Skarga Niny Ł. na decyzję Wojewody (...) w przedmiocie nakazania usunięcia metalowej zabudowy balkonu, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie
Tezy

Nakaz rozbiórki okratowania balkonu, wykonanego bez pozwolenia budowlanego, zawarty w decyzji administracyjnej, powinien być skierowany do inwestora.

Sentencja

Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora W. Grudzieckiego, w sprawie ze skargi Niny Ł. na decyzję Wojewody (...) z dnia 29 kwietnia 1992 r. nr (...) w przedmiocie nakazania usunięcia metalowej zabudowy balkonu, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie - Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie, postanowieniem z dnia 17 listopada 1992 r. SA/Lu 681/92, do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 Kpc w związku z art. 211 Kpa:

Czy nakaz rozbiórki okratowania balkonu, wykonanego bez pozwolenia na budowę, powinien być skierowany do właściciela lub zarządcy obiektu budowlanego, czy też adresatem takiej decyzji powinien być inwestor?

podjął następującą uchwałę:

Uzasadnienie strona 1/3

Przedstawione zagadnienie prawne powstało na tle następującego stanu faktycznego:

Inspektor Nadzoru Budowlanego Urzędu Rejonowego w B.P. i przedstawiciel Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w B.P. sporządzili w dniu 23 marca 1992 r. protokół oględzin i ekspertyz, w którym stwierdzono, że lokatorka bloku Nina Ł. dokonała zabudowy balkonu /loggi/, znajdującego się w budynku spółdzielczym na parterze, kratą metalową.

Zastępca kierownika Urzędu Rejonowego w B.P. decyzją z dnia 23 marca 1992 r. nr (...) nakazał Ninie Ł., na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229/, po rozpatrzeniu wniosku (...) Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w B.P., rozbiórkę zabudowy balkonu /loggi/ w budynku użytkowanym przez uczestniczkę postępowania. i określił termin wykonania rozbiórki na dzień 30 kwietnia 1992 r. W uzasadnieniu decyzji stwierdził, że wykonanie zabudowy balkonu /loggi/ jest robotą budowlaną wymagającą uzyskania pozwolenia na budowę /art. 2 ust. 3 i art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego/. Wbrew wymaganiom art. 5 ust. 1 Prawa budowlanego zabudowanie balkonu /loggi/ narusza zasady bezpieczeństwa ludzi i mienia, ochrony przeciwpożarowej i interesy osób trzecich, gdyż ogranicza możliwość ewakuacji w wypadku pożaru i ułatwia dostęp włamywaczom na wyższe kondygnacje.

Rozpoznając sprawę na skutek odwołania Niny Ł. zastępca dyrektora Wydziału Gospodarki Przestrzennej działając z upoważnienia Wojewody (...), decyzją z dnia 23 kwietnia 1992 r. nr (...) utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy w całości. Organ drugiej instancji stwierdził, że na założenie krat na zewnątrz okien i balkonów /loggi/ wymagane jest pozwolenie na budowę, której odwołująca się nie uzyskała. Ponadto przesłanką uzasadniającą wydanie decyzji w trybie art. 37 ust. 2 Prawa budowlanego, nakazującej usunięcie zabudowy, jest naruszenie art. 4 Prawa budowlanego wymagającego zachowania należytej formy architektonicznej i estetyki, co narusza także par. 271 rozporządzenia MAGTiOS z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/. Brak sprzeciwów sąsiadów nie daje podstawy do zmiany decyzji.

Organ drugiej instancji stwierdził, że potrzeba ochrony mienia nie neguje zabezpieczeń, które należy wykonać w sposób zgodny z przepisami /wewnętrzne kraty uchylne lub folie zabezpieczające szyby przed rozbiciem/, co nie wymaga pozwolenia na budowę, bo nie wpływa na wygląd obiektów budowlanych. Zdaniem organu drugiej instancji, nietrafnie powołał się organ I instancji na argument dotyczący drogi ewakuacyjnej i naruszenie praw osób trzecich, które nie mogą być przesłankami decyzji, o której mowa w art. 37 Prawa budowlanego.

Na powyższą decyzję złożyła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego Nina Ł.

Rozpoznając skargę Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie - Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie, postanowieniem z dnia 17 listopada 1992 r. w sprawie (...), przedstawił Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 Kpc w związku z art. 211 Kpa zagadnienia prawne budzące poważne wątpliwości, które sformułował jak w sentencji uchwały.

Strona 1/3