Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Warszawie - Ewa Kowalska - Hupko po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o przyznanie prawa pomocy w sprawie dotyczącej skargi D. I. na postanowienie Ministra Zdrowia z dnia [...] września 2018 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia postanawia: odmówić przyznania D. I. prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.
D. I. przed wpływem do Sądu skargi na postanowienie Ministra Zdrowia i odpowiedzi organu na skargę złożyła na urzędowym formularzu wniosek o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych. Z wniosku wynika, że we wspólnym gospodarstwie domowym ze skarżącą pozostają mąż i piątka dzieci w wieku od 1 do 10 lat. D. I. obecnie przebywa na rocznym urlopie macierzyńskim (do 7 lutego 2019 r.), natomiast mąż sprawuje osobistą opiekę nad dzieckiem (od 22 stycznia 2017 r. do 21 sierpnia 2019 r.). Skarżąca oświadczyła, że jedyny dochód rodziny to uzyskiwana przez nią kwota 1721,83 zł miesięcznie z tytułu zatrudnienia. Jako zobowiązania i stałe miesięczne wydatki D. I. wymieniła: opłaty za energię elektryczną (ogrzewanie domu) - 300 zł, za wywóz śmieci 160 zł, ratę kredytu - 600 zł.
Rozpoznając złożony wniosek stwierdzono, co następuje:
Zgodnie z art. 245 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302) prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym, prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata lub radcy prawnego. W myśl art. 246 § 1 pkt 2 ustawy przyznanie osobie fizycznej prawa pomocy w zakresie częściowym następuje, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Podkreślenia jednocześnie wymaga, że prawo pomocy, jako instytucja stanowiąca odstępstwo od zasady ponoszenia przez stronę kosztów związanych z jej udziałem w sprawie (art. 199 ustawy), winno być stosowane jedynie w przypadkach, w których ze złożonego wniosku wynikać będzie w sposób bezsporny, że zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym jest rzeczywiście niemożliwe. Treść art. 246 ustawy nie pozostawia wątpliwości co do tego, że to na ubiegającym się o przyznanie prawa pomocy spoczywa ciężar dowodu, iż znajduje się w sytuacji uprawniającej go do skorzystania z tej instytucji. Wniosek o przyznanie prawa pomocy powinien być zatem sporządzony w sposób rzetelny, powinny znaleźć się w nim wszelkie informacje niezbędne do pełnej oceny możliwości płatniczych wnioskodawcy. Okoliczności wynikające ze złożonego wniosku nie mogą budzić wątpliwości, a jeżeli takie występują, nie mogą być interpretowane na korzyść strony. (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 13 stycznia 2011 r. sygn. I GZ 456/10 Lex nr 741446, z dnia 16 lipca 2018 r. sygn. II FZ 410/18 LEX nr 2518419, z dnia 16 kwietnia 2015 r. sygn. I OZ 331/15 LEX nr 1678524, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 grudnia 2016 r. sygn. VII SA/Wa 1081/16).
Odnosząc powyższe uwagi do niniejszej sprawy stwierdzić należy, że brak jest podstaw do przyznania skarżącej prawa pomocy, D. I. nie wykazała bowiem w sposób przekonujący, że znajduje się w trudnej sytuacji finansowej i spełnia przesłanki określone w art. 246 ustawy. Udzielone przez skarżącą informacje budzą wątpliwości i nie pozwalają na przyznanie prawa pomocy.