 2004 r. sygn. akt III SA 3228/02 w sprawie ze skargi Banku (...) w L. na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej przy Min. Finansów, z dnia 31 października 2002 r. (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie o podatek dochodowy od osób prawnych 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Banku (...) w L. na rzecz Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej kwotę 120 zł (słownie: sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Wyrokiem z 20 maja 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Banku (...) w L. na decyzję Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej przy Ministrze Finansów z 31 października 2002 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie o podatek dochodowy od osób prawnych. Sąd stwierdził, iż instytucja stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej stanowi odstępstwo od zasady stabilności prawomocnych orzeczeń. Postępowanie w tym trybie jest samodzielnym postępowaniem administracyjnym, którego istotą jest ustalenie, czy nie zachodzi jedna z - enumeratywnie wymienionych w art. 247 par. 1 Ordynacji podatkowej - przesłanek. Przedmiotem wniosku Banku (...) w L. - o stwierdzenie nieważności decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej w B. z 15 marca 2001 r. było naruszenie przepisu art. 4 ustawy o finansach publicznych oraz art. 17 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Skarżący podnosił, że w 1999 roku dopłaty do oprocentowania kredytów bankowych, uznanych za dotacje z budżetu państwa, były wolne od podatku dochodowego od osób prawnych. Dowodził nadto, że zgodnie z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 121 Ordynacji podatkowej, podatnik nie może ponosić negatywnych konsekwencji zastosowania się do błędnej interpretacji udzielonej mu przez urząd skarbowy w trybie art. 14 par. 4 Ordynacji podatkowej.
Bank Spółdzielczy powołał w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego szereg orzeczeń sądów administracyjnych, które uchylały decyzje organów skarbowych w postępowaniach w przedmiocie stwierdzania nadpłat w podatku dochodowym od osób prawnych za 1999 rok.
W uzasadnieniu wyroku z 20 maja 2004 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że nie można jako rażące traktować rozstrzygnięcia wynikającego z odmiennej interpretacji danego przepisu, nawet jeżeli później wykładnia zostanie zmieniona. Różnica poglądów co do wykładni prawa nie może być kwalifikowana jako przesłanka do odstąpienia od zasady trwałości decyzji ostatecznych /art. 246 par. 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej/.
W skardze kasacyjnej Bank Spółdzielczy zaskarżył wyrok w całości i wniósł o jego uchylenie oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.
W skardze kasacyjnej podniesiono zarzuty:
- naruszenia prawa materialnego, tj. art. 2 i 32 ust. 1 Konstytucji RP przez całkowite ich pominięcie w sprawie, art. 247 par. 1 pkt 3 ustawy z 20 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie;
- naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 56, art. 124 par. 1 pkt 6, art. 125 par. 1 pkt 1, art. 135 i art. 141 par. 4 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm. - dalej cyt. jako p.p.s.a./.
Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu sprawy w zakresie wyznaczonym treścią zarzutów skargi kasacyjnej /art. 183 p.p.s.a./, uznał, iż nie zasługuje ona na uwzględnienie.