Skarga Andrzeja A. na decyzję Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji udzielającej pozwolenia na budowę, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, postanowieniem IV SA 699/93, do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 Kpc w związku z art. 211 Kpa:~Czy zrealizowanie inwestycji w oparciu o ostateczną decyzję o pozwoleniu na budowę wyłącza dopuszczalność stwierdzenia nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę mimo zaistnienia przesłanek z art. 156 par. 1 Kpa?~podjął następującą uchwałę:
Tezy

Zrealizowanie inwestycji na podstawie decyzji o pozwoleniu budowlanym wyłącza dopuszczalność stwierdzenia nieważności tej decyzji mimo zaistnienia przesłanek z art. 156 par. 1 Kpa.

Sentencja

Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora W. Grudzieckiego, w sprawie ze skargi Andrzeja A. na decyzję Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 30 marca 1992 r. nr (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji udzielającej pozwolenia na budowę, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, postanowieniem z dnia 7 lipca 1993 r. IV SA 699/93, do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 Kpc w związku z art. 211 Kpa:

Czy zrealizowanie inwestycji w oparciu o ostateczną decyzję o pozwoleniu na budowę wyłącza dopuszczalność stwierdzenia nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę mimo zaistnienia przesłanek z art. 156 par. 1 Kpa?

podjął następującą uchwałę:

Uzasadnienie strona 1/3

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 7 lipca 1993 r. przedstawił w trybie art. 391 par. 1 Kpc w związku z art. 211 Kpa Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne przytoczone w sentencji uchwały.

Zagadnienie to powstało na tle następującego stanu faktycznego:

Decyzją z dnia 23 grudnia 1991 r., wydaną z upoważnienia Wojewody (...), na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 i art. 157 par. 1 i 2 Kpa, stwierdzono z urzędu nieważność decyzji Naczelnika Gminy w P. z dnia 7 kwietnia 1986 r. w sprawie ustalenia miejsca i warunków realizacji, zatwierdzenia planu realizacyjnego i udzielenia pozwolenia na budowę budynku letniskowego na działce nr 6386/1 stanowiącej własność Andrzeja A. W motywach tego rozstrzygnięcia Wojewoda (...) przytoczył, że w dacie wydania pozwolenia na budowę domku letniskowego obowiązywał ogólny plan zagospodarowania Gminy P., uchwalony w 1981 r. Stosownie do postanowień tego planu działka inwestora przeznaczona była pod uprawy polowe. Wydanie zatem pozwolenia budowlanego stanowiło rażące naruszenie art. 46 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym /t.j. Dz.U. 1989 nr 17 poz. 99 ze zm./. Dlatego też, zdaniem Wojewody (...), należało stwierdzić nieważność decyzji Naczelnika Gminy w P. z dnia 7 kwietnia 1986 r.

Decyzją z dnia 30 marca 1992 r., wydaną z upoważnienia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa, po rozpatrzeniu odwołania Andrzeja A., utrzymano w mocy decyzję Wojewody (...) z dnia 23 grudnia 1991 r. Organ odwoławczy podzielił ustalenia poczynione przez organ I instancji, a także wprowadzone na ich podstawie wnioski, nie znajdując podstaw do uwzględnienia odwołania.

W skardze wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa Andrzej A. zarzucił, że wydana została z naruszeniem prawa materialnego i procesowego. Według twierdzeń skarżącego nabył on działkę jako działkę budowlaną, i tego rodzaju informację co do charakteru działki uzyskał poprzedni właściciel nieruchomości. Poza tym nie zostały rozważone wszystkie okoliczności faktyczne sprawy, a także skutki prawne wynikające ze zrealizowania pozwolenia na budowę.

Rozpatrując skargę na rozprawie w dniu 7 lipca 1993 r. Naczelny Sąd Administracyjny powziął wątpliwość przedstawioną w sentencji postanowienia.

Budowa obiektów budowlanych jest procesem długotrwałym i przebiega - najogólniej rzecz ujmując - etapami, w toku procesu budowlanego zaś wszczynane są odrębne postępowania administracyjne, dotyczące m.in. uzyskania wskazań lokalizacyjnych, podjęcia decyzji lokalizacyjnej, zatwierdzania planu realizacyjnego lub wreszcie, decyzji o udzieleniu pozwolenia budowlanego. Poszczególne etapy więc stanowią dla inwestora przyznanie kolejnych uprawnień. W doktrynie podnosi się, że uprawnienia inwestora powinny być - w zasadzie - niewzruszalne /por. glosa S. Jędrzejewskiego do wyroku NSA z dnia 29 września 1992 r. w sprawie IV SA 1069/92/. W odniesieniu do pozwolenia na budowę autor glosy wprost stwierdza, że "nie można orzekać nieważności pozwolenia na budowę lub uchylenia go w jakimkolwiek trybie, po wybudowaniu obiektu".

Strona 1/3