Jeżeli w sprawie o nakazanie rozbiórki obiektu budowlanego lub jego części, którego budowa została zakończona przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414/, mają zastosowanie przepisy dotychczasowe, przepisu art. 49 ust. 1 tej ustawy nie stosuje się.
Naczelny Sąd Administracyjny z udziałem W. Skoniecznego, prokuratora Prokuratury Apelacyjnej delegowanego do Ministerstwa Sprawiedliwości, w sprawie SA/Lu 1260/95 ze skargi Danuty i Zbigniewa L. na decyzję Wojewody (...) z dnia 12 czerwca 1995 r. nr GP.NAB.7351/I-2/56/95 w przedmiocie nakazania rozbiórki budynku, po wyjaśnieniu w dniu 10 czerwca 1996 r. na posiedzeniu jawnym następujących wątpliwości prawnych, przekazanych przez skład orzekający Naczelnego Sądu Administracyjnego postanowieniem z dnia 15 lutego 1996 r. do wyjaśnienia w trybie art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./:
Czy przepis art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414/ stosuje się do obiektów budowlanych wzniesionych ponad pięć lat przez jej wejściem w życie, co do których zachodzą przesłanki nakazania ich rozbiórki na podstawie art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ w związku z art. 103 ust. 2 i art. 107 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414/?
podjął następującą uchwałę:
Postanowieniem z dnia 15 lutego 1996 r. w sprawie SA/Lu 1260/95 Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie, na podstawie art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, wystąpił do Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego o wyjaśnienie przez skład siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego wątpliwości prawnych, jakie powstały w toku rozpoznawania sprawy ze skargi Danuty i Zbigniewa L. na decyzję Wojewody (...) w przedmiocie rozbiórki budynku.
Wątpliwości wymagające wyjaśnienia przez powiększony skład Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd sformułował w pytaniu przedstawionym na wstępie.
Wątpliwość powstała na tle następującego stanu faktycznego:
W trakcie długotrwałego postępowania administracyjnego, wszczętego jeszcze w okresie obowiązywania przepisów prawa budowlanego z 1974 r., decyzją z dnia 11 maja 1995 r. znak NB.IB 7355/IO-16/93/95 Kierownik Urzędu Rejonowego w L., na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 1 oraz art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ w związku z art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414/, nakazał Zbigniewowi L. rozbiórkę samowolnie wybudowanego budynku, położonego na działce przy ul. R. nr 35 w L. W decyzji ustalono jednocześnie, że rozbiórka obiektu powinna nastąpić do dnia 31 grudnia 1995 r. W uzasadnieniu decyzji podkreślono, że budynek został wybudowany bez wymaganego pozwolenia na budowę, a jego usytuowanie narusza ustalenia obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, w związku z czym nie jest możliwa tzw. legalizacja samowoli budowlanej.
W odwołaniu od tej decyzji Danuta i Zbigniew L. wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji, podając m.in., że budynek wzniesiony na działce położonej w L. przy ul. R. nr 35 ma charakter gospodarczy i ma już ponad 8 lat.
Decyzją z dnia 12 czerwca 1995 r. znak GP. NAB.7351/I-2/56/95 Wojewoda (...) utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu decyzji stwierdził, że budowa powstała na terenie, który zgodnie z obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego jest przeznaczony na zieleń przydomową, co w konsekwencji oznacza, że obiekt budowlany powinien podlegać przymusowej rozbiórce.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zagadnieniem wymagającym wyjaśnienia w pierwszej kolejności jest dopuszczalność podjęcia uchwały w niniejszej sprawie przez skład siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego. W piśmie z dnia 31 maja 1996 r., zawierającym wniosek prokuratora w sprawie (...), wyrażone zostało stanowisko o podjęciu uchwały odmawiającej udzielenia odpowiedzi. W uzasadnieniu podniesiono, że skarga w niniejszej sprawie wpłynęła do Naczelnego Sądu Administracyjnego w dniu 17 lipca 1995 r., a wiec zgodnie z art. 68 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368/ sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów dotychczasowych, tzn. według przepisów działu VI kodeksu postępowania administracyjnego. Zdaniem prokuratora, z treści art. 68 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym wynika, że zawarte w nim uregulowanie ma zastosowanie do wszystkich faz postępowania sądowoadministracyjnego, a więc także tej jego części, w której sąd administracyjny występuje z zagadnieniem prawnym, na które odpowiedź jest niezbędna do rozstrzygnięcia sprawy. W konkluzji, zdaniem prokuratora, w konkretnej sprawie byłoby dopuszczalne wystąpienie przez skład orzekający z wnioskiem o rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego do Sądu Najwyższego w trybie art. 391 Kpc w związku z art. 211 Kpa.