Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przystępując do rozważań związanych z wątpliwościami zawartymi w przedstawionym pytaniu prawnym trzeba przede wszystkim podkreślić, że ustawa z dnia 17 lipca 1997 r. o stosowaniu szczególnych rozwiązań w związku z likwidacją skutków powodzi, która miała miejsce w lipcu 1997 r. /Dz.U. nr 80 poz. 491 ze zm./, zwana dalej ustawą, już w tytule akcentowała, iż są to "szczególne rozwiązania w związku z likwidacją skutków powodzi" Nie ulega wątpliwości, że ustawa stanowi rozwiązanie kompleksowe i systemowe, mające zapewnić skuteczne działanie w związku z likwidacją skutków powodzi. Ustawa systematyzuje i precyzuje różnorodne skutki powodzi, a jednocześnie określa formy, zakres /wysokość/ i czas trwania udzielanej pomocy /świadczeń/. Szczególny charakter rozwiązań prawnych w związku z likwidacją skutków powodzi wiąże się nierozerwalnie z wielkością środków finansowych przekazanych na ten cel. Prowadzi to do wniosku, że przepisy ustawy z dnia 17 lipca 1997 r. wymagają wykładni ścisłej.
Ustawa w art. 12 i art. 13 regulowała pomoc dla posiadaczy gospodarstw rolnych oraz osób prowadzących działy specjalne produkcji rolnej na obszarach dotkniętych powodzią jedynie w formie pomocy w naturze lub ekwiwalentu pieniężnego, udzielanych za pośrednictwem gminy /art. 12 ust. 1 ustawy/. Pomoc ta polegała na możliwości otrzymania nieodpłatnie jednej tony pszenicy na jeden hektar użytków rolnych zalanych przez powódź lub równowartości ceny minimalnej jednej tony pszenicy ze środków uzyskanych z jej sprzedaży przez Agencję Rynku Rolnego /art. 12 ust. 2 ustawy/.
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o zmianie ustawy o stosowaniu szczególnych rozwiązań w związku z likwidacją skutków powodzi, która miała miejsce w lipcu 1997 r., oraz ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. nr 107 poz. 692/ rozszerzyła krąg podmiotów uprawnionych do uzyskania pomocy finansowej i rzeczowej w związku ze skutkami powodzi z lipca 1997 r., a także wprowadziła nowe szczególne regulacje, dotyczące źródeł finansowania tej pomocy. Dodany przez tę ustawę art. 11d ust. 1 stanowił, że środki Funduszu Pracy mogą być przeznaczone na bezzwrotną pomoc osobom, o których mowa w art. 12 ust. 1, w okresie odbudowy ich gospodarstw rolnych, które uległy zniszczeniu lub poniosły znaczne straty wskutek powodzi. Rada Ministrów została zobligowana do określenia w drodze rozporządzenia szczegółowego trybu ubiegania się o tę pomoc oraz szczegółowych warunków uprawniających do ubiegania się o nią /art. 11d ust. 2/. Ustawodawca sprecyzował, że "pomoc, o której mowa w ust. 1, w formie specjalnego świadczenia pieniężnego, przyznaje, w drodze decyzji, kierownik rejonowego urzędu pracy na wniosek osoby zainteresowanej po zaopiniowaniu przez zarząd gminy właściwy ze względu na położenie gospodarstwa rolnego" /art. 11d ust. 3 ustawy/. To specjalne świadczenie mogło być przyznane w wysokości zasiłku, o którym mowa w art. 24 ust. 1 ustawy o zatrudnieniu, na okres do 12 miesięcy, przy czym wypłata tego świadczenia następowała w okresach miesięcznych z dołu /art. 11d ust. 4 ustawy/. Specjalne świadczenie nie podlegało składce na ubezpieczenie społeczne /art. 11d ust. 5 ustawy/. Ważne ograniczenie zostało zawarte w art. 11d ust. 7 ustawy, stanowiącym, że "specjalne świadczenie, o którym mowa w ust. 3 i 4, nie przysługuje osobie, która ma prawo do zasiłku dla bezrobotnego lub utraciła prawo do tego zasiłku z innego powodu niż wyczerpanie okresu jego pobierania albo podjęła zatrudnienie lub inną pracę zarobkową w rozumieniu ustawy o zatrudnieniu".