Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Monika Kramek po rozpoznaniu w dniu 17 października 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku A. S. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata w sprawie ze skargi A. S. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji postanawia : - odmówić przyznania prawa pomocy-
W uzasadnieniu wniosku o przyznanie prawa pomocy A. S. podał, że "mieszka na ulicy", nie posiada żadnego dochodu i nie ma możliwości podjęcia legalnej pracy w Polsce, a jego dobra osobiste zostały rozkradzione.
Pismem z dnia 29 września 2014 r. zobowiązano skarżącego do uzupełnienia wniosku poprzez złożenie zaświadczenia o posiadaniu statusu osoby bezrobotnej, wskazania przyczyn uniemożliwiających podjęcie pracy oraz wyjaśnienie kto i w jakiej wysokości ponosi koszty jego utrzymania, ewentualnie czy korzysta on z zasiłków pomocy społecznej. W odpowiedzi skarżący wyjaśnił, że nie posiada statusu osoby bezrobotnej bo "zgodnie z prawem posiadać nie może". Oświadczył, że jest właścicielem prywatnej spółki z o.o., która została całkowicie zniszczona przez sąd administracyjny. Wyjaśnił, że "utrzymuje go ulica" i znajomi.
Mając na uwadze powyższe zważono, co następuje:
Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm. -dalej p.p.s.a.), prawo pomocy w zakresie częściowym przysługuje osobie fizycznej gdy wykaże ona, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Wskazać jednocześnie należy, że zasadą jest, iż strony ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie (art. 199 p.p.s.a.). Oznacza to, że każdy, kto wnosi do sądu pismo podlegające opłacie lub powodujące wydatki, obowiązany jest do ich uiszczenia (art. 211 p.p.s.a.). Celem instytucji prawa pomocy jest natomiast zapewnienie prawa do sądu i możliwości obrony swoich racji podmiotom, które znajdują się w sytuacji finansowej uniemożliwiającej poniesienie kosztów z tym związanych tj. osób ubogich, bezrobotnych czy samotnych. Jest to forma dofinansowania strony postępowania sądowego z budżetu państwa i przez to zwolnienie z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania powinno sprowadzać się do wypadków, w których zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału w takim postępowaniu jest rzeczywiście obiektywnie niemożliwe. Rozpoznając wniosek o przyznanie prawa pomocy należy również mieć na uwadze, że to na wnioskodawcy spoczywa obowiązek wyjaśnienia oraz udokumentowania sytuacji majątkowej, uzasadniającej przyznanie prawa pomocy, do sądu bądź referendarza sądowego natomiast należy ocena przytoczonych okoliczności.
Analizując przedmiotowy wniosek przede wszystkim podkreślić należy, że wyjaśnienia skarżącego są niekonsekwentne. Z jednej bowiem strony sugeruje on, że jest właścicielem spółki z o.o. i w związku z tym niemożliwe jest posiadanie przez niego statusu osoby bezrobotnej, z drugiej zaś strony wyjaśnia, że nie posiada żadnych źródeł utrzymania i żyje na skraju nędzy, nie korzystając przy tym z pomocy społecznej. Stwierdzić w związku z tym należy, że skarżący nie wykonał wezwania do uzupełnienia wniosku w sposób umożliwiający obiektywną ocenę jego sytuacji materialnej.
Skoro zatem przesłanki określone w art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a. nie zostały wykazane to brak jest podstaw do przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.
W tej sytuacji w oparciu o powołane wyżej przepisy oraz art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 p.p.s.a. postanowiono, jak w sentencji.