Treść art. 149 par. 2 Kpa uzasadnia wniosek, że postanowienie o wznowieniu postępowania z urzędu nie zawęża granic tego postępowania tylko do podstawy wznowienia wyznaczonej w tym postanowieniu, a zatem przedmiotem badań i ustaleń w tym zakresie mogą być wszystkie podstawy określone w art. 145 par. 1 Kpa, z wyjątkiem określonej w pkt 4.
Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 1999 r. na rozprawie ze skargi Andrzeja J. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 25 lutego 1997 r. w przedmiocie wymiaru cła od samochodu osobowego, na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Urzędu Celnego w W. z dnia 3 października 1996 r., a także - na podstawie art. 55 ust. 1 powyższej ustawy - zasądził od Prezesa Głównego Urzędu Ceł na rzecz skarżącego dwa tysiące pięćset złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Postanowieniem z dnia 30 marca 1999 r. Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu, w sprawie ze skargi Andrzeja J. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 25 lutego 1997 r. nr (...) w przedmiocie wymiaru cła od samochodu osobowego, na podstawie art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ wystąpił do Prezesa tego Sądu o rozpoznanie sprawy przez skład siedmiu sędziów ze względu na występujące w niej istotne wątpliwości prawne dotyczące wykładni art. 145 par. 1 pkt 5 Kpa.
Wątpliwości te powstały na tle następującego stanu faktycznego i prawnego sprawy:
W dniu 27 grudnia 1994 r. Andrzej J. sprowadził z zagranicy samochód osobowy marki Citroen XB. Do odprawy celnej strona złożyła zaświadczenie Konsulatu Generalnego RP w H.K. z dnia 5 września 1994 r., stwierdzające, że "(...) Pan J. Andrzej, zamieszkały w (...), legitymujący się paszportem RP seria (...), przebywał w H.K. od dnia 16 lutego 1994 r. do dnia 31 sierpnia 1994 r. za zgodą władz miejscowych na stały pobyt, a obecnie powraca do kraju". W zaświadczeniu zaznaczono: "niniejsze zaświadczenie nie zwalnia od należności celnych, jest jedynie podstawą do ubiegania się o takie zwolnienie". W dniu 2 stycznia 1995 r. Dyrektor Urzędu Celnego w W. dokonał odprawy celnej tego pojazdu /dowód odprawy celnej nr 0175077/18/ i uznał samochód za wolny od cła na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./.
Główny Urząd Ceł pismem z dnia 1 września 1996 r. nr (...) zawiadomił Dyrektora Urzędu Celnego w W., iż z informacji zawartych w pismach Ministerstwa Spraw Zagranicznych z dnia 23 lipca i 30 sierpnia 1995 r. wynika, że w okresie od maja 1994 r. do czerwca 1995 r. Konsul Generalny RP w H.K. wystawił błędnie 129 zaświadczeń o zamieszkiwaniu w H.K. osobom nie mającym uprawnień do ich otrzymania. Wśród tych osób był również Andrzej J.
W związku z powyższym zawiadomieniem Dyrektor Urzędu Celnego w W. postanowieniem z dnia 27 września 1996 r. wznowił postępowanie w sprawie zakończonej decyzją ostateczną z dnia 2 stycznia 1995 r., uznawszy, że w sprawie wystąpiła podstawa prawna wznowienia określona w art. 145 par. 1 pkt 5 Kpa.
Wymieniony organ celny, po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, decyzją z dnia 3 października 1996 r. nr 16-PC-422-183/96 uchylił swoją decyzję z dnia 2 stycznia 1995 r. i wymierzył należności celne od wspomnianego samochodu.
W odwołaniu od tej decyzji Andrzej J. wniósł o jej uchylenie i wykazywał trafność rozstrzygnięcia stwierdzającego ulgę celną. Zaznaczył, że owa korzystna decyzja i poprzedzające ją zaświadczenie zostały wydane przez uprawnione do tego organy, do których miał pełne zaufanie.
Prezes Głównego Urzędu Ceł, po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia 25 lutego 1997 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Organ odwoławczy stwierdził m.in., że w myśl art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy - Prawo celne wolne od cła były rzeczy stanowiące mienie osoby przesiedlającej się, które służyły jej do użytku osobistego, domowego lub zawodowego albo do prowadzenia działalności gospodarczej. Stosownie do postanowień par. 4 rozporządzenia Ministra Współpracy Gospodarczej z Zagranicą z dnia 19 lipca 1991 r. w sprawie ustanowienia norm ilościowych lub wartościowych towarów wolnych od cła i od pozwolenia na przywóz oraz wprowadzenia stawki celnej ryczałtowej /Dz.U. nr 69 poz. 302 ze zm./ zwolnienia od cła na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy - Prawo celne były stosowane po złożeniu zaświadczenia polskiego przedstawicielstwa dyplomatycznego lub urzędu konsularnego, stwierdzającego, iż osoby wymienione w tym zaświadczeniu mieszkały za granicą przez okres co najmniej 6 miesięcy, za zgodą miejscowych władz, z zamiarem stałego tam pobytu, i powracały do kraju na stałe, oraz spisu wszystkich przedmiotów, które miały być przywiezione z zagranicy, sporządzonego w 3 egzemplarzach. W zaświadczeniu Konsulatu Generalnego RP w H.K. nr (...) stwierdzono, że odwołujący się przebywał w H.K. od 16 lutego do 31 sierpnia 1994 r. za zgodą władz miejscowych i że był to pobyt stały. Z pisma Ministerstwa Spraw Zagranicznych z dnia 23 lipca 1996 r. wynika, iż Konsulat Generalny RP w H.K. wydał zaświadczenia o przesiedleniu osobom, które nie legitymowały się w tym czasie uprawnieniami do ich otrzymania. W sprawie jest niewątpliwe, że Andrzej J. był zatrudniony w H.K. na budowie eksportowej w ramach realizacji kontraktu zawartego przez spółkę (...) z L. Zebrany materiał dowodowy wykazuje, iż Konsulat wystawił mu zaświadczenie uprawniające do bezcłowego przywozu mienia na skutek błędnej interpretacji przepisów ustawy - Prawo celne. Według art. 2 pkt 8 tej ustawy osobą przesiedlającą się była każda osoba fizyczna, która zamieszkiwała przez okres co najmniej 6 miesięcy za granicą z zamiarem stałego pobytu i przekraczała granicę państwową na podstawie dokumentów określonych w odrębnych przepisach w celu stałego zamieszkania w kraju. Powołany ostatnio przepis zatem ograniczył podmiotowy zakres stosowania zwolnień na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy - Prawo celne do osób, które przebywały za granicą z zamiarem stałego tam pobytu. Pobyt Andrzeja J. w H.K. miał charakter czasowy, związany z zatrudnieniem; nie można więc uznać, iż wymieniony był osoba przesiedlającą się w rozumieniu ustawy - Prawo celne i że przysługiwały mu związane z tym statusem prawa.