Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka po rozpoznaniu w dniu 10 marca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku I. W. o wstrzymanie wykonania decyzji Prezesa Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych z [...] września 2014 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia, że wyroby nie są wyrobami medycznymi w sprawie ze skargi I. W. na decyzję Prezesa Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych z [...] września 2014 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia, że wyroby nie są wyrobami medycznymi postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Strona skarżąca - I. W. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Prezesa Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, którą stwierdzono, że produkowane przez skarżącą wyroby, zgłoszone jako wyroby medyczne, nie są wyrobami medycznymi.
W skardze skarżąca zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania ww. decyzji podając, że wobec stwierdzenie, że wyroby nie są wyrobami medycznymi, na które przewidziany jest preferencyjny podatek VAT (8%) Naczelnik Urzędu Skarbowego wszczął wobec niej postępowanie podatkowe w sprawie podatku VAT, które następnie zawiesił w związku z wniesieniem przez nią wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Wyjaśniła, że wydanie zaskarżonej decyzji i niewstrzymanie jej wykonania skutkować będzie podjęciem owego postępowania podatkowego i określeniem dla niej dodatkowego zobowiązania w podatku VAT, w czym upatruje niebezpieczeństwo wyrządzenia szkody i spowodowania trudnych do odwrócenia skutków w postaci przymusowego egzekwowania przez Urząd Skarbowy potencjalnie i niezasadnie żądanej zapłaty.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:
Przedmiotem wniosku o wstrzymanie wykonania skarżąca uczyniła w niniejszej sprawie decyzję, którą ustalono, że zgłoszone przez nią produkty nie są wyrobami medycznymi.
Zgodnie z treścią art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), dalej p.p.s.a. wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże art. 61 § 3 p.p.s.a. stanowi, że po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1 p.p.s.a., jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Warunkiem wydania zatem postanowienia o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności jest wykazanie przez stronę o to wnioskującą okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia jej znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Nadto, uzasadnienie wniosku winno odnosić się do konkretnych zdarzeń (okoliczności) świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest uzasadnione. To na stronie wnioskującej ciąży bowiem obowiązek wykazania, iż w razie wykonania zaskarżonej decyzji, mogłoby to ją narazić na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (vide postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 lipca 2008 r. sygn. akt II OZ 766/08, z 5 grudnia 2012 r. sygn. akt II GZ 457/12 oraz z 12 marca 2013 r. sygn. akt II GZ 93/13).
Na wstępie należy wyjaśnić także, że instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności może znaleźć zastosowanie jedynie w stosunku do takich aktów lub czynności, które nadają się do wykonania i wymagają wykonania. Przykładowo w postanowieniu z 28 września 2011 r., sygn. akt II OZ 852/11, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że przez wykonanie aktu administracyjnego należy rozumieć spowodowanie w sposób dobrowolny lub doprowadzenie w trybie przymusu państwowego (egzekucji) do takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z rozstrzygnięciem zawartym w danym akcie. Natomiast w postanowieniu z 10 maja 2012 r., sygn. akt II FZ 358/12 Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił, że problem wykonania aktu administracyjnego dotyczy aktów zobowiązujących, ustalających dla ich adresatów nakazy powinnego zachowania lub zakazy określonego zachowania, aktów, na podstawie których określony podmiot uzyskuje równocześnie uprawnienie i mocą którego zostają na niego nałożone określone obowiązki, oraz aktów, na postawie których jeden podmiot jest do czegoś zobowiązany, a drugi wyłącznie uprawniony.