W decyzji organu II instancji utrzymującej w mocy zaskarżone orzeczenie podzielono ustalenia i wnioski organu orzekającego w I instancji. Uzasadniając decyzję w części dotyczącej żądania zapłaty odsetek organ odwoławczy odwołał się do utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, wskazując postanowienie tego Sądu z dnia 17 stycznia 1997 r., I PKN 66/96.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego skarżący zarzucił orzeczeniom organów administracyjnych naruszenie art. 103 ust. 2 ustawy o Służbie Więziennej oraz art. 481 par. 1 Kc. W szczególności skarżący podniósł, że wskazane postanowienie Sądu Najwyższego jest sprzeczne z uchwałą Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 stycznia 1997 r. oraz zasadami wyrażonymi w art. 32 i art. 77 Konstytucji RP.
Skład orzekający rozpoznający skargę uznał, że w sprawie występują istotne wątpliwości prawne wyrażające się we wskazanych wyżej pytaniach. Uzasadniając postanowienie o wystąpieniu do składu siedmiu sędziów NSA o wyjaśnienie wątpliwości prawnych w szerokich motywach przedstawione zostały stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sądu Najwyższego i Trybunału Konstytucyjnego w sprawach zapłaty odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia wynikającego ze stosunku służbowego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Sprawa dochodzenia przez funkcjonariusza Policji oraz innych służb mundurowych odsetek w przypadku opóźnienia wypłaty należności głównych z tytułu administracyjnoprawnego stosunku służbowego wywołała rozbieżności w orzecznictwie sądowym pomimo, że zagadnienie to było przedmiotem wykładni dokonanej przez Trybunał Konstytucyjny przed wejściem w życie Konstytucji z 1997 r., w ramach ówczesnej instytucji powszechnie obowiązującej wykładni ustaw. Uchwały Trybunału Konstytucyjnego w sprawie ustalenia wykładni ustaw utraciły moc powszechnie obowiązującą z dniem wejścia w życie Konstytucji /art. 239 ust. 3 Konstytucji z 1997 r./, to jednak trzeba odwołać się do argumentacji dotyczącej wyjaśnianego zagadnienia przytoczonej przez Trybunał Konstytucyjny, który w uchwale z dnia 25 stycznia 1995 r., W 14/94 /OTK 1995 nr 1 poz. 19/ uznał, że "niewypłacenie uposażenia: funkcjonariuszowi Policji zgodnie z art. 105 w związku z art. 78 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm./, funkcjonariuszowi Urzędu Ochrony Państwa zgodnie z art. 92 w związku z art. 65 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Urzędzie Ochrony Państwa /Dz.U. nr 30 poz. 180 ze zm./ oraz funkcjonariuszowi Straży Granicznej zgodnie z art. 109 w związku z art. 82 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej /Dz.U. nr 78 poz. 462/, stanowi opóźnienie się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, uzasadniające na podstawie art. 481 par. 1 kodeksu cywilnego żądanie odsetek przed sądem powszechnym." Brzmienie wyżej wymienionych przepisów w pełni koresponduje z brzmieniem art. 104 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o służbie więziennej - Dz.U. nr 61 poz. 283 ze zm. W uzasadnieniu orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego podniesiono, że na podstawie wykładni językowej nie można usunąć wątpliwości, na ile odrębności stosunku służbowego funkcjonariuszy służb mundurowych dopuszczają lub wykluczają możliwość dochodzenia roszczeń za opóźnioną zapłatę uposażenia.