Skarga Zenona J. na decyzję Komendanta Głównego Policji w przedmiocie podwyższenia uposażenia, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym dnia 5 września 1995 r. zagadnienia prawnego przekazanego przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem , II SA 190/95 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 Kpc w związku z art. 211 Kpa:~Czy art. 99 ust. 3 ustawy o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179/ może stanowić podstawę prawną roszczenia policjanta o podwyższenie wynagrodzenia?~podjął następującą uchwałę:
Tezy

Artykuł 99 ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179/ nie stanowi podstawy prawnej roszczenia policjanta o podwyższenie uposażenia.

Sentencja

Sąd Najwyższy, przy udziale prokuratora Waldemara Grudzieckiego, w sprawie ze skargi Zenona J. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia 15 listopada 1994 r., (...) w przedmiocie podwyższenia uposażenia, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym dnia 5 września 1995 r. zagadnienia prawnego przekazanego przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 11 maja 1995 r., II SA 190/95 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 Kpc w związku z art. 211 Kpa:

Czy art. 99 ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179/ może stanowić podstawę prawną roszczenia policjanta o podwyższenie wynagrodzenia?

podjął następującą uchwałę:

Inne orzeczenia o symbolu:
619 Stosunki pracy i stosunki służbowe, sprawy z zakresu inspekcji pracy
Inne orzeczenia z hasłem:
Policja
Zatrudnienie
Inne orzeczenia sądu:
Sąd Najwyższy
Uzasadnienie strona 1/4

Zenon J. zwrócił się do Komendanta Wojewódzkiego Policji w P. o "wypłacenie należności pieniężnej stanowiącej różnicę pomiędzy wynagrodzeniem należnym, wynikającym z mocy prawa, powiększonym o indeksację płac wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 stycznia 1991 r. do dnia zapłaty, a wypłaconym przez KWP wynagrodzeniem za pracę".

Decyzją z 30 sierpnia 1994 r. Komendant Wojewódzki Policji w P. odmówił przyznania tego świadczenia. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Komendanta Głównego Policji z 15 listopada 1994 r., wydaną po rozpatrzeniu odwołania Zenona J.

Zenon J. wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na wspomnianą decyzję Komendanta Głównego. Skarżący podniósł, że przepisy art. 99 ust. 3 i 4 ustawy o Policji stanowią podstawę jego roszczenia o przyznanie uposażenia co najmniej w określonej w nich wysokości. Nie zgodził się z tym poglądem Komendant Główny Policji w odpowiedzi na skargę. Jego zdaniem określony w ustawie o Policji tryb waloryzacji uposażeń policjantów nie przesądza o jego prawnopodmiotowym charakterze. Z uregulowanego w ustawie o Policji systemu płacowego wynika, że to przełożeni dokonują ostatecznego ustalenia wysokości uposażenia policjanta. Ma to miejsce w drodze rozkazu, co wynika z treści zarządzenia nr 41 Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 10 maja 1991 r. w sprawie przebiegu służby oraz praw i obowiązków policjantów /Dz.Urz. MSW nr 2 poz. 39/. Naczelny Sąd Administracyjny przy rozpoznawaniu skargi Zenona J. powziął poważne wątpliwości, ujęte w zagadnieniu prawnym przytoczonym we wstępnej części uchwały. Naczelny Sąd Administracyjny - jak wynika z uzasadnienia postanowienia - podziela pogląd wyrażony wielokrotnie przez Sąd Najwyższy co do tego, że ustawa z dnia 31 stycznia 1989 r. o kształtowaniu środków na wynagrodzenia w sferze budżetowej /Dz.U. nr 4 poz. 24 ze zm./ ma charakter ustrojowo-finansowy i nie tworzy żadnych praw podmiotowych, z których zatrudnieni mogliby wywodzić jakiekolwiek roszczenia. Powyższy pogląd można by odnieść do interpretacji art. 99 ust. 3 ustawy o Policji. Z drugiej strony dopuszczalny jest też pogląd, że uregulowanie zawarte w tym przepisie ma charakter szczególny i stanowi podstawę prawną do żądania podwyżki uposażenia policjanta do wysokości minimalnej, określonej w tym przepisie.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Interpretowany przepis art. 99 ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm./ istotnie może być rozumiany dwojako. Jego brzmienie /"uposażenie policjantów wzrasta w stopniu nie mniejszym niż przeciętne wynagrodzenie pracowników w sferze produkcji materialnej"/ nie daje jasnej odpowiedzi na pytanie, czy ustawodawca zawarł w nim gwarancję sukcesywnego podwyższania uposażenia każdego policjanta w miarę wzrostu przeciętnych wynagrodzeń pewnej grupy pracowników, czy też zadeklarował jedynie przyrost globalnej kwoty przeznaczonej w budżecie państwa na uposażenia całej grupy zawodowej policjantów. Tylko pierwsze rozumienie przepisu dawałoby podstawę do ukształtowania roszczenia policjanta o podwyższenie uposażenia w wysokości co najmniej takiej, jaka odpowiada wzrostowi przeciętnego wynagrodzenia pracowników w sferze produkcji materialnej.

Strona 1/4
Inne orzeczenia o symbolu:
619 Stosunki pracy i stosunki służbowe, sprawy z zakresu inspekcji pracy
Inne orzeczenia z hasłem:
Policja
Zatrudnienie
Inne orzeczenia sądu:
Sąd Najwyższy