Charakterystyczne jest również i to, że nic nie wskazuje na to aby celem powrotu w art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym do pojęcia "zbycie" nieruchomości był zamiar projektodawcy objęcia opłatą planistyczną przypadków zbycia nieruchomości w drodze darowizny. Ze stenogramu posiedzenia Sejmowej Komisji Infrastruktury z dnia 13 listopada 2003 r. wynika, że przedmiotowa zmiana dyktowana jest tym, że pojęcie "zbycia" jest pojemniejsze i obejmuje swym zakresem zbywanie także prawa użytkowania wieczystego. Niezależnie od oceny trafności tej myśli skonstatować trzeba, że w sytuacji braku innego uzasadnienia jest to istotna dyrektywa interpretacyjna dla oceny dokonanej zmiany. Projektodawca nie zastępował pojęcia "sprzedaż" terminem "zbycie" nieruchomości z zamiarem objęcia nim przypadków darowizny.
Kończąc należy zauważyć, że z uwagi na treść zagadnienia prawnego przedstawionego do rozstrzygnięcia, postanowieniem składu orzekającego z dnia 18 kwietnia 2009 r., a także okoliczności faktyczne rozpoznawanej sprawy, rozstrzygane zagadnienie prawne należało ograniczyć do sytuacji gdy nieruchomość, której wartość wzrosła w związku z uchwaleniem albo zmianą planu miejscowego została darowana osobie bliskiej. Wobec tego należało przyjąć, że pobranie opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, o której mowa w art. 36 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie obejmuje sytuacji, gdy nieruchomość została darowana osobie bliskiej.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny podjął uchwałę jak w sentencji.