Odmówić wyjaśnienia przedstawionej wątpliwości prawnej.
Naczelny Sąd Administracyjny przy udziale Wiesława Czerwińskiego prokuratora Prokuratury Apelacyjnej delegowanego do Ministerstwa Sprawiedliwości w sprawie ze skargi Spółki z o.o. "M." w B. na decyzje Izby Skarbowej w B. z dnia 8 stycznia 1998 r. (...) w przedmiocie wymiaru podatku dochodowego od osób prawnych za lata 1994 - 1996 po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 1999 r. na posiedzeniu jawnym wątpliwości prawnej przekazanej przez skład orzekający Naczelnego Sądu Administracyjnego postanowieniem z dnia 12 marca 1999 r. w sprawie SA/Bk 198-200/98 do wyjaśnienia w trybie art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./:
Czy warunkiem zastosowania przepisu art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 r. nr 106 poz. 482 ze zm./, przewidującego szczególny sposób ustalania dochodu podatnika /zgodnie z art. 11 ust. 1 wymienionej ustawy/, jest ogólne obniżenie wysokości lub utrata przez Skarb Państwa podatku dochodowego należnego łącznie od obu powiązanych ze sobą podmiotów, wskazanych przez wymieniony na wstępie przepis ?
podjął następującą uchwałę:
Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Białymstoku postanowieniem z dnia 12 marca 1999 r. SA/Bk 198-200/98, wydanym na podstawie art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, wystąpił do Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego o wyjaśnienie przez skład siedmiu sędziów tego Sądu istotnych wątpliwości prawnych powstałych w toku rozpoznawania sprawy ze skargi Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością "M." w B., na decyzje Izby Skarbowej w B. z dnia 8 stycznia 1998 r. (...) w przedmiocie wymiaru podatku dochodowego od osób prawnych za lata 1994-1996.
Wątpliwości prawne, przedstawione składowi siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego, powstały na tle następującego stanu faktycznego i prawnego sprawy:
Inspektor Kontroli Skarbowej z Urzędu Kontroli Skarbowej w B. decyzjami z dnia 29 września 1997 r. (...), określił Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością "M." w B. wysokość podatku dochodowego za lata podatkowe 1994, 1995 i 1996 w wyższej, niż wynikająca z zeznania podatkowego, wysokości. I tak, wysokość podatku za rok 1994 określono w kwocie 3.086,80 zł, za rok 1995 - 4.334,40 zł i za rok 1996 - 5.233,20 zł, podczas gdy podatnik zadeklarował za rok 1994 podatek w kwocie 64,40 zł, a za pozostałe dwa lata - podatek "0". Jako podstawę prawną powyższych decyzji powołano art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j.: Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, art. 27 ust. 1, art. 11 ust. 3 i art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j.: Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ oraz art. 104 Kpa w związku z art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442 ze zm./. Z uzasadnień decyzji wynika, że powodem określenia wysokości podatku dochodowego w wyższej, niż deklarowana, wysokości, było ujawnienie w wyniku kontroli skarbowej, że podatnik z jednej strony zaniżył przychód, a z drugiej zawyżył koszty uzyskania przychodu w poszczególnych latach podatkowych, objętych kontrolą. Zaniżenie uzyskanych przychodów spowodowane było stosowaniem niższych cen zbytu towaru przy jego sprzedaży na rzecz, powiązanej osobowo i kapitałowo z podatnikiem, Spółki "M.-B.". Powiązania pomiędzy kontrahentami miały, zdaniem organu, cechy związku, o którym mowa w art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. W wyniku stosowania przy sprzedaży na rzecz Spółki "M.-B." preferencyjnych cen /niższych od cennika sprzedaży dla pozostałych nabywców/, Spółka "M." zaniżyła przychód za 1994 r. o 6.557,45 zł, za 1995 r. o 7.093,26 zł i za 1996 r. o 2.688,90 zł. Zawyżenie kosztów dotyczyło z kolei kwot wypłaconych byłemu prezesowi z tytułu umów zawieranych z samym sobą o świadczenie usług akwizycyjnych oraz wydatków na naprawę wydzierżawionego Spółce "M.-B." samochodu, które winien był ponieść dzierżawca.
W odwołaniu od powyższych decyzji Spółka "M." zarzuciła naruszenie przepisów art. 11 ust. 3 i art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Podniosła, że od kwietnia 1995 r. nie dokonywała sprzedaży wodomierzy na rzecz innych podmiotów niż Spółka "M.-B." i dlatego nie było podstaw do zastosowania wymienionych przepisów, gdyż nie istniała możliwość porównania wielkości świadczeń uzyskanych do świadczeń ogólnie stosowanych. Zakwestionowała także zasadność pominięcia w decyzjach, jako kosztów uzyskania przychodów, wydatków na naprawę samochodu i wypłatę wynagrodzenia byłemu prezesowi.