Przepis art. 99 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./ według którego urządzenia zaopatrzenia w wodę i urządzenia kanalizacyjne miast wykonywane są na koszt Państwa, nie wyłącza stosowania przepisu art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r o gospodarce terenami w miastach i osiedlach /t.j. Dz.U. 1969 nr 22 poz. 159 ze zm./, zgodnie z którym część kosztów wykonania urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych miast, odpowiadają wzrostowi wartości nieruchomości powstałemu wskutek wykonania wymienionych urządzeń - pokrywają właściciele tych nieruchomości.
Sąd Najwyższy z udziałem Prokuratora Prokuratury Generalnej PRL, S. Rakowskiego, przy udziale protokolanta G. B. w sprawie ze skargi Tadeusza B. na decyzję Wojewody C. z dnia 18 maja 1981 r. w przedmiocie ustalenia wysokości opłaty adiacenckiej z tytułu wybudowania w ulicy sieci kanalizacyjnej i wodociągowej, po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 1 lutego 1982 r. I SA 2319/81 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 Kpc:
Czy w świetle art. 99 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./, stanowiącego, że urządzenia zaopatrzenia w wodę i urządzenia kanalizacyjne miast wykonywane są na koszt Państwa, zachowuje moc przepis art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach /t.j. Dz.U. 1969 nr 22 poz. 159 ze zm./, zgodnie z którym właściciele nieruchomości mają obowiązek pokrywania części kosztów wybudowania takich urządzeń?
podjął następującą uchwałę:
Sprawa wynikła na tle następującego stanu faktycznego: w C., tj. w mieście, została utworzona Spółka Wodna pod nazwą "Zielona". Założyli ją właściciele nieruchomości położonych w tym mieście przy ul. Zielonej i Juranda., W 1978 r. na zlecenie Spółki wodnej Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji wykonało miejską linię wodociągową /sieć wodociągową/ w ulicy Zielonej i Juranda. Wykonało też urządzenia kanalizacyjne /sieć kanalizacyjną/. Połowę kosztów wykonania linii /sieci/ pokryli członkowie Spółki Wodnej. Na koszty jej wykonania Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji wystawiło rachunek dla Urzędu Miejskiego. Właściciel nieruchomości położonej przy ul. Juranda, Tadeusz D., nie stał się członkiem Spółki Wodnej. Podłączenie jego nieruchomości do sieci uzależniono od partycypowania przez niego w kosztach jej wykonania, tj. do wpłacenia w kasie Urzędu Miejskiego przypadającej od niego należności.
Decyzją z dnia 30 marca 1981 r. Prezydent Miasta ustalił opłaty, jakie Tadeusz B. powinien uiścić Urzędowi Miejskiemu, mianowicie w kwotach 1475 zł i 5675 zł za wybudowanie ze środków państwowych sieci wodociągowej i kanalizacyjnej, do której podłączył on własną nieruchomość. Decyzją z dnia 18 maja 1981 r. Urząd Wojewódzki utrzymał wymienioną decyzję w mocy.
Przy rozpoznawaniu skargi Tadeusza B. na wymienioną decyzję Naczelny Sąd Administracyjny przedstawił Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne przytoczone na wstępie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W myśl art. 211 Kpa rozpoznanie przez sąd administracyjny skargi na decyzję organu administracji następuje według przepisów kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu rewizyjnym, a w sprawach nie uregulowanych w dziale VI Kpa stosuje się odpowiednio przepisy wspomnianego kodeksu. Dział VI Kpa ani nie wyłącza, ani nie normuje sytuacji polegającej na tym, że przy rozpoznawaniu skargi przez Naczelny Sąd Administracyjny powstaje budzące poważne wątpliwości zagadnienie prawne, które mogłoby być przedstawione innemu sądowi do rozstrzygnięcia. Sytuacja ta więc nie jest uregulowana w dziale VI Kpa i stąd we wspomnianej sytuacji stosuje się odpowiednio przepis kodeksu postępowania cywilnego z zakresu postępowania rewizyjnego, mianowicie art. 391 Kpc, który przewiduje możliwość przedstawienia Sądowi Najwyższemu zagadnienia prawnego do rozstrzygnięcia.
Jeżeli chodzi o przedstawione zagadnienie prawne, to ustawa z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach /t.j. Dz.U. 1969 nr 22 poz. 159 ze zm./ zawierała w rozdziale 5 zatytułowanym "Spłaty" przepis art. 28 ust. 1, który głosił, że osoby fizyczne będące właścicielami terenów położonych w granicach administracyjnych miast są obowiązane pokrywać koszty wymienionych w tym przepisie urządzeń komunalnych oraz część kosztów innych urządzeń komunalnych, w tym wodociągowych i kanalizacyjnych, odpowiadającą wzrostowi wartości ich nieruchomości powstałemu wskutek wybudowania tych urządzeń; koszty budowy urządzeń mogą być pobierane w formie opłat rocznych. Pomimo licznych nowelizacji ustawy o gospodarce terenami w miastach powołany przepis /obecnie art. 27 ust. 1/ pozostał w rozdziale 5 i zachował swe pierwotne brzmienie /Dz.U. 1969 nr 22 poz. 159 ze zm./.