Od decyzji organu odwoławczego odmawiającej wznowienia postępowania zakończonego ostateczną decyzją tego organu /art. 149 par. 3 Kpa/ przysługuje odwołanie chyba, że decyzja ta została wydana przez naczelny organ administracji państwowej lub przez kolegium odwoławcze przy sejmiku.
Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora J. Antosiewicz, w sprawie skargi Mariusza P. na decyzję Kierownika Wojewódzkiego Urzędu Pracy z dnia 26 lutego 1993 r. nr (...) w przedmiocie prawa do zasiłku dla bezrobotnych, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, postanowieniem z dnia 7 kwietnia 1993 r., II SA 636/93, do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 Kpc w związku z art. 211 Kpa:
Czy aktualny jest nadal pogląd prawny wyrażony w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 1988 r. III AZP 11/88, że od decyzji organu odwoławczego odmawiającej wznowienia postępowania zakończonego ostateczną decyzją tego organu /art. 149 par. 3 Kpa/ przysługuje stronie skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawach podlegających kontroli sądowej?
podjął następującą uchwałę:
Naczelny Sąd Administracyjny w związku ze złożoną do tego Sądu skargą na decyzję o odmowie wznowienia postępowania podjętą przez organ, który w postępowaniu, którego wznowienia żądano, orzekał w drugiej instancji /był organem odwoławczym/ zajął się problemem dopuszczalności takiej skargi. Chodziło o tę przesłankę właściwości sądowej kontroli decyzji administracyjnej, którą określa art. 198 Kpa, że skargę na decyzję organu administracji państwowej wnosi się do sądu administracyjnego po wyczerpaniu toku instancji w postępowaniu administracyjnym. Czy odmowa wznowienia postępowania należąca do właściwości organu, który wydał w sprawie decyzję w ostatniej instancji /art. 149 par. 3 Kpa/ jest decyzją ostateczną, wyczerpującą tok instancji w rozumieniu art. 198 Kpa, czy raczej jest to decyzja organu pierwszej dopiero instancji w nowej sprawie, która ma swoją odrębność w stosunku do postępowania administracyjnego, którego wznowienia się żąda i dlatego przed otwarciem drogi sądowej podlega zwykłemu tokowi instancyjnej kontroli?
Właśnie poważne wątpliwości co do tego, jak powinna brzmieć odpowiedź na te pytania, zwłaszcza ze względu na zastrzeżenia co do odpowiedzi pozytywnej na pierwsze z tych pytań, udzielonej poprzednio w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 1988 r. III AZP 11/88, Naczelny Sąd Administracyjny zdecydował się przedstawić zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu w trybie art. 391 Kpc w związku z art. 211 Kpa.
Analizę przedstawionego zagadnienia trzeba poprzedzić uwagą wstępną, dotyczącą sformułowania tego zagadnienia w formie wniosku o zmianę przez Sąd Najwyższy stanowiska zajętego poprzednio w sprawie III AZP 11/88. Otóż, pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w sprawie III AZP 11/88, jak również pogląd wyrażony w niniejszej sprawie, dotyczą - każdy z nich niezależnie - konkretnych spraw i mają taką samą moc wiążącą, ograniczoną do konkretnej sprawy /art. 391 par. 2 Kpc/. Dlatego też uchwała Sądu Najwyższego zawierająca rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego, powstałego w konkretnej sprawie na skutek dopuszczenia Sądu Najwyższego do udziału w postępowaniu dotyczącym tej sprawy w trybie art. 391 Kpc, nie może mieć formy weryfikacji innej uchwały, podjętej w innej sprawie. Z tym tylko, dotyczącym formy, zastrzeżeniem Sąd Najwyższy, w składzie rozpoznającym przedstawione zagadnienie prawne podzielił pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego, że decyzja odmawiająca wznowienia postępowania /art. 149 par. 3 Kpa/ jest zawsze decyzją - w stosunku do zakończonego postępowania administracyjnego - wydaną w nowym postępowaniu, której prawidłowość powinna podlegać trybowi zwykłej instancyjnej weryfikacji /art. 15 Kpa/, chyba że chodzi o decyzję naczelnego organu administracji państwowej, która wskutek wyjątkowego uregulowania /art. 127 par. 3 Kpa/ została wyłączona z trybu kontroli instancyjnej. Za takim poglądem przemawiają następujące względy: