Sąd Najwyższy w składzie połączonych Izb na poniższe pytanie prawne Prokuratora Generalnego:~Czy przepis art. 196 par. 2 pkt 19 Kpa uzasadnia właściwość NSA do rozpatrywania spraw o rozwiązanie stosunku pracy nawiązanego na podstawie mianowania?~ podjął następującą uchwałę:
Tezy

Przepis art. 196 par. 2 pkt 19 Kpa nie uzasadnia właściwości Naczelnego Sądu Administracyjnego do rozpatrywania spraw o rozwiązanie stosunku pracy nawiązanego na podstawie mianowania; natomiast Naczelny Sąd Administracyjny jest właściwy do rozpatrywania tego rodzaju spraw, jeżeli przepis szczególny tak stanowi.

Sentencja

Sąd Najwyższy w składzie połączonych Izb na poniższe pytanie prawne Prokuratora Generalnego:

Czy przepis art. 196 par. 2 pkt 19 Kpa uzasadnia właściwość Naczelnego Sądu Administracyjnego do rozpatrywania spraw o rozwiązanie stosunku pracy nawiązanego na podstawie mianowania?

podjął następującą uchwałę:

Uzasadnienie strona 1/5

1. Rozważane zagadnienie dotyczy kwestii kompetencji Naczelnego Sądu Administracyjnego w jednym ze swoistych typów spraw z zakresu prawa pracy. Chodzi o sprawy dotyczące rozwiązania stosunku pracy nawiązanego na podstawie mianowania. Analizowane zagadnienie nastręcza poważnych trudności interpretacyjnych. Było ono już przedmiotem uchwały składu siedmiu sędziów SN III AZP 6/82 z dnia 11 listopada 1982 r. Według wpisanej do księgi zasad prawnych uchwały "decyzja administracyjna o rozwiązaniu stosunku pracy z pracownikiem mianowanym może być zaskarżona do Naczelnego Sądu Administracyjnego z powodu jej niezgodności z prawem /art. 196 par. 2 pkt 19 Kpa/, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej".

Stanowisko zajęte przez skład siedmiu sędziów SN nie przekonało Generalnego Prokuratora PRL, który zgodnie z ustawą o Sądzie Najwyższym skorzystał z uprawnienia do zgłoszenia wniosku o przedstawienie zagadnienia do rozstrzygnięcia Pełnemu Składowi Izby Cywilnej i Administracyjnej. Izba ta postanowiła - ze względu na wagę problemu oraz fakt, że dotyczy on prawa pracy - przekazać wspomniane zagadnienie do rozstrzygnięcia Połączonym Izbom: Izbie Cywilnej i Administracyjnej oraz Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

Rozstrzygany problem ma w pewnej mierze także charakter prawnoustrojowy, jeśli się zważy, że dotyczy on określenia kompetencji i jurysdykcji Naczelnego Sądu Administracyjnego. Z tego też względu w rozważaniach interpretacyjnych przepis art. 196 par. 2 pkt 19 Kpa, mający zasadnicze znaczenie, nie może być izolowany od wielu innych ogólniejszych płaszczyzn rozważań. Z zasadniczego punktu widzenia pierwszoplanowe, istotne znaczenie ma umiejscowienie rozstrzyganego zagadnienia w przyjętym systemie prawnym. Otóż nie ulega wątpliwości, że w istocie rzeczy chodzi o problem z zakresu prawa pracy. Problematyka bowiem dotycząca pracowników mianowanych, abstrahując od ich zróżnicowania pod względem unormowań prawnych, należy do zakresie prawa pracy. Przepis art. 2 Kp stanowi, że pracownikiem jest osoba zatrudniona między innymi na podstawie mianowania. Z treści tego przepisu wynika ponadto, że przedmiotem unormowań prawa pracy w tym ujęciu są wszystkie stosunki pracy bez względu na podstawę ich nawiązania /tj. umowę, mianowanie, powołanie, wybór/. Żaden z nich nie jest, gdy chodzi o istotę, przedmiotem unormowań prawa administracyjnego. Fakt zaś, że pewne zagadnienia stosunku pracy na podstawie mianowania mogą być regulowane przez normy nie prawa pracy, lecz przez przepisy prawa administracyjnego, nie zmienia jeszcze charakteru określonego stosunku prawnego jako stosunku pracy. W konsekwencji można przyjąć, że z punktu widzenia prawa materialnego sprawa o rozwiązanie stosunku pracy z pracownikiem mianowanym nie jest z dziedziny prawa administracyjnego, lecz należy do prawa pracy z wszystkimi z tego wynikającymi konsekwencjami. Do kwalifikacji tego rodzaju należy przywiązywać wagę z tego względu, że przy takim postawieniu sprawy odpadają podstawy do tezy, iż akt rozwiązania stosunku pracy z pracownikiem mianowanym jest z istoty rzeczy, ze swojej natury, materią prawa administracyjnego.

Strona 1/5