Dnia 31 października 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wojciech Sawczuk po rozpoznaniu w dniu 31 października 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi [...] na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...] czerwca 2018 r. nr [...] w przedmiocie wyrażenia zgody na przystąpienie do realizacji II etapu budowy kompleksu mieszkaniowo - usługowego w [...] postanawia odrzucić skargę
[...] radna powiatu [...] w piśmie z dnia 12 lipca 2018 r. wniosła skargę do Sądu na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...] czerwca 2018 r. nr [...] w przedmiocie wyrażenia zgody na przystąpienie do realizacji II etapu budowy kompleksu mieszkaniowo - usługowego w [...].
Zaskarżonej uchwale zarzuciła m.in. zastosowanie błędnej podstawy prawnej do podjęcia przedmiotowej uchwały, tj.: art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1989 r. o samorządzie gminnym, naruszenie zasad dobrej legislacji poprzez nieumieszczenie w załącznikach do przedmiotowej uchwały części opisowej oraz uzasadnienia stanowiącego integralną część każdej uchwały, a także naruszenie przepisów ustawy o finansach publicznych poprzez umieszczenie w tekście uchwały lub jej uzasadnienia informacji o środkach zabezpieczonych na ten cel w budżecie miasta.
W skardze wskazała przede wszystkim na brak uzasadnienia uchwały oraz brak jakichkolwiek informacji czy uchwała wywołuje skutki finansowe dla gminy.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej odrzucenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu.
Zgodnie z art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r. poz. 1302, dalej: p.p.s.a.), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg m.in. na:
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej.
Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 5a cytowanej ustawy - sąd odrzuca skargę jeżeli interes prawny lub uprawnienie wnoszącego skargę na uchwałę lub akt, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, nie zostały naruszone stosownie do wymagań przepisu szczególnego.
W niniejszej sprawie mamy do czynienia ze skargą na akt o jakim mowa w art. 3 § 2 pkt 6 p.p.s.a. W takiej sytuacji podstawę prawną wniesienia skargi stanowi art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r., poz. 994, dalej: u.s.g.) zgodnie z którym każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem, podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego.
Merytoryczne rozpoznanie skargi na tego rodzaju akt poprzedza zatem ustalenie przez Sąd czy skarżącemu przysługuje legitymacja do wniesienia skargi. Skargę może wnieść bowiem jedynie podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą. Do wniesienia skargi w trybie powyższego przepisu nie wystarcza więc tylko sprzeczność z prawem zaskarżonej uchwały, na którą powołuje się strona skarżąca. Interes prawny strony skarżącej, do którego wprost nawiązuje art. 101 ust. 1 u.s.g., musi wynikać z normy prawa materialnego kształtującej sytuację prawną wnoszącego skargę. W orzecznictwie i doktrynie eksponuje się przede wszystkim bezpośredniość, konkretność i realny charakter interesu prawnego strony kształtowanego aktem stosowania prawa materialnego. Innymi słowy, zgodnie z treścią art. 101 ust. 1 wskazanej ustawy, prawo do skutecznego zaskarżania uchwały rady gminy na jego podstawie przysługuje jedynie podmiotowi, który wykaże naruszenie przez zaskarżoną uchwałę własnego interesu prawnego lub uprawnienia, a zatem, że zaskarżona uchwała godzi w sferę prawną tego podmiotu przez wywołanie negatywnych następstw prawnych np. przez zniesienie, ograniczenie, czy też uniemożliwienie realizacji jego uprawnienia lub interesu prawnego, który musi być konkretnym, indywidualnym interesem prawnym wynikającym z określonej normy prawa materialnego. Kryterium interesu prawnego, o którym mowa w art. 101 ust. 1 u.s.g., musi być oceniane w płaszczyźnie materialnoprawnej i wymaga stwierdzenia związku między sferą indywidualnych praw i obowiązków skarżącego a zaskarżonym aktem. Skarga wniesiona na podstawie ust. 101 ust. 1 u.s.g. nie ma więc charakteru skargi powszechnej (actio popularis), co oznacza, że nawet sprzeczność aktu organu gminy z prawem nie daje uprawnienia do jej wniesienia. Składający skargę musi w pierwszej kolejności wskazać na normę prawa administracyjnego materialnego, z którego swój interes prawny wywodzi (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia: 18 września 2003 r., sygn. akt II SA 2637/02, LEX nr 80699; 1 października 2013 r., sygn. akt I OSK 1209/13; 22 marca 2013 r. sygn. akt I OSK 2236/1; 7 marca 2013 r. sygn. akt II GSK 1374/11, 10 lutego 2015 r. sygn. akt I OSK 2349/14, 7 grudnia 2016 r., II GSK 1282/15 - publ: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).