Niespójność art. 56 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ w brzmieniu tego przepisu sprzed 1 stycznia 2003 r. z art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim /Dz.U. nr 140 poz. 938 ze zm./ nie przesądzała o braku podstawy prawnej do pobierania odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Marka J. - Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodowej T. w T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 26 stycznia 2004 r. I SA/Ka 2984/02 w sprawie ze skargi Marka J. - Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodowej T. w T. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 2 grudnia 2002 r. (...) w przedmiocie zarachowania wpłaty podatku na poczet zaległości podatkowej w podatku od środków transportowych - oddala skargę kasacyjną.
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 stycznia 2004 r., I SA/Ka 2984/02 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił skargę Marka J. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z 2 grudnia 2002 r. wydane w przedmiocie zarachowania wpłaty na poczet zaległości podatkowej w podatku od środków transportowych i odsetek. Stan sprawy przedstawiał się następująco.
W związku z nieuregulowaniem przez Marka J. należności z tytułu podatku od środków transportowych, organ podatkowy - prezydent Miasta T. wystawił tytuł wykonawczy, na podstawie którego zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne w celu przymusowego ściągnięcia zaległości za 2000 r. /cz. I raty/. W konsekwencji zajęcia egzekucyjnego wierzytelności podatnik 8 sierpnia 2002 r. przekazał na rachunek bankowy Urzędu Miasta T. środki pieniężne w kwocie 914,42 zł. Prezydent Miasta T. postanowieniem z dnia 12 września 2002 r. (...) zaliczył z powyższej wpłaty kwotę 427,20 zł na poczet kosztów egzekucyjnych, natomiast pozostałą część na poczet zaległości podatkowej z tytułu podatku od środków transportowych /268,70 zł/ oraz odsetek za zwłokę /268,70 zł/.
W zażaleniu na postanowienie Marek J. zarzucił organowi pierwszej instancji, iż bezprawnie zawyżył wartość ciążącego na nim zobowiązania o nienależne organowi odsetki.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze postanowieniem z dnia 2 grudnia 2002 r. (...) utrzymało w mocy postanowienie organu pierwszej instancji. Organ odwoławczy zwrócił uwagę, że podatnik nie zapłacił w terminie należnego podatku od środków transportowych. Ponieważ wpłacona przez niego kwota nie pokrywała zaległości podatkowej i odsetek za zwłokę, organ pierwszej instancji kierując się art. 55 par. 2 ustawy Ordynacja podatkowa dokonał - zdaniem Kolegium - prawidłowego zaliczenia dokonanej wpłaty proporcjonalnie na poczet kwoty zaległości podatkowej oraz kwoty odsetek za zwłokę, a ponadto, z uwagi na to, iż wpłata nastąpiła po wszczęciu postępowania egzekucyjnego, część wpłaty odpowiednio zaliczono na poczet kosztów egzekucyjnych. Kolegium podkreśliło również, iż zaskarżone postanowienie Prezydenta Miasta T. nie określało wysokości odsetek. Odsetki ustalone zostały w decyzji określającej zaległość podatkową z tytułu podatków od środków transportowych za rok 2000.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Marek J. ponownie zakwestionował rozstrzygnięcie Prezydenta Miasta T. w części dotyczącej wymagalności odsetek za zwłokę. Skarżący powołał się na treść art. 56 par. 1 ustawy Ordynacja podatkowa /w brzmieniu obowiązującym do końca 2002 r./, z którego wynikało, iż stawka odsetek za zwłokę wynosi 200 procent podstawowej stopy oprocentowania kredytu lombardowego, ustalanej przez Prezesa NBP. Skarżący podkreślił, że wskazana w powołanym przepisie stawka kredytu lombardowego nigdy nie została obwieszczona przez prezesa NBP; jest uchwalana i ogłaszana przez inny organ państwa, tj. Radę Polityki Pieniężnej. Z powyższego wywiódł tezę, że skoro Prezes NBP "na potrzeby" Ordynacji podatkowej nie ustalił stóp kredytu lombardowego, wysokości odsetek nie można określać na podstawie stopy ustalonej przez Radę Polityki Pieniężnej. W konsekwencji stwierdził, że określenie obowiązku wyrażonego w art. 53 ustawy w związku z art. 56 stanowi rażące naruszenie prawa.