Odmówić udzielenia odpowiedzi na przedstawione pytania prawne.
Naczelny Sąd Administracyjny z udziałem W. Skoniecznego, prokuratora Prokuratury Apelacyjnej delegowanego do Ministerstwa Sprawiedliwości, w sprawie zażalenia Barbary S. na niezałatwienie w terminie sprawy dotyczącej wymiaru podatku od nieruchomości, po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 1996 r. na posiedzeniu jawnym pytania prawnego pełnego składu Samorządowego Kolegium Odwoławczego w (...), zgłoszonego na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych /Dz.U. nr 122 poz. 593/, o następującym brzmieniu:
1. Czy zażalenie, o którym mowa w art. 37 kodeksu postępowania administracyjnego, przysługuje osobie fizycznej na niewydanie przez wójta /burmistrza, prezydenta miasta/ decyzji w sprawie ustalenia podatku od nieruchomości, jeżeli osoba ta domaga się wydania jej takiej decyzji?
2. Jakie rozstrzygnięcie powinna zawierać decyzja wydana w wyniku uwzględnienia zażalenia, jeżeli stwierdzi się, że nie ma podstaw do ustalenia podatku od nieruchomości z powodu braku przedmiotu podlegającego opodatkowaniu tym podatkiem?
podjął następującą uchwałę:
Przedstawione Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne powstało na tle następującego stanu faktycznego:
Barbara S. oraz inne osoby prowadzące punkty sprzedaży przy kościele w Ś.L. w dniu 20 grudnia 1995 r. wniosły do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w (...) zażalenie na bezczynność Burmistrza Miasta R. w sprawie wydania decyzji o ustaleniu podatku od nieruchomości oraz decyzji o zwrocie uiszczonej przez nich opłaty targowej. W uzasadnieniu osoby te podały, że w okresie od 1991 r. do 1994 r. organy gminy R., na skutek błędnej interpretacji przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31/, pobierały od prowadzonej przez nie działalności opłatę targową zamiast podatku od nieruchomości. Na poparcie swego stanowiska składający zażalenie powołali wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 marca 1994 r. /III SA 1499/93/, wydany w sprawie ustalenia opłaty targowej innej osobie, a wyrażający pogląd, że posiadane przez nią podobne stoisko handlowe jest w rozumieniu przepisów wymienionej ustawy obiektem budowlanym podlegającym podatkowi od nieruchomości. Składający zażalenie podali również, że od 16 maja 1994 r. kilkakrotnie zwracali się do Burmistrza Miasta R. o ustalenie podatku od nieruchomości od posiadanych przez nich stoisk handlowych w Ś.L. i zwrot nienależnie - ich zdaniem - pobranych opłat targowych. Dotychczas sprawy te nie zostały załatwione. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w (...) podaje, że składająca zażalenie nie złożyła wykazu nieruchomości obejmującego stoisko handlowe w Ś.L.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Uchwała nr 1/96 pełnego składu Samorządowego Kolegium Odwoławczego w (...) z dnia 11 kwietnia 1996 r. została podjęta na wniosek składu orzekającego Kolegium, który rozpatrywał zażalenie Barbary S. na niezałatwienie w terminie sprawy dotyczącej ustalenia podatku od nieruchomości.
Z akt sprawy wynika, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w (...) liczyło wówczas 20 członków. W posiedzeniu Kolegium podejmującym uchwałę zawierającą pytanie prawne uczestniczyło 17 członków, którzy przyjęli ją w głosowaniu jawnym.
Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych /Dz.U. nr 122 poz. 593 ze zm./ Kolegium w pełnym składzie może wystąpić do Naczelnego Sądu Administracyjnego z pytaniem prawnym, jeśli od odpowiedzi na nie zależy rozstrzygnięcie rozpoznawanej sprawy. Przepisy cytowanej ustawy nakładają na samorządowe kolegia odwoławcze obowiązek łącznego spełnienia warunków, od których została uzależniona możliwość uzyskania odpowiedzi na przedstawione pytanie prawne. Uchwała Samorządowego Kolegium Odwoławczego w (...) nr 1/96 z dnia 11 kwietnia 1996 r. uczyniła zadość tylko niektórym warunkom. W szczególności spełnia ona warunki określone w art. 22 ust. 4 cytowanej ustawy. Uchwała o wystąpieniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego z pytaniem prawnym została podjęta na wniosek składu orzekającego przez pełny skład Kolegium bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej 3/5 pełnego składu tego organu.