Wniosek w przedmiocie istnienia lub nieistnienia choroby zawodowej, wydane w związku z postępowaniem przed organem rentowym o świadczenia z tytułu inwalidztwa spowodowanego chorobą zawodową, są sprawami należącymi do właściwości innych sądów, o jakich mowa w art. 196 par. 4 pkt 7 Kpa?~podjął następującą uchwałę:
Tezy

1. Decyzja organu Państwowej Inspekcji Sanitarnej w przedmiocie istnienia lub nieistnienia choroby zawodowej podlega zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

2. Sąd powszechny rozpoznający sprawę o świadczenia z tytułu choroby zawodowej nie jest związany decyzją inspektora sanitarnego.

Sentencja

Sąd Najwyższy, przy udziale prokuratora Janiny Antosiewicz, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym W dniu 16 czerwca 1994 r. wniosku Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego skierowanego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego do rozpoznania przez skład siedmiu sędziów Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego o podjęcie uchwały zawierającej odpowiedź na następujące zagadnienie prawne:

Czy decyzje organu Państwowej Inspekcji Sanitarnej w przedmiocie istnienia lub nieistnienia choroby zawodowej, wydane w związku z postępowaniem przed organem rentowym o świadczenia z tytułu inwalidztwa spowodowanego chorobą zawodową, są sprawami należącymi do właściwości innych sądów, o jakich mowa w art. 196 par. 4 pkt 7 Kpa?

podjął następującą uchwałę:

Uzasadnienie strona 1/5

Przedstawione do rozstrzygnięcia składowi siedmiu sędziów Sądu Najwyższego zagadnienie prawne, przytoczone w sentencji, powstało na tle uchwały Sądu Najwyższego w sentencji, powstało na tle uchwały Sądu Najwyższego z dnia 23 marca 1993 r., II PZP 1/93 /OSNCP 1993 z. 12 poz. 211/, w której Sąd Najwyższy uznał, że decyzja właściwego inspektora sanitarnego o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej nie wiąże sądu w sprawie o świadczenia z tytułu tej choroby.

Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego w uzasadnieniu przedstawionego zagadnienia wyraził wątpliwość, czy przytoczona uchwała jest zgodna z przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Spraw Socjalnych z dnia 5 sierpnia 1983 r. w sprawie składu komisji lekarskich do spraw inwalidztwa i zatrudnienia, trybu postępowania, trybu kierowania na badanie przez te komisje oraz szczegółowych zasad ustalania inwalidztwa /Dz.U. nr 47 poz. 214 ze zm./ oraz z przepisami innych aktów prawnych poświęconych problematyce chorób zawodowych, w tym przepisami rozdziału VI kodeksu pracy normującymi postępowanie w sprawach wypadków przy pracy i chorób zawodowych, a zwłaszcza art. 229 i art. 231 Kp. Prezes NSA podkreślił, że art. 229 par. 1 Kp nakłada na zakład pracy obowiązek niezwłocznego zgłoszenia organom Państwowej Inspekcji Sanitarnej i inspektorowi pracy każdego przypadku choroby zawodowej oraz podejrzenia o taką chorobę. W wykonaniu delegacji zawartej w art. 231 pkt 2 Kp Rada Ministrów wydała rozporządzenie z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./. W rozporządzeniu określono schorzenia uznane za choroby zawodowe, organy kompetentne do ich stwierdzenia, a także sposób stwierdzenia lub odmowy stwierdzenia choroby zawodowej. Z par. 10 rozporządzenia wynika, że okoliczności te stwierdza inspektor sanitarny w drodze decyzji administracyjnej.

W uzasadnieniu przedstawionego zagadnienia zwrócono też uwagę, że przepisy ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych /t.j. Dz.U. 1983 nr 30 poz. 144 ze zm./ nawiązują do decyzji wydanych w trybie ustalonym w wykonaniu delegacji z art. 231 Kp. Trwały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu i jego związek z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową ustalają komisje lekarskie do spraw inwalidztwa i zatrudnienia. Do zakresu działania tych komisji należy także ustalenie inwalidztwa spowodowanego wypadkiem przy pracy bądź chorobą zawodową, a także związku śmierci pracownika lub rencisty z tymi zdarzeniami.

Strona 1/5