Skarga kasacyjna na decyzję Izby Skarbowej w W. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1998 r.
Tezy

Sam fakt zameldowania się przez podatnika w mieszkaniu będącym przedmiotem najmu oraz okoliczność składania przez niego dokumentów podatkowych /zeznań/ operujących adresem takiego mieszkania nie mogą stanowić wyłącznej podstawy do postawienia tezy, że mieszkanie takie przeznaczone jest na potrzeby właściciela /współwłaściciela/, co w świetle art. 26 ust. 10 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powoduje utratę ulgi określonej w art. 26 ust. 1 pkt 8 tej ustawy.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Adam Bącal (spr.), Sędziowie NSA Marian Jaździński, Włodzimierz Kubiak, Protokolant Tomasz Grzybowski, po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2004 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Jana C. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego we Wrocławiu z dnia 13 maja 2003 r. sygn. akt I SA/Wr 118/01 w sprawie ze skargi Jana C. na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 11 grudnia 2000 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1998 r. 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu do ponownego rozpoznania 2. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz Jana C. kwotę 2.982 (dwa tysiące dziewięćset osiemdziesiąt dwa) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Uzasadnienie strona 1/3

Decyzją z dnia 11 lipca 2000 r. Inspektor Kontroli Skarbowej z Urzędu Kontroli Skarbowej w W. po przeprowadzeniu postępowania kontrolnego określił Janowi C. należny podatek dochodowy od osób fizycznych za 1998 r. w wysokości 443.742,10 zł, zaległość podatkową w wysokości 42.559,20 zł oraz odsetki za zwłokę. W motywach decyzji zarzucono podatnikowi niedotrzymanie warunków dotyczących ulgi związanej z odliczeniem od dochodu wydatków na budowę budynku mieszkalnego z przeznaczeniem lokali mieszkalnych na wynajem. Stwierdzono bowiem, że jedno z mieszkań przeznaczonych na wynajem podatnik wykorzystał na własne potrzeby.

W odwołaniu od tej decyzji podatnik zarzucił, że z samego faktu zameldowania nie można wyciągać wniosku, iż lokal mieszkalny, w którym dokonano zameldowania, był przez niego wykorzystany do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych. Zdaniem podatnika organ pierwszej instancji nie zebrał wyczerpującego materiału dowodowego między innymi poprzez odstąpienie od przesłuchania świadków dla ustalenia faktycznego sposobu korzystania z lokalu mieszkalnego i w konsekwencji dokonał błędnej oceny istotnych okoliczności sprawy, a nadto wskazano na okoliczność, że lokal był wynajęty osobie trzeciej, która z tego tytułu uiszczała czynsz najmu.

Przytoczone w odwołaniu argumenty nie przekonały Izby Skarbowej w W., która decyzją z dnia 11 grudnia 2000 r. uchyliła co prawda decyzję organu pierwszej instancji w części /uwzględniając zarzuty odwołania dotyczące kosztów uzyskania przychodu/ określając jednakże podatek dochodowy w kwocie 439.946,50 zł, zaległość podatkową w kwocie 38.763,60 zł i odsetki za zwłokę i nie uwzględniając zarzutów związanych z utratą przez podatnika prawa do odliczenia ulgi z tytułu budowy budynku z przeznaczeniem lokali na wynajem. Zgodnie z ustaleniami organu odwoławczego z dokumentów znajdujących się w Urzędzie Skarbowym i sporządzonych przez podatnika /zgłoszenia aktualizacyjne NIP-1 dotyczące zmian miejsca zamieszkania/ należało przyjąć, że miejscem zamieszkania podatnika w okresie od lipca 1998 r. do stycznia 2000 r. był lokal przy ul. P. 30a/1 w W., który zgodnie z deklaracją podatnika przeznaczony był na wynajem, z czym związana była ulga z tytułu budowy z przeznaczeniem lokali na wynajem.

Wyrokiem z dnia 13 maja 2002 r. I SA/Wr 118/01 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę Jana C. na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 11 grudnia 2000 r. W motywach wyroku wskazano, że nie można się zgodzić ze stroną skarżącą, iż organy winny były przeprowadzić dowody z zeznań świadków w celu ustalenia miejsca rzeczywistego zamieszkiwania podatnika. Zdaniem Sądu, z materiału sprawy wynika bezsprzecznie, że sam podatnik w dokumentach podatkowych, jak również umowach kredytowych, wskazywał, że od miesiąca sierpnia 1998 r. zamieszkiwał w lokalu przy ul. P. 30a/1 w W. Fakt wskazania przez podatnika nowego miejsca zamieszkania spowodował zmianę właściwości miejscowej organu podatkowego. Wniosek, iż skarżący wskazał nieprawdziwe dane, prowadziłby do konieczności ustalenia, że podatnik rozliczał się przed organem niewłaściwym rzeczowo, a tym samym mógłby doprowadzić do powstania dla podatnika znacznie bardziej niekorzystnych skutków prawnych. Sąd wskazał, że przychylenie się do zarzutów skarżącego mogłoby doprowadzić do wniosku, iż składając dokument NIP-1 dotyczący zmiany miejsca zamieszkana - a więc wywołujący skutki prawne - podał on nieprawdziwe dane. Uwzględnienie wniosku o przesłuchanie świadków prowadziłoby do konieczności prowadzenia dowodów przeciwko treści dokumentów mających znaczenie prawne i sporządzonych przez te osoby, które w postępowaniu miałyby treści tych dowodów zaprzeczyć. Sąd podzielił we wnioskach stanowisko organów podatkowych, że nie jest dopuszczalne dowodzenie zeznaniami świadków miejsca zamieszkania strony, jeżeli w dokumentach podatkowych wpływających na właściwość miejscową organów sam podatnik wskazał inne miejsce zamieszkania. Uzasadniając wyrok stwierdzono, że zgodnie z art. 16 ust. 10 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli dokonano zmiany przeznaczenia budynku lub lokalu z mieszkalnego na użytkowy albo przeznaczono budynek lub lokal mieszkalny na potrzeby właściciela lub współwłaściciela - podatnik jest obowiązany wykazać w zeznaniu i doliczyć do dochodów roku podatkowego, w którym zaistniały te okoliczności, uprzednio odliczone kwoty w części przypadającej na ten budynek lub lokal. Kwoty doliczone do dochodu zwiększa się o 10 % za każdy rok kalendarzowy brakujący do upływu okresu, o którym mowa w zdaniu poprzedzającym. Skoro podatnik przeznaczył lokal na własne potrzeby - prawidłowo organy podatkowe uznały, że stracił on prawo do ulgi i podatek dochodowy za rok 1998 rozliczyły zgodnie z zasadami wynikającymi z art. 26 ust. 10 pkt 3 powołanej ustawy. Wniosku takiego nie zmienia fakt, że skarżący przedstawił umowę najmu zawartą z Anną T., skoro jej twierdzenia co do miejsca zamieszkania nie mogą być podzielone, a jednocześnie z materiału sprawy wynika, że w spornym lokalu mieszkał podatnik.

Strona 1/3