Trybunał Konstytucyjny po rozpoznaniu wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich o ustalenie powszechnie obowiązującej wykładni par. 20 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie niektórych obowiązków i uprawnień pracowników zatrudnionych w zakładach służby zdrowia /Dz.U. nr 51 poz. 326 ze zm./ w związku z par. 30 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 marca 1986 r. w sprawie uposażenia pracowników zakładów społecznej służby zdrowia, zakładów pomocy społecznej i zakładów rehabilitacji zawodowej inwalidów /Dz.U. nr 15 poz. 84 ze zm./ i par. 22 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 22 września 1989 r. w sprawie uposażenia pracowników zakładów społecznej służby zdrowia, zakładów pomocy społecznej i zakładów rehabilitacji zawodowej inwalidów /Dz.U. nr 58 poz. 346 ze zm./ a w szczególności wyjaśnienie, czy zachowanie uprawnień do ulgowych przejazdów państwowymi środkami komunikacji odnosi się również do pracowników administracyjnych służby zdrowia zatrudnionych po 1 października 1972 r. w zespołach opieki zdrowotnej postanawia odmówić ustalenia powszechnie obowiązującej wykładni przepisów rozporządzeń objętych wnioskiem Rzecznika Praw Obywatelskich.
1. Jeżeli chodzi o przedmiot powszechnie obowiązującej wykładni powierzonej Trybunałowi Konstytucyjnemu, to zarówno art. 33a ust. 1 in fine Konstytucji (...) jak też przepisy art. 4a i 11a ust. 1 i 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (...) stanowią, że "Trybunał Konstytucyjny ustala powszechnie obowiązującą wykładnię ustaw". Literalne brzmienie powołanych wyżej przepisów wskazuje, że przedmiotem wykładni ustalonej przez Trybunał Konstytucyjny są ustawy. Nie podlegają zatem takiej wykładni przepisy aktów podustawowych, w tym aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw i w celu ich wykonania. Konstytucja RP wyraźnie odróżnia ustawy uchwalone przez Sejm z uwzględnieniem określonych uprawnień Senatu /art. 10 ust. 3, art. 27 ust. 1 i 2/ od przepisów wykonawczych wydawanych na podstawie ustaw i w celu ich wykonania w postaci rozporządzeń Prezydenta RP /art. 32[f] ust. 2/, Rady Ministrów i jej Prezesa /art. 41 pkt 8 i art. 40 ust. 2/ oraz ministrów /art. 42 ust. 2/, uchwał Rady Ministrów /art. 41 pkt 8/ czy zarządzeń Prezydenta /art. 32[f] ust. 2/, prezesa Rady Ministrów /art. 40 ust. 2/ i ministrów /art. 42 ust. 2/, uchwał /art. 41 pkt 8/ czy zarządzeń Prezydenta /art. 32[f] ust. 2/, Prezesa Rady Ministrów /art. 40 ust. 2/ i ministrów /art. 42 ust. 2/. Trybunał Konstytucyjny wskazywał niejednokrotnie na ścisły związek rozporządzeń wykonawczych z ustawami, na ich treściowe, organiczne powiązanie. Związek ten nie może jednak przesądzać o traktowaniu rozporządzeń wykonawczych tak, jak ustaw (...) a to ze względu na istotne różnice między wymienionymi aktami normatywnymi m.in. pod względem ich mocy prawnej, rangi normatywnej, podmiotu uprawnionego do ich stanowienia, zasad i trybu ich kontroli przez Trybunał Konstytucyjny. Powyższe różnice nie pozwalają na równe traktowanie z ustawą nawet takich rozporządzeń wykonawczych, które w granicach wyraźnego upoważnienia ustawowego uzupełniają treści ustaw.
2. Brak jest podstaw do wyprowadzenia wniosku z orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego o podziale aktów normatywnych na dwie grupy: ustaw i rozporządzeń wykonawczych z jednej strony i pozostałych aktów normatywnych z drugiej strony, który to podział miałby uzasadniać jednakowe traktowanie aktów objętych pierwszą z wymienionych grup jako przedmiotu powszechnie obowiązującej wykładni dokonanej przez Trybunał Konstytucyjny. Podział na dwie kategorie aktów normatywnych przebiega w świetle art. 33a ust. 1-3 Konstytucji RP i art. 1 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym inaczej, dzieląc je na ustawy /akty ustawodawcze/ oraz pozostałe akty normatywne naczelnych i centralnych organów państwowych. Aczkolwiek podział ten przeprowadzony został w ramach określenia przedmiotu innej funkcji Trybunału Konstytucyjnego, mianowicie kontroli przez Trybunał Konstytucyjny konstytucyjności i legalności aktów normatywnych, to jednak porównanie unormowań w tym przedmiocie z zawartymi w tych samych aktach prawnych unormowaniami dotyczącymi ustalania powszechnie obowiązującej wykładni /art. 33a ust. 1 in fine Konstytucji RP, art. 4a i 11a ust. 1 i 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym / wskazuje, że przedmiot tejże wykładni określony został wężej w porównaniu do przedmiotu badania konstytucyjności, legalności i obejmuje tylko ustawy.