Sprawa ze skargi na decyzję Izby Skarbowej w (...) w przedmiocie określenia kwoty zwrotu różnicy podatku od towarów usług za marzec 1995 r.~1/
Uzasadnienie strona 2/5

W odwołaniu podniesiono ponadto, że decyzja organu instancji nie została poprzedzona wyczerpująco przeprowadzonym postępowaniem dowodowym, albowiem jeśli nawet przyjąć, że par. 44 ust. 1 pkt 1 lit. "b" powołanego rozporządzenia Ministra Finansów wymaga przekazania środków do polskiego banku dewizowego, to organ podatkowy nie wykazał, że takiego przekazania nie było.

Izba Skarbowa w (...), po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia 10 października 1995 r. uchyliła w całości zaskarżoną decyzję orzekła do zwrotu na rachunek bankowy "T.P." S.A. różnicę podatku od towarów usług za marzec 1995 r. w wysokości 1.238.459 zł /po denominacji/. Jako podstawę prawną swego rozstrzygnięcia organ odwoławczy powołał art. 138 par. 1 pkt 2 Kpa, art. 10 ust. 2 ust. 2a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, par. 44 ust. 1 pkt 1 lit. "a" i "b" oraz par. 44 ust. 2 pkt 1 powołanego wcześniej rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 8 grudnia 1994 r., a także art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podzielił co do zasady stanowisko organu podatkowego instancji, że spółka "T.P." nie dotrzymała warunku określonego w par. 44 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 8 grudnia 1994 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów usług oraz o podatku akcyzowym, od którego spełnienia uzależniono zastosowanie 0 proc. stawki podatku od towarów usług w przypadku sprzedaży towarów nabywanych przez osoby zagraniczne w rozumieniu prawa dewizowego, przeznaczonych do przerobu, uszlachetnienia lub przetworzenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a następnie do wywozu za granicę. Spółka bowiem zaliczyła do sprzedaży eksportowej, opodatkowanej zerową stawką podatku od towarów usług, sprzedaż na sumę 383.137 zł w sytuacji, gdy należność za towar została co prawda zapłacona w dewizach, lecz przekazano ją na rachunek bankowy spółki w banku zagranicznym, a nie polskim, jak tego wymagał par. 44 ust. 1 pkt 1 lit. "b" powołanego rozporządzenia. Organ odwoławczy natomiast skorygował wyliczenie kwoty podlegającej zwrotowi na konto bankowe podatnika, uwzględniając zastrzeżenia odwołującej się spółki co do wartości sprzedaży objętej stawką 22 proc. zamiast 0 proc., obniżył kwotę należnego z tego tytułu podatku do 66 592 zł. Równocześnie jednak przyjął odmienną /niższą/ kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na marzec 1995 r. w efekcie obniżył kwotę podlegającą zwrotowi, nawiązując w tym zakresie do decyzji Drugiego Urzędu Skarbowego w B-B. z dnia 5 września 1995 r., którą obniżono nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na marzec 1995 r.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję spółka akcyjna "T.P." wniosła przede wszystkim o stwierdzenie nieważności decyzji organu odwoławczego, zarzucając jej rażące naruszenie art. 139 Kpa, polegające na pogorszeniu sytuacji strony odwołującej się, bez wykazania, że zachodzą przesłanki określone w art. 139 Kpa. Ponadto w skardze zarzucono, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem par. 44 ust. 1 pkt 1 powołanego wcześniej rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 8 grudnia 1994 r., art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów usług oraz o podatku akcyzowym oraz art. 168 par. 2 w związku z art. 10 par. 1, art. 73, art. 77 i art. 80 Kpa, co uzasadnia ewentualne uchylenie zaskarżonej decyzji. W tym ostatnim zakresie strona skarżąca podniosła, że obowiązek przekazania należności w dewizach do polskiego banku za usługi na rzecz kontrahenta zagranicznego powinien być rozumiany jako dokonanie rozliczeń zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa dewizowego. Warunki te skarżąca spełniła, gdyż rachunek w banku zagranicznym otworzyła na podstawie indywidualnego zezwolenia dewizowego, udzielonego w formie decyzji przez NBP, gromadziła na nim wpłaty należności z tytułu usług na rzecz kontrahenta zagranicznego, a kwoty nie wykorzystane w ciągu roku od daty wpływu na płatności dokonane za granicą sprowadzała do kraju, czego dowodem są comiesięczne sprawozdania z sald obrotów na tym rachunku, składane NBP zgodnie z warunkiem zezwolenia. Kwestionując deklarację podatkową skarżącej, nie zachowano trybu określonego w art. 168 Kpa nie wykazano, że skarżąca nie przekazała środków uzyskanych z transakcji do polskiego banku.

Strona 2/5