1. Oczywista omyłka we wskazaniu przepisu, którego naruszenie zarzucono w skardze kasacyjnej, nie ma wpływu na merytoryczną ocenę jej zasadności.
2. Narodowy Bank Polski, oprócz wypełniania funkcji banku emisyjnego oraz współdziałaniu w tworzeniu polityki pieniężnej, prowadzi także działalność gospodarczą, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 i 6 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ w brzmieniu obowiązującym w 2001 r.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Narodowego Banku Polskiego Oddział Okręgowy w O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 12 maja 2004 r. I SA/Wr 949/02 w sprawie ze skargi Narodowego Banku Polskiego Oddział Okręgowy w O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia 19 grudnia 2001 r. (...) w przedmiocie określenia wysokości zaległości podatkowej z tytułu podatku od nieruchomości za okres od stycznia do września 2001 r. - oddala skargę kasacyjną.
Decyzją z dnia 2 października 2002 r. Prezydent Miasta O. określił Narodowemu Bankowi Polskiemu-Oddziałowi Zamiejscowemu w O. zaległość w podatku od nieruchomości za okres od stycznia do września 2001 r. w kwocie 21.301,70 zł. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O. decyzją z dnia 19 grudnia 2001 r. utrzymało tę decyzję w mocy. Organy podatkowe ustaliły, iż podatnik posiada nieruchomość położoną w O., którą wykazał w deklaracji dla potrzeb podatku od nieruchomości jako pozostałe budynki lub ich części oraz grunty pozostałe i według stawek właściwych dla tego typu nieruchomości obliczył i wpłacił podatek. W ocenie organów podatkowych nieruchomości będące we władaniu Banku są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej i podlegają opodatkowaniu stawkami przewidzianymi dla gruntów i budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Samorządowe Kolegium Odwoławcze przyznało przy tym, iż biorąc pod uwagę zakres i charakter zadań, do jakich został powołany Narodowy Bank Polski, niewątpliwie nie można go uznać za typowy podmiot gospodarczy, a jego podstawowych zadań- na nastawione na osiągnięcie zysku. Mimo braku w podstawowych zadaniach Narodowego Banku Polskiego /określonych w art. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim - Dz.U. nr 140 poz. 938 ze zm./ zadań o charakterze ściśle nakierowanym na uzyskiwanie dochodów, używane do realizacji tychże celów środki mają charakter takich działań. Podatnik korzysta bowiem z typowych czynności operacyjnych, właściwych dla banków operacyjnych /np. prowadząc rachunki bankowe, udzielając kredytów refinansowych, gwarancji czy poręczeń/, które to działania poprzez analogię do uregulowań ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe /Dz.U. nr 140 poz. 939 ze zm./ należy uznać za prowadzenie działalności gospodarczej. Kolegium zwróciło także uwagę, iż podatnik może dokonywać obrotu wartościami dewizowymi, zarówno we własnym imieniu i na własny rachunek, jak i na rachunek innych podmiotów. Organ odwoławczy odwołał się także do faktu, iż w ramach realizacji zadań, określonych w art. 3 ustawy o Narodowym Banku Polskim, strona osiąga również określony zysk, który zgodnie z art. 69 par. 3 tej ustawy podlega odprowadzeniu do budżetu państwa, a w pozostałym zakresie przeznaczany jest na jej działalność. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych podmiot ten korzysta jedynie ze zwolnienia, przewidzianego w art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 2000 nr 54 poz. 654 ze zm./.
W skardze na powyższą decyzję strona zarzuciła obrazę przepisów prawa materialnego przez niewłaściwą interpretację i błędne zastosowanie art. 3 ustawy o Narodowym Banku Polskim oraz art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Domagała się w związku z tym uchylenia zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią w mocy decyzji organu I instancji. W ocenie strony skarżącej Samorządowe Kolegium Odwoławcze rozszerzyło pojęcie działowości gospodarczej, określone w art. 2 ust. 1 ustawy Prawo o działalności gospodarczej, cytując wybiórczo poszczególne przepisy ustawy o Narodowym Banku Polskim. Skarżącemu nie można bowiem przypisać, iż trudni się zarobkową działalnością gospodarczą w sposób ciągły, a więc nie może on być uznany za przedsiębiorcę w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Realizuje on bowiem określone zadania banku centralnego, określone w ustawie o Narodowym Banku Polskim i innych, a nie prowadzi działalności gospodarczej, mimo pobierania opłat za wykonanie niektórych czynności. Uzupełniając argumentację zawartą w skardze strona podniosła ponadto, iż działa ona jak centralny organ, choć nim nie jest, wydaje decyzje administracyjne w zakresie obrotu dewizowego, wspiera budżet, przekazując mu część zysku, wykonuje faktycznie zadania państwa, zlecone jej przez państwo w drodze ustawy o NBP. Nie jest ona też bankiem komercyjnym i nie stosuje się do niej przepisów prawa bankowego. Nie działa ona w celu osiągnięcia zysku /jest to zresztą zysk bilansowy, a nie zysk z działalności gospodarczej/, ale w celu wykonania nałożonych na nią przez państwo zadań. W Oddziale Banku, znajdującym się na spornej nieruchomości prowadzone są tylko i wyłącznie rachunki budżetu i nie jest dokonywany obrót wartościami dewizowymi.