Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Piotr Borowiecki po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. S. na bezczynność Krajowej Rady Sądownictwa w zakresie rozpoznania pism z dnia [...] sierpnia 2008 r. i [...] października 2008 r. postanawia odrzucić skargę
Pismem z dnia [...] grudnia 2008 r. skarżący M. S. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Krajowej Rady Sądownictwa w zakresie rozpoznania jego pism z dnia [...] sierpnia 2008 r. i [...] października 2008 r. skierowanych do Krajowej Rady Sądownictwa celem zbadania zawartych w tych pismach zarzutów i udzielenia skarżącemu wyjaśnień.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Kontrola działalności administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt. 1 - 4a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - dalej jako p.p.s.a. Właściwość sądu dotyczy zatem niepodejmowania przez organy administracji nakazanych prawem aktów lub czynności w sprawach indywidualnych.
W przypadku skargi na bezczynność organu przedmiotem sądowej kontroli nie jest określony akt lub czynność organu administracji, lecz ich brak w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie. Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. zakres przedmiotowy skargi na bezczynność wyznaczają postanowienia art. 3 § 2 pkt 1 - 4a. Zaskarżenie bezczynności organu administracji publicznej jest dopuszczalne tylko w takim zakresie, w jakim dopuszczalne jest na mocy powyższych przepisów zaskarżenie decyzji, postanowień oraz innych aktów i czynności.
Zaskarżenie bezczynności organu administracji publicznej jest dopuszczalne tylko w takich granicach, w jakich służy skarga do sądu administracyjnego na decyzje, postanowienia oraz na akty i czynności z zakresu administracji publicznej. Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa przyjęto, że bezczynność organu administracji publicznej zachodzi wówczas, gdy w prawnie określonym terminie wymieniony organ nie podejmie żadnych czynności w sprawie lub gdy prowadził postępowanie w sprawie, jednakże nie zakończył go wydaniem stosownego aktu.
Krajowa Rada Sądownictwa nie jest "organem administracji", a w postępowaniu przed Radą nie stosuje się kodeksu postępowania administracyjnego (art. 12 ust. 5 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa; Dz. U. Nr 100, poz. 1082). Jest ona konstytucyjnym organem państwa, a jej zadania, struktura i uprawnienia wynikają wprost z art. 186 i 187 Konstytucji RP. Działa na podstawie wskazanej wyżej ustawy i wydanego z jej upoważnienia rozporządzenia Prezydenta RP z dnia 22 grudnia 2001 r. w sprawie szczegółowego trybu działania Krajowej Rady Sądownictwa oraz postępowania przed Radą (Dz. U. Nr 152, poz. 1725). Wyżej wymienione akty przewidują podejmowanie przez Radę uchwał w sprawach indywidualnych (art. 13 ustawy i § 14 i nast. rozporządzenia) nad którymi kontrolę judykacyjną sprawuje Sąd Najwyższy.
Skarżący nie zalicza się do osób (kandydat na sędziego czy sędzia), których praw lub obowiązków może dotyczyć uchwała Rady, a tym samym nie jest osobą, której pismo (żądanie) mogłoby wszcząć postępowanie w sprawie indywidualnej. Nie jest zatem stroną postępowania, a jego kolejne pisma nie wymagały wydania żadnego z aktów, wymienionych w art. 3 § 2 pkt 1 - 4a p.p.s.a., a tylko w takich przypadkach ustawa dopuszcza skargę na bezczynność organów (§ 2 tego przepisu).
W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 58 § 3 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.