Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym : Przewodniczący: Sędzia WSA Magdalena Maliszewska po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji w sprawie ze skargi M. F. na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie obowiązków informacyjnych postanawia odmówić wstrzymania wykonania decyzji
Skarżący M. F. w złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skardze na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie obowiązków informacyjnych w wysokości 180.000 zł, zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Skarżący podniósł, że nie dysponuje środkami pieniężnymi w wysokości 180.000 zł, a zatem zmuszony byłby zaciągnąć kredyt na zapłacenie kary lub też poddać się egzekucji ze swojego majątku. Wykonanie powyższej decyzji spowodowałby niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody w postaci zapłacenia w istocie wyższej kwoty niż wynikająca z decyzji, czy to poprzez sprzedaż egzekucyjną majątku (majątek byłby bezpowrotnie utracony przez skarżącego, a cena wywoławcza na licytacji jest zawsze poniżej wartości majątku), czy poprzez konieczność zaciągnięcia kredytu bankowego (skarżący utraciłby bezpowrotnie odsetki od zaciągniętego kredytu).
Ponadto skarżący podniósł, że przedmiotowa kara jest niesłuszna, albowiem została wydana w oparciu o wadliwą interpretację art. 87 ustawy o ofercie i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych, a ponadto przedawnieniu uległa karalność zarzucanych uchybień, które miały miejsce do końca 2009 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności.
Jednakże art. 61 § 3 p.p.s.a. stanowi, że po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w art. 61 § 1 p.p.s.a., jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Warunkiem wydania postanowienia o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności jest wykazanie przez stronę we wniosku okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Nie wystarczy więc samo powtórzenie treści przepisu. Uzasadnienie wniosku winno odnosić się do konkretnych zdarzeń (okoliczności) świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymywanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest uzasadnione. Najdobitniej wyraził to Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 18 maja 2004 r., sygn. akt FZ 65/04 (niepubl.), w którym stwierdził, że brak uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji uniemożliwia jego merytoryczną ocenę.
Sąd w przypadku braku uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu nie może działać w tym zakresie za stronę. To na stronie ciąży obowiązek wykazania, iż zaskarżona decyzja w razie wykonania mogłoby narazić ją na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Zgromadzona dokumentacja sprawy może posłużyć natomiast jedynie weryfikacji twierdzeń strony pod kątem spełnienia przesłanek zawartych w art. 61 § 3 p.p.s.a. (vide postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 lipca 2008 r., sygn. akt II OZ 766/08, Lex nr 493672).