Przepis art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ pozwala na procentowe określenie części budowli związanej z prowadzeniem działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza lub leśna, w celu ustalenia jej wartości.
Naczelny Sąd Administracyjny przy udziale Wiesława Czerwińskiego prokuratora Prokuratury Krajowej w sprawie z odwołania Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością "E." w W. Oddział w P. od decyzji Wójta Gminy S.-B. z dnia 30 listopada 2000 r. (...) w przedmiocie zaległości podatkowej w podatku od nieruchomości za 1997 r. po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym pytania prawnego pełnego składu Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P., wniesionego na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych /Dz.U. nr 122 poz. 593 ze zm./ o następującym brzmieniu:
"Czy art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ daje podstawę do procentowego określenia wartości części budowli związanej z prowadzeniem działalności gospodarczej inna niż działalność rolnicza i leśna?"
podjął następującą uchwałę:
Wójt Gminy S.-B. postanowieniem z dnia 6 września 2000 r., wydanym na podstawie art. 165 par. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, wszczął z urzędu postępowanie podatkowe w sprawie określenia Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością "E." w W., Oddział w P. zaległości podatkowej w podatku od nieruchomości za 1997 r., wskazując, że podatnik w deklaracji podatku od nieruchomości za 1997 r. nie wykazał posiadania budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Wymieniony organ podatkowy decyzją z dnia 30 listopada 2000 r. (...), wydaną na podstawie art. art. 13 par. 1 pkt 1, art. 21 par. 3, art. 51 par. 1, art. 53 par. 1 i art. 207 ustawy - Ordynacja podatkowa i art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./, określił Spółce z o.o. "E." w W. - Oddział w P., zaległość w podatku od nieruchomości za 1997 r. w kwocie 217.224,30 zł. i odsetki od zaległości podatkowej w kwocie 327.511,40 zł. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że Spółka "E." w odpowiedzi na wezwanie dokonane w trybie art. 186 Ordynacji podatkowej poinformowała, że jej budowle związane są z działalnością gospodarczą. Na podstawie wyszczególnionego w regonie Spółki rodzaju działalności ustalono, że Spółka "E.", w ramach działalności podstawowej, zajmuje się sprzedażą hurtową zboża, nasion i pasz dla zwierząt. Działalność drugorzędną Spółki stanowi magazynowanie, składowanie i przechowywanie towarów, natomiast trzeciorzędną - uprawa zbóż i inne uprawy rolne. Spółka wskazała, że wartość netto budowli stanowiących elewator zbożowy, na dzień 1 stycznia 1997 r. wynosiła 10.877.530,10 zł., zaznaczając, że całkowita pojemność elewatora zbożowego wynosiła 50.000 ton, zaś zbiory własne zbóż Spółki w 1997 r. to: żyto - 35 ton, owies - 40 ton.
Z materiałów sprawy wynika, że Spółka "E.", wykorzystuje do prowadzonej działalności gospodarczej budowle składające się na elewator zbożowy, w którym przechowywała m.in. zboże własne. Zboże to zajmowało jedynie 0,15 procent pojemności elewatora. Organ I instancji uznał więc, że budowle są jedynie w 0,15 procent wykorzystywane do prowadzenia działalności rolnej. W związku z tym za podstawę ustalenia zaległości podatkowej w podatku od nieruchomości przyjęto wartość budowli pomniejszoną o 0,15 procent.
W odwołaniu od powyższej decyzji strona wniosła o jej uchylenie i zarzuciła, że organ I instancji nie wskazał w decyzji jakie części elewatora przyjął za związane z prowadzoną przez nią działalnością rolniczą, a jakie z działalnością gospodarczą. Wskazała, że prowadzi działalność rolniczą i opłaca podatek rolny, a wysokość zbiorów uzależniona jest od warunków atmosferycznych. Zdaniem strony, niedopuszczalne jest stosowanie rozszerzającej wykładni przepisów prawa podatkowego. W odwołaniu stwierdzono, że wydanie decyzji dotyczącej wymiaru podatku po upływie trzech lat stanowi rażące naruszenie interesu podatnika i podważa zaufanie do organu podatkowego, narusza także postanowienia Ordynacji podatkowej zobowiązujące organ podatkowy do wnikliwego i szybkiego postępowania.