Osoba prawna obowiązana do uiszczenia podatku dochodowego, korzystająca z obniżki tego podatku na podstawie przepisu par. 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1989 r. w sprawie obniżek podatku dochodowego od osób prawnych /Dz.U. 1990 nr 4 poz. 20/, zachowuje uprawnienie z tego tytułu po dniu 1 stycznia 1992 r. w związku z wejściem w życie przepisu art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482/.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu pytania prawnego przekazanego przez Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 22 grudnia 1994 r. SA/Gd 2444/93 o poniższej treści:
Czy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, korzystający z obniżki tego podatku na podstawie przepisu par. 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1989 r. w sprawie obniżek podatku dochodowego od osób prawnych /Dz.U. 1990 nr 4 poz. 20/, w którym przewidziano zastosowanie tych obniżek w latach 1990 - 1998, zachowuje uprawnienie z tego tytułu po dniu 1 stycznia 1992 r. w związku z wejściem w życie przepisu art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86/?
podjął następującą uchwałę:
Zagadnienie powyższe powstało na tle następującego stanu faktycznego:
Urząd Skarbowy w T. decyzją z dnia 17 maja 1993 r. wydaną na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ oraz art. 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86/ wymierzył Fabryce Wodomierzy i Zegarów "M." w T. podatek dochodowy od osób prawnych za okres od stycznia do sierpnia 1992 r. w wysokości 19.855.800.000 zł z tego do przypisu 14.790.900.000 zł.
W latach 1989-1991 Fabryka "M." korzystała z obniżki w podatku dochodowym z tytułu zwiększenia każdorazowo w stosunku do 1988 r. sprzedaży wyrobów na potrzeby budownictwa mieszkaniowego.
Mimo zmiany stanu prawnego w 1992 r. Fabryka "M." w dalszym ciągu w składanych deklaracjach wykazywała przedmiotową obniżkę, co spowodowało wydanie decyzji, w której określono wysokość podatku dochodowego od osób prawnych na poziomie zgodnym z aktualnym stanem prawnym.
Na skutek odwołania Fabryki "M.", w którym podkreśliła ona, że z obniżki może korzystać na podstawie art. 39 ust. 3 cyt. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., gdyż zgodnie z tym przepisem pozostawiono w mocy okresowe zwolnienie od podatku, Izba Skarbowa w T. decyzją z dnia 27 sierpnia 1993 r. utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję.
Stanowisko organów podatkowych przedstawia się w ten sposób, że skoro rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1989 r. w sprawie obniżek podatku dochodowego od osób prawnych /Dz.U. 1990 nr 4 poz. 20/ wydane zostało na podstawie art. 17 ust. 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 3 poz. 12 ze zm./, to wobec treści art. 39 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. uchylającego pierwotną ustawę, moc prawną utraciło również przedmiotowe rozporządzenie.
Zdaniem organów podatkowych powoływanie się przez skarżącą Fabrykę na treść art. 39 ust. 3 cyt. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. jest chybione, gdyż przepisem tym utrzymano w mocy okresowe zwolnienie od podatku dochodowego, a tymi nie są obniżki w podatku dochodowym. Gramatyczna wykładnia tych pojęć prowadzi do wniosku, że czym innym jest zwolnienie podatkowe, a czym innym obniżka podatku. Ponadto wskazano, że zwolnienia podatkowe i obniżki wprowadzone zostały na podstawie odmiennych upoważnień ustawowych oraz inne organy administracji upoważnione zostały do wprowadzenia zwolnień od podatku /Minister Finansów/ i obniżek podatku /Rada Ministrów/.