udzielić odpowiedzi jak w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 czerwca 1996 r. - FPK 6/96.
Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie odwołania Spółdzielni Mieszkaniowej (...) od decyzji Burmistrza Miasta (...) w przedmiocie ustalenia nadpłaty podatku od nieruchomości po rozpoznaniu (...) pytania prawnego Pełnego Składu Samorządowego Kolegium Odwoławczego (...) zgłoszonego na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./:
Czy powierzchnia piwnic w budynkach stanowi podstawę opodatkowania podatkiem od nieruchomości w rozumieniu art. 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./?
podjął następującą uchwałę:
Analiza problematyki prawnej poruszonej w pytaniu prowadzi do wniosku, że wątpliwości Kolegium sprowadzają się w istocie do tego, czy piwnice stanowią element "powierzchni użytkowej budynku", o którym mowa w art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, stanowiącej, zgodnie z ust. 1 pkt 1 tego przepisu, podstawę opodatkowania "dla budynków lub ich części".
Tak pojmując pytanie prawne Kolegium należy zauważyć, iż wskazana wyżej kwestia była przedmiotem uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 czerwca 1996 r. FPK 6/96 /dotychczas nie publikowanej/, w której Sąd ten przyjął, że "Powierzchnia użytkowa budynku, o której mowa w art. 4 ust. ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ obejmuje także piwnice".
Naczelny Sąd Administracyjny w motywach uchwały stwierdził m.in., że treść art. 4 ust. 2 tej ustawy wykazuje, że podana w tym przepisie definicja jest wyczerpująca.
Ustawodawca wskazał w niej bowiem, co składa się na "powierzchnię użytkową budynku" oraz określił te powierzchnie budynku, które nie wchodzą w skład definiowanego pojęcia (...). Wspomniana ostatnio część definicji (...) wymienia tylko powierzchnie klatek schodowych oraz szybów dźwigowych.
Ustawodawca więc nie dostarcza normatywnych podstaw do objęcia tym wyłączeniem również piwnic.
W uzasadnieniu uchwały wskazano następnie na ustalenia doktryny o autonomii prawa podatkowego w stosunku do innych gałęzi prawa. Konsekwencją takiego /autonomicznego/ charakteru prawa podatkowego jest między innymi to, że nazwy przyjęte przez to prawo z innych dziedzin prawa nie oznaczają najczęściej tych samych pojęć. Nazwy te służą bowiem do budowania określonych pojęć w prawie podatkowym, a te pojęcia wraz z innymi cechami ustaw podatkowych stanowią część składową nowych kompleksów prawnych, i uzyskują cechy szczególne, niezbędne do założonych przez ustawodawcę celów opodatkowania. W doktrynie podkreśla się nawet, że prawo podatkowe, aby mogło wypełniać swoje zadania, może być wiązane tylko własnymi pojęciami.
Ustawodawca jednak posługuje się niekiedy w prawie podatkowym pojęciami innych dziedzin prawa, bez ich zmiany lub modyfikacji, lecz czyni to zasadniczo tylko wtedy, gdy uzna, że pojęcia te mogą być wykorzystane do realizacji celów opodatkowania.
Prawo podatkowe więc używając nazw analogicznych jak w innych gałęziach prawa, albo może im przypisywać takie pojęcie jak w danej dziedzinie, albo też pojęcie szczególne, uzależnione od celów, jakie ustawodawca zamierza realizować.
Uchwała zwraca uwagę na to, że powołana ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. w art. 3 ust. 4 podaje definicję "budynku", wyjaśniając, że: "Za budynek, w rozumieniu ustawy, uważa się obiekt budowlany umocowany w ziemi lub na ziemi, posiadający ściany lub słupy albo filary oraz pokrycie dachowe". Zamieszczenie w ustawie powyższej definicji, odmiennej od definicji przyjętej w prawie budowlanym /por. art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane - Dz.U. nr 89 poz. 414/ wskazuje jednoznacznie, że ustawodawca nie przypisuje w tym wypadku nazwie "budynek" takiego pojęcia, jak w prawie budowlanym, lecz pojęcie szczególne, dostosowane do celów realizowanych przez tę ustawę. Powyższe stwierdzenie odnosi się, rzecz jasna, także do przepisów, które zawierają regulacje nawiązujące wprost do określenia "budynek" w rozumieniu art. 3 ust. 4 ustawy. Taki sam szczególny charakter wykazuje także art. 4 ust. 2 tej ustawy. Konsekwencją dokonanych ostatnio ustaleń jest wykluczenie możliwości odnoszenia do analizowanych pojęć /"kondygnacja", "budynek"/ definicji i wyjaśnień występujących w prawie budowlanym.