Z kolei przeciwko poglądowi, że nie powinno pozostawać bez wpływu na wykładnię art. 199 par. 1 Kpa unormowanie z art. 65 par. 2 Kpa, według którego podanie wniesione do organu niewłaściwego przed upływem przepisanego terminu uważa się za wniesione w terminie, przemawia trafnie zapatrywanie, że ten drugi przepis nie może być ani wprost, ani w drodze analogii stosowany w postępowaniu sądowo-administracyjnym, z jednej bowiem strony postępowanie to uregulowane zostało specyficznie w osobnym dziale VI kodeksu, przy czym w sprawach nie uregulowanych w tym dziale stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania cywilnego /art. 211 Kpa/, z drugiej zaś strony przepisy tego działu wyraźnie i wyczerpująco postanawiają, w jakim terminie i w jaki sposób wnosi się skargę do sądu administracyjnego na decyzję organu administracji państwowej oraz jaka jest konsekwencja przede wszystkim uchybienia terminu /art. 199 par. 1 i 2, art. 200 par. 1 i art. 204 par. 1 i 2 Kpa/. W związku zaś z podniesioną kwestią, że zależy to od sposobu rozumienia tego przepisu, a więc - czy rozumieć go tak ściśle, jak uczyniono to w powołanej uchwale, czy też w szerszym kontekście prawnym - wskazać należy, że według generalnej dyrektywy interpretacyjnej zawartej w art. 8 ust. 2 Konstytucji PRL ścisłe przestrzeganie prawa jest podstawowym obowiązkiem każdego organu państwa i każdego obywatela; że przy wykładni art. 201 par. 1 Kpa nie powstają niejasności, z powodu których należałoby dążyć - przez zastosowanie odpowiednich rodzajów i metod wykładni do ustalenia jednoznacznego sensu i rzeczywistego znaczenia tego przepisu.
W świetle powyższych rozważań nie istnieje potrzeba wzięcia pod uwagę - w drodze wykładni systemowej - że uregulowanie przyjęte w art. 65 par. 2 Kpa odpowiada treścią uregulowaniom przyjętym w art. 110 Kpk i art. 120 par. 2 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia oraz pozostaje w analogii z uregulowaniem przyjętym w art. 477[9] par. 5 Kpc.
Postępowanie sądowo-administracyjne, które zostaje wszczęte wskutek wniesienia skargi na decyzję organu administracji państwowej, dzieli się na dwa stadia: pierwsze - przed tym organem, drugie - przed sądem administracyjnym /art. 200 par. 2 i 3, art. 201 Kpa/. Organ administracyjny obowiązany jest przekazać skargę wraz z aktami sprawy do sądu administracyjnego w terminie trzydziestu dni od jej wniesienia, wnosząc równocześnie odpowiedź na skargę; może w tym terminie dokonać odpowiedniej autokontroli zaskarżonej decyzji i wtedy nie nadaje skardze dalszego biegu; może też wstrzymać wykonanie zaskarżonej decyzji.
W wypadku przesłania skargi przez sąd administracyjny do organu administracyjnego dopiero po upływie terminu przewidzianego do jej wniesienia może dojść do nadmiernego przedłużenia postępowania, jeżeli organ ten miałby ją przekazać z powrotem sądowi administracyjnemu w celu ewentualnego odrzucenia, jako spóźnionej, gdyby zaś nastąpiło przywrócenie uchybionego terminu - w ponownym postępowaniu przed tym organem mogłyby zostać podjęte czynności, o których już była mowa. Otóż stwierdzić należy, że niezależnie od możliwości wystąpienia wyjątkowo tego rodzaju komplikacji, na które zwrócił uwagę Prokurator Generalny, ogólną przesłanką omawianego uregulowania są niewątpliwie względy praktyczne, aby w normalnym toku sprawy zapewnić szybkie jej załatwienie bądź, jeśli jest to możliwe, przez organ administracyjny, który wydał zaskarżoną decyzję, z reguły natomiast przez sąd administracyjny, po przedstawieniu mu całości materiału sprawy, tj. włączenie z odpowiedzią na skargę.