Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Warszawie - Ewa Kowalska - Hupko po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi A. S. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] września 2016 r. znak [...] w przedmiocie nakazu przywrócenia zabytku do poprzedniego stanu postanawia: odmówić A. S. przyznania prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata.
A. S. po otrzymaniu wezwania do uiszczenia wpisu sądowego od skargi złożył na urzędowym formularzu wniosek o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata.
Pismem z dnia 27 grudnia 2016 r. wezwano skarżącego do uzupełnienia danych przedstawionych w złożonym wniosku.
A. S. udzielił odpowiedzi na ww. wezwanie pismem z dnia 8 stycznia 2017 r.
Rozpoznając złożony wniosek stwierdzono, co następuje:
Stosownie do art. 245 i art. 246 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) prawo pomocy może być przyznane osobie fizycznej w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata lub radcy prawnego wówczas, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, natomiast przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym następuje, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Podkreślenia jednocześnie wymaga, że co do zasady strona jest zobowiązana do ponoszenia kosztów związanych z jej udziałem w sprawie (art. 199). Zatem prawo pomocy jako instytucja stanowiąca odstępstwo od tej generalnej reguły winno być stosowane jedynie w przypadkach, w których ze złożonego wniosku wynikać będzie w sposób bezsporny, że zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym jest rzeczywiście niemożliwe. Na osobie wnioskującej o przyznanie prawa pomocy spoczywa powinność udowodnienia - na co wskazuje użyty w art. 246 ustawy zwrot: "wykaże" - że sytuacja finansowa uniemożliwia jej poniesienie kosztów postępowania. Należy też zwrócić uwagę na treść art. 255 ustawy, który stanowi, że jeżeli oświadczenie strony zawarte we wniosku okaże się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych lub budzi wątpliwości, strona jest obowiązana złożyć na wezwanie dodatkowe oświadczenie lub przedłożyć dokumenty źródłowe dotyczące jej stanu majątkowego, dochodów lub stanu rodzinnego.
Strona powinna zatem poprzez rzetelne i wiarygodne przedstawienie w złożonym wniosku wszelkich informacji niezbędnych do oceny jej sytuacji majątkowej, a także poprzez złożenie stosownych dokumentów wykazać, że jej sytuacja materialna nie pozwala na poniesienie kosztów postępowania we własnym zakresie. Do uwzględnienia wniosku o przyznanie prawa pomocy nie wystarczy jedynie ogólnikowe twierdzenie strony o trudnej sytuacji finansowej, o niskich dochodach, czy o dużych wydatkach. Okoliczności wynikające ze złożonego wniosku nie mogą budzić wątpliwości, a jeżeli takie występują, nie mogą być interpretowane na korzyść strony. W sytuacji, w której zachodzą rozbieżności pomiędzy poszczególnymi dokumentami lub oświadczeniami, gdy strona w sposób wybiórczy bądź ze sobą sprzeczny przedstawia okoliczności związane z sytuacją finansową bądź rodzinną, niemożliwe jest dokonanie rzetelnej oceny jej sytuacji finansowej, a tym samym uwzględnienie wniosku o przyznanie prawa pomocy (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z 18 lipca 2013 r. II FZ 371/13 Lex nr 1347052, z dnia 13 stycznia 2011 r. I GZ 456/10 Lex nr 741446, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 24 września 2010 r. I SA/Rz 478/10 Lex nr 764503, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 25 kwietnia 2014 r. I SA/Bd 1172/13 Lex nr 1457060).