Skarga Barbary i Witolda T. oraz Ireny i Piotra M. na decyzję Wojewody O. w przedmiocie odmowy czasowego wykorzystania samowolnie wybudowanych dwóch budynków letniskowych po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2001 r. na posiedzeniu jawnym wątpliwości prawnych przekazanych przez skład orzekający NSA postanowieniem IV SA 1627/98, do wyjaśnienia w trybie art. 49 ust. 2 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./:~czy art. 39 ustawy
Tezy

Do obiektu budowlanego, którego budowa została zakończona przed dniem 1 stycznia 1995 r. i którego przymusową rozbiórkę nakazano decyzją administracyjną wydaną po dniu 1 stycznia 1995 r. na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 1 i art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ w związku z art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ może mieć zastosowanie przepis art. 39 powołanej ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Ryszarda Walczaka w sprawie ze skargi Barbary i Witolda T. oraz Ireny i Piotra M. na decyzję Wojewody O. z dnia 7 lipca 1998 r. (...) w przedmiocie odmowy czasowego wykorzystania samowolnie wybudowanych dwóch budynków letniskowych po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2001 r. na posiedzeniu jawnym wątpliwości prawnych przekazanych przez skład orzekający Naczelnego Sądu Administracyjnego postanowieniem z dnia 28 listopada 2000 r. IV SA 1627/98, do wyjaśnienia w trybie art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./:

czy art. 39 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ ma zastosowanie do obiektu budowlanego wybudowanego przed dniem 1 stycznia 1995 r., co do którego nakazano rozbiórkę na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 1 i art. 54 ust. 1 Prawa budowlanego z 1974 r. w związku z art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414/ ostateczną decyzją po dniu 1 stycznia 1995 r., w związku z unormowaniem zawartym w art. 103 ust. 1 i 2 Prawa budowlanego z 1994 r.?

podjął następującą uchwałę:

Uzasadnienie strona 1/5

Postanowieniem z dnia 28 listopada 2000 r., IV SA 1627/98 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, wystąpił o wyjaśnienie przez skład siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego wątpliwości prawnych, jakie powstały w toku rozpoznawania sprawy ze skargi Barbary i Witolda T. oraz Ireny i Piotra M. na decyzję Wojewody O. w przedmiocie odmowy czasowego wykorzystania samowolnie wybudowanych dwóch budynków letniskowych, wyrażonych w pytaniu przytoczonym w sentencji uchwały.

Stan faktyczny sprawy, w której Sąd powziął wątpliwości prawne jest następujący:

Decyzją z dnia 5 maja 1995 r. Kierownik Urzędu Rejonowego w Sz. nakazał skarżącym rozbiórkę dwóch budynków letniskowych wybudowanych przed 1 stycznia 1995 r. bez wymaganego pozwolenia na budowę, na działce rolnej nr ew. 85/6 w S.-K. Jako podstawę prawną decyzji organ wskazał przepisy art. 37 ust. 1 pkt 1 i art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, zwanej dalej Prawem budowlanym z 1974 r., w związku z art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414/, zwanej dalej Prawem budowlanym z 1994 r. Odwołanie od tej decyzji nie zostało uwzględnione przez Wojewodę O. /decyzja z dnia 27 października 1995 r./, zaś skargę na tę decyzję Naczelny Sąd Administracyjny oddalił wyrokiem z dnia 25 listopada 1997 r., IV SA 1590/95.

W dniu 10 kwietnia 1998 r. skarżący wystąpili o odroczenie terminu rozbiórki budynków, orzeczonej ostateczną decyzją administracyjną, do czasu opracowania i zatwierdzenia zmian w planie zagospodarowania przestrzennego Gminy Sz. Decyzją z dnia 6 maja 1998 r. Kierownik Urzędu Rejonowego w Szczytnie odmówił zezwolenia na czasowe wykorzystanie przedmiotowych budynków, a Wojewoda O. decyzją z dnia 7 lipca 1998 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniach tych decyzji organy obu instancji przyjęły, że skoro stosownie do przepisu art. 103 ust. 2 Prawa budowlanego z 1994 r., do obiektów, których budowa została zakończona przed dniem wejścia w życie tej ustawy lub w stosunku do których przed tym dniem wszczęto postępowanie administracyjne, stosuje się odpowiednio przepisy dotychczasowe, to tym samym ma zastosowanie w sprawie przepis art. 39 Prawa budowlanego z 1974 r., który przewiduje możliwość odroczenia wykonania orzeczonej ostateczną decyzją przymusowej rozbiórki i zezwolenie na czasowe wykorzystanie obiektu budowlanego, jeżeli względy społeczne lub gospodarcze przemawiają za celowością wykorzystania tego obiektu. W rozpoznawanej sprawie organy uznały jednak, że względy ochrony środowiska oraz gospodarcze /budowa obiektów letniskowych zrealizowana na gruntach o przeznaczeniu rolniczym/ nie przemawiają za tym, że wystąpiły przesłanki określone w art. 39, wymagane do uwzględnienia wniosku.

Strona 1/5