Fakt, iż radca prawny czy adwokat w ramach prowadzonej przez siebie działalności polegającej na świadczeniu usług prawnych nie jest przedsiębiorcą /art. 87 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. Prawo działalności gospodarczej - Dz.U. nr 101 poz. 1178 ze zm./ nie oznacza, iż świadczenie przez niego usług nie jest prowadzeniem działalności gospodarczej.
Radca prawny czy adwokat prowadzący kancelarię prowadzą swoją działalność w celach zarobkowych, w sposób zorganizowany i stały, na własny rachunek. Ich działalność ma zatem wszelkie przymioty działalności gospodarczej. W tym stanie rzeczy uznać należało, iż skarżące Zgromadzenie Sług Jezusa podlegało /zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych - Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ obowiązkowi podatkowemu w podatku od nieruchomości w odniesieniu do tej części budynku, która była zajmowana przez najemców na prowadzenie przez nich działalności gospodarczej.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2005 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Zgromadzenia Sługi Jezusa z siedzibą w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 18 lutego 2004 r. I SA/Lu 495/03 w sprawie ze skargi Zgromadzenia Sługi Jezusa z siedzibą w L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia 14 lipca 2003 r. (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2002 r. - oddala skargę kasacyjną.
Wyrokiem z dnia 18 lutego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę Zgromadzenia Sługi Jezusa z siedzibą w L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia 14 lipca 2003 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2002 r. Wyrok ten zapadł na tle następującego stanu faktycznego:
Zgromadzenie Sługi Jezusa, będące domem zakonnym - kościelną osobą prawną jest właścicielem nieruchomości położonej w L., przy (...). Część tej nieruchomości w 2002 r. była wynajmowana, przy czym najemcami były m.in. osoby prowadzące w wynajętych lokalach kancelarie adwokackie i radcowskie, działalność gastronomiczną i handlową. W deklaracji w sprawie podatku od nieruchomości zgłoszono do opodatkowania budynki lub ich części związane z działalnością gospodarczą inną niż rolnicza lub leśna, wskazując tę część budynków, która była wynajmowana osobom trzecim. Wyliczony w deklaracji podatek został zapłacony. 30 kwietnia 2003 r. podatnik złożył wniosek o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2002 r., powołując się na zwolnienie od tego podatku, wynikające z art. 55 ust. 4 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. nr 29 poz. 154 ze zm., powoływanej dalej jako ustawa o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego/ oraz okoliczność, iż najem lokali przez kościelną osobę prawną nie jest działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów prawa, a pobierany z tego tytułu czynsz jest wyłącznie pożytkiem cywilnym z rzeczy. Decyzją z 29 maja 2003 r. Prezydent Miasta L. nie stwierdził nadpłaty i odmówił zwrotu podatku. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia 14 lipca 2003 r. Organy podatkowe obu instancji, powołując się na art. 55 ust. 4 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego stwierdziły, iż skoro część nieruchomości wynajmowana jest na działalność gospodarczą, prowadzoną przez najemców, to części tej nie dotyczy zwolnienie podatkowe, przewidziane w powołanym przepisie. Podatek od nieruchomości został zatem zapłacony prawidłowo i nie występuje nadpłata w rozumieniu art. 72 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137,poz. 926 ze zm., powoływanej dalej jako Ordynacja podatkowa/.
W skardze na tę decyzję podatnik zarzucił naruszenie art. 55 ust. 4 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w zw. z art. 7 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm., powoływanej dalej jako ustawa o podatkach i opłatach lokalnych/ poprzez przyjęcie, iż wynajęcie przez kościelną osobę prawną lokalu adwokatowi lub kancelarii radców prawnych na potrzeby wykonywania przez nich wolnego zawodu wyłącza tę osobę ze zwolnienia od podatku od nieruchomości. Domagał się uchylenia zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji. W uzasadnieniu odwołał się m.in. do definicji działalności gospodarczej, wynikającej z obowiązującej wówczas ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. Prawo działalności gospodarczej /Dz.U. nr 101,poz. 1178 ze zm., powoływanej dalej jako ustawa Prawo działalności gospodarczej/. W jego ocenie sam fakt bycia właścicielem, użytkownikiem wieczystym czy posiadaczem nieruchomości lub obiektu budowlanego nie związanego trwale w gruntem nie jest działalnością gospodarczą. Jest nią dopiero czynienie użytku z nieruchomości, np. poprzez najem. W tym przypadku zatem zwolnienie od podatku nie dotyczyłoby władania nieruchomością poprzez zajmowanie jej na działalność gospodarczą. Na poparcie swojego stanowiska odwołał się do argumentów zawartych w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 marca 2003 r., FPK 8/02 /ONSA 2003 Nr 3 poz. 90/.