W okresie, gdy ustawa o gospodarce terenami w miastach i osiedlach weszła w życie, tj. w 1961 r., obowiązywała ustawa z dnia 17 lutego 1960 r. o zaopatrywaniu ludności w wodę /Dz.U. nr 11 poz. 72 ze zm./. Według art. 1 ust. 2 powołanej ustawy budowa komunalnych urządzeń zaopatrzenia w wodę na terenie miast i osiedli należała do zakresu działania prezydiów rad narodowych., Zgodnie z art. 14 ustawy właściciele nowo wznoszonych budynków mieli obowiązek połączenia budynków na własny koszt z siecią wodociągową biegnącą wzdłuż przyległej ulicy, a właściciele nieruchomości już zabudowanych - obowiązek podłączenia nieruchomości na własny koszt do nowo założonej sieci wzdłuż przyległej ulicy.
Z tego, co przedstawiono, wynika, że w ustawie o zaopatrywaniu ludności w wodę nie sformułowano wprost zasady, iż urządzenia zaopatrzenia w wodę miast wykonywane są na koszt Państwa, ale zasada ta wypływała a contrario z postanowienia art. 14 tej ustawy. W 1961 r. obowiązywała również ustawa z dnia 22 kwietnia 1959 r. o utrzymaniu czystości i porządku w miastach i osiedlach /Dz.U. nr 27 poz. 167 ze zm./. Artykuł 3 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy głosił, że właściwe organy administracji prezydiów rad narodowych powinny zapewnić budowę miejskich urządzeń kanalizacyjnych i oczyszczalni ścieków. Ustawa ta więc zakładała, że również urządzenia kanalizacyjne miast są wykonywane na koszt Państwa.
W okresie obowiązywania ustawy o gospodarce terenami w miastach i osiedlach weszła w życie ustawa z dnia 30 maja 1962 r. - prawo wodne /Dz.U. nr 34 poz. 158 ze zm./. W art. 67 ust. 4 tej ustawy była mowa o wykonaniu komunalnej sieci wodociągowej i kanalizacyjnej, lecz jedynie z punktu widzenia pozwolenia wodnoprawnego. Natomiast ustawa z dnia 24 października 1974 r., obejmująca obecnie obowiązujące prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./, uchylając w art. 144 ust. 1 i n. wyżej powołaną ustawę o zaopatrywaniu ludności w wodę, wprowadziła rozdział 3 zatytułowany "Zaopatrzenie w wodę". Przepisy zawarte w tym rozdziale dotyczą również urządzeń kanalizacyjnych.
Państwo zapewnia w ramach terenowych planów gospodarczych wykonanie urządzeń komunalnych na terenach miast, m.in. urządzeń zaopatrzenia w wodę i urządzeń kanalizacyjnych miast. W odniesieniu do tych ostatnich urządzeń art. 99 ust. 1 prawa wodnego z 1974 r. stanowi, że są one wykonywane na koszt Państwa. Według art. 98 prawa wodnego do urządzeń zaopatrzenia w wodę zalicza się nie tylko urządzenia służące do jej rozprowadzenia /tj. sieć wodociągową/, lecz także urządzenia służące do ujęcia wody, jej poboru, magazynowania oraz uzdatniania. Z kolei do urządzeń kanalizacyjnych zalicza się nie tylko urządzenia służące do odprowadzania ścieków /tj. sieć kanalizacyjną/, lecz także urządzenia służące do ujęcia ścieków oraz ich oczyszczania. Koszty wykonania więc tzw. zewnętrznych sieci wodociągowych i kanalizacyjnych miast stanowią zaledwie część kosztów wykonania urządzeń zaopatrzenia w wodę i urządzeń kanalizacyjnych miast.
Należy powtórzyć, że w okresie, gdy wyżej powołana ustawa o gospodarce terenami w miastach i osiedlach weszła w życie, obowiązywała zasada, że urządzenia kanalizacyjne miast są wykonywane na koszt Państwa.