Odmówić wyjaśnienia przedstawionych wątpliwości prawnych.
Naczelny Sąd Administracyjny przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Ryszarda Walczaka w sprawie ze skargi Krystyny W. i Modesta W. na decyzje Izby Skarbowej w O. z dnia 23 marca 2001 r., (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1997 r. i 1998 r. po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym, następujących wątpliwości prawnych przekazanych przez skład orzekający Naczelnego Sądu Administracyjnego, postanowieniem z dnia 8 stycznia 2003 r. III SA 1209/01, do wyjaśnienia w trybie art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./:
czy podstawę obliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych w przypadku dokonania przez podatnika darowizny na działalność charytatywno-opiekuńczą kościelnych osób prawnych w 1997 r. i 1998 r. należy określać stosując art. 55 ust. 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczpospolitej Polskiej /Dz.U. nr 29 poz. 154 ze zm./, czy też art. 26 ust. 1 pkt 9 lit. "b" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./ w odpowiednim brzmieniu?
w przypadku zaś odpowiedzi o zastosowaniu ww. art. 55 ust. 7 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczpospolitej Polskiej:
czy zawarty w art. 55 ust. 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczpospolitej Polskiej /Dz.U. nr 29 poz. 154 ze zm./ wymóg przedstawienia sprawozdania o przeznaczeniu darowizny na działalność charytatywno-opiekuńczą oznacza, że taki dokument powinien zawierać opis zdarzeń z taką dokładnością, aby organy podatkowe mogły dokonać kontroli opisanych w nim faktów?
podjął następującą uchwałę:
Skład orzekający Naczelnego Sądu Administracyjnego postanowieniem z dnia 8 stycznia 2003 r. III SA 1209/01, wystąpił na podstawie art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ o wyjaśnienie przez skład siedmiu sędziów wątpliwości prawnej przytoczonej w sentencji uchwały.
Przedstawiona wątpliwość wyłoniła się tle następującego stanu faktycznego sprawy.
Izba Skarbowa w O. decyzją z dnia 23 marca 2001 r. (...), wydaną na podstawie art. 233 par. 1 pkt 2 lit. "a" ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 160 ze zm./, po rozpatrzeniu odwołania Krystyny i Modesta małżonków W. od decyzji Urzędu Skarbowego w K. z dnia 27 listopada 2000 r. (...), określającej podatek dochodowy od osób fizycznych za rok 1997 w wysokości 66.785, 80 zł, zaległość w tym podatku w kwocie 31.427,40 zł oraz odsetki za zwłokę obliczone na dzień wydania decyzji w kwocie 33.611,80 zł, uchyliła w części zaskarżoną decyzję i określiła za 1997 r. wyżej wymieniony podatek w wysokości 66.660,90 zł, zaległość w tym podatku w kwocie 31.302,50 zł oraz odsetki za zwłokę w kwocie 33 478, 30 zł. Izba Skarbowa podzieliła stanowisko organu pierwszej instancji, że podatnicy zawyżyli koszty uzyskania przychodu, włączając do nich wydatki na reklamę w kwocie przekraczającej limit /do wysokości 0,25 procent przychodu/, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./. Nie zgodziła się bowiem z zawartym w odwołaniu stanowiskiem, że wydatki na zakup kalendarzy, kart świątecznych i kopert nie były kosztami reprezentacji i reklamy, gdyż wynikały z zawartych przez podatnika umów z towarzystwem ubezpieczeniowym. Organ odwoławczy uznał, że przekazanie kalendarzy i kart w kręgu oznaczonych odbiorców stanowiło reklamę niepubliczną. Bez znaczenia był natomiast fakt, że posiadały one logo Towarzystwa Ubezpieczeniowego Commercial Union. Podatnik zawierał bowiem umowy ubezpieczeniowe w imieniu tego Towarzystwa i w istocie sprzedawał usługi tej firmy oraz z tego tytułu uzyskiwał przychody.
Organ odwoławczy zgodził się natomiast z zarzutem bezpodstawnego pomniejszenia przez organ pierwszej instancji pozostałych wydatków i podwyższenia kosztów reprezentacji i reklamy o wydatki w kwocie 157,91 zł, wynikającej z rachunku nr 13/97 z dnia 15 lutego 1997 r. Urząd Skarbowy nie uwzględnił bowiem dokonanej przez stronę korekty w księdze przychodów i rozchodów. W tym zakresie Izba Skarbowa dokonała zmiany decyzji wydanej przez organ pierwszej instancji.
Izba Skarbowa podzieliła także stanowisko Urzędu Skarbowego w kwestii braku podstaw do zastosowania przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji dla garażu w G. wprowadzonego z dniem 30 października 1997 r. do ewidencji środków trwałych. Garaż ten nie został nabyty, lecz wytworzony we własnym zakresie sposobem gospodarczym. Tym samym nie zostały spełnione wszystkie przesłanki, o których mowa w par. 9 ust. 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych /Dz.U. nr 6 poz. 35 ze zm./ w zw. z art. 22 ust. 7 i 8 ww. ustawy. Wskazany przepis rozporządzenia dotyczył nabytego środka trwałego. Za nabycie nie można natomiast uznać wprowadzenia do ewidencji środków trwałych środka, który wcześniej, służył celom osobistym podatnika. W tym stanie rzeczy zasadne było nieuznanie za koszty uzyskania przychodu odpisów w kwocie 150,74 zł. Ponadto Izba Skarbowa podzieliła stanowisko organu pierwszej instancji, który zakwestionował zasadność odliczenia od podstawy opodatkowania darowizn w łącznej kwocie 70.500 zł na rzecz osób prawnych Kościoła Katolickiego, gdyż nie zostały złożone odpowiednie sprawozdania, o których mowa w art. 55 ust. 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. nr 29 poz. 154 ze zm./. Zdaniem Izby Skarbowej, sprawozdanie takie powinno mieć postać dokumentu zdatnego do uzasadnienia prawa do skorzystania z ulgi. Izba podzieliła stanowisko organu pierwszej instancji, że sprawozdanie powinno oprócz daty i podpisu osoby sporządzającej ten dokument, zawierać opis zdarzeń z taką dokładnością, aby organy podatkowe mogły dokonać kontroli opisanych w nim faktów. Dokument powinien wskazać cel spożytkowania konkretnej kwoty, czy też rzeczy, datę tej czynności, identyfikację osób, którym przekazano darowizny, a także inne dane dające możliwość sprawdzenia, czy darowizna została przekazana na cel wskazany w ustawie.