Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Czarnecki (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Ewa Frąckiewicz Sędzia WSA Danuta Szydłowska Protokolant Jan Czarnacki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 sierpnia 2010 r. sprawy z wniosku A. sp. z o.o. z siedzibą w W. o dopuszczenie do udziału w postępowaniu sądowoadministracyjnym w charakterze uczestnika w sprawie ze skargi A. L. na decyzję Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...] w przedmiocie oznakowania zewnętrznego apteki zgodnego z zezwoleniem postanawia: odmówić dopuszczenia do udziału w postępowaniu sądowoadministracyjnym A. sp. z o.o. z siedzibą w W.
A. sp. z o.o. z siedzibą w W. uzasadniała swój interes prawny w przystąpieniu do niniejszego postępowania sądowego faktem zawarcia z A. L. umowy licencyjnej na korzystanie ze znaku towarowego (usługowego) "[...] którą to umową A. L., a skarżąca w sprawie, została zobowiązana do eksponowania przedmiotowego znaku towarowego obok nazwy własnej apteki na zewnątrz i wewnątrz lokalu, a także na tablicach reklamowych poza lokalem apteki itp. Zatem w ocenie wnioskodawcy decyzja administracyjna, będąca przedmiotem postępowania sądowego, wkracza w nabyte przez spółkę prawo ochronne oraz w wyniku jej wykonania wymusi zmianę umów przez spółkę zawartych z jej kontrahentami, co narusza także prawo spółki do prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Te podnoszone przez A. sp. z o.o. z siedzibą w W. okoliczności uzasadniały zdaniem spółki jej interes prawny do występowania w niniejszej sprawie w charakterze uczestnika postępowania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje;
Zgodnie z art. 33 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) udział w charakterze uczestnika może zgłosić osoba, która nie brała udziału w postępowaniu administracyjnym, jeżeli wynik tego postępowania dotyczy jej interesu prawnego (...). A. sp. z o.o. z siedzibą w W. nie brała udziału w postępowaniu administracyjnym.
Uczestnikiem postępowania na podstawie art. 33 § 2 p.p.s.a. może być wyłącznie taki podmiot, któremu przysługiwała legitymacja materialnoprawna w postępowaniu zakończonym wydaniem zaskarżonego aktu, ale który w tym postępowaniu nie brał udziału, bo tylko wtedy wynik tego postępowania będzie dotyczyć jego interesu prawnego (por. postanowienie NSA z 21 listopada 2005 r. w sprawie I FZ 471/05 nie publ.).
Stwierdzenie interesu prawnego sprowadza się do ustalenia związku o charakterze materialnoprawnym między obowiązująca normą prawa materialnego a sytuacją prawną konkretnego podmiotu. Związek ten polega na tym, że akt stosowania tej normy może mieć wpływ na sytuacje prawną tego podmiotu w zakresie jego pozycji materialnoprawnej. Jeżeli natomiast akt stosowania danej normy prawnej nie wywiera bezpośredniego wpływu na sytuację prawną danego podmiotu, to nie można mówić o interesie prawnym.
Najważniejszymi cechami interesu prawnego w rozumieniu art. 33 p.p.s.a. są bezpośredniość, realność i konkretność tego interesu. Bezpośredniość dotyczy związku sytuacji prawnej danego podmioty z normą materialnoprawną, z której ten interes wywodzi. Pojęcie interesu prawnego na gruncie Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi należy rozpatrywać w oparciu o podobne kryteria jak to ma miejsce w postępowaniu administracyjnym tzn. o normę prawa materialnego, konkretną sytuację prawną zindywidualizowanego podmiotu prawa, a także możliwość oddziaływania stosownej normy na sytuację prawną tego podmiotu (por. M. Bogusz, Zaskarżanie decyzji administracyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego, Warszawa 1997, s. 28, /w/ Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Orzecznictwo, 2. wydanie pod redakcją B. Dauter, Warszawa 2009, Oficyna a Wolters Kluwer business). Zatem związek z konkretną normą prawa materialnego, którą można wskazać jako podstawę interesu prawnego stanowi jego istotę, przy czym norma ta musi być konkretnie określona i wyodrębniona z innych norm co powoduje, że interesu prawnego nie można opierać tylko na istnieniu jakiegoś aktu prawnego. W związku z tym przymiot uczestnika postępowania (art. 33 § 2 p.p.s.a.) daje dopiero norma o charakterze materialnoprawnym bezpośrednio legitymująca dany podmiot do uczestnictwa w postępowaniu administracyjnym czy do wniesienia skargi do sądu. Za normę taką, o charakterze bezpośrednio legitymującym podmiot do uczestnictwa w postępowaniu sądowym, nie można uznać przepisów ustrojowych (Konstytucji RP), jako że przepisy Konstytucji RP regulują jedynie zasady ogólne nie odnosząc się do konkretnie zindywidualizowanego podmiotu i konkretnej jego sytuacji faktycznej.