Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Wieczorek po rozpoznaniu w dniu 30 marca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B. C. na postanowienie Ministra Sprawiedliwości z [...] listopada 2015 r. Nr [...] w przedmiocie podjęcia zawieszonego postanowienia postanawia odrzucić skargę
Pismem z 2 stycznia 2016 r. B. C. (dalej skarżący), wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Warszawie skargę na postanowienie Ministra Sprawiedliwości z [...] listopada 2015 r., Nr [...] o podjęciu zawieszonego postępowania prowadzonego z odwołania skarżącego od uchwały Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych z [...] października 2014 r., utrzymującej w mocy uchwałę Rady Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. z [...] lipca 2014 r. w sprawie zawieszenia prawa do wykonywania zawodu radcy prawnego.
W skardze skarżący zarzuca organowi naruszenie art. 97 § 1 pkt 4 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.; dalej k.p.a.). Wskazuje, iż postanowieniem z 12 lutego 2015 r. Minister Sprawiedliwości zawiesił postępowanie odwoławcze prowadzone w sprawie zawieszenia prawa do wykonywania zawodu radcy prawnego przez skarżącego z uwagi na brak rozstrzygnięcia przez Wyższy Sąd Dyscyplinarny Krajowej Izby Radców Prawnych w W. w sprawie wniesionego zażalenia od postanowienia Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego z [...] września 2014 r. odmawiającego przywrócenia terminu do wniesienia odwołania od orzeczenia Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego w W. z [...] kwietnia 2014 r. Skarżący podnosi, iż w dniu wydania decyzji utrzymującej w mocy uchwałę o zawieszeniu prawa do wykonywania zawodu radcy prawnego przez skarżącego, tj. w dniu [...] listopada 2015 r., Minister Sprawiedliwości wydał postanowienie o podjęciu zawieszonego postępowania. Podkreślił, iż organ pominął okoliczność niedoręczenia stronie rozstrzygnięcia Wyższego Sądu Dyscyplinarnego Krajowej Izby Radców Prawnych w W., co zdaniem strony, stanowi naruszenie art. 622 ust. 1 i 2 ustawy z 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 507 ze zm.).
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest postanowienie Ministra Sprawiedliwości z 16 listopada 2015 r. o podjęciu zawieszonego postępowania administracyjnego.
Stosownie do art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowania, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty. Na wydane w toku postępowania postanowienia służy stronie zażalenie, gdy kodeks tak stanowi (art. 141 § 1 k.p.a.). Przepis art. 101 § 3 k.p.a. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 3 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 6, poz. 18) nie przewiduje możliwości wniesienia zażalenia na postanowienie w przedmiocie podjęcia zawieszenia postępowania. Zgodnie z art. 101 § 3 k.p.a. stronie służy zażalenie na postanowienie w sprawie zawieszenia postępowania albo odmowy podjęcia zawieszonego postępowania. Treść tego przepisu należy zatem rozumieć w ten sposób, że zażalenie przysługuje na postanowienie o zawieszeniu postępowania ("w sprawie zawieszenia postępowania") oraz na postanowienie o odmowie podjęcia zawieszonego postępowania ("w sprawie odmowy podjęcia postępowania"). Wykładnia art. 101 § 3 k.p.a. wymaga uwzględnienia celu zmian, jakie zostały dokonane ustawą z dnia 3 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (która weszła w życie z dniem 11 kwietnia 2011 r.). Ratio legis tych zmian było pozostawienie środka zaskarżenia na postanowienia tamujące postępowanie administracyjne, przy jednoczesnym wyłączeniu możliwości zaskarżania postanowień, które nie wstrzymują biegu postępowania administracyjnego, a więc postanowienia o podjęciu zawieszonego postępowania administracyjnego oraz o odmowie jego zawieszenia. Zgodnie z zasadą szybkości postępowania, o której mowa w art. 12 k.p.a. organy administracji publicznej powinny działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia. Naturalną konsekwencję zasady szybkości postępowania stanowi wprowadzenie obowiązku załatwienia sprawy w terminach określonych w art. 35 k.p.a. Uzasadniona jest zatem taka wykładnia przepisu art. 101 § 3 k.p.a., która wyłącza możliwość odrębnego zaskarżania postanowień, które nie wstrzymują biegu postępowania administracyjnego. Nie sposób bowiem przyjąć, aby racjonalny ustawodawca z jednej strony wprowadzał takie rozwiązania prawne, które mają na celu usprawnienie przebiegu postępowania, a z drugiej strony utrzymywał te, które prowadzą do jego przedłużenia. Strona niezadowolona z tego rodzaju rozstrzygnięcia nie zostaje pozbawiona możliwości jego kontroli, ponieważ, stosownie do art. 142 k.p.a, może je kwestionować w odwołaniu od decyzji oraz skardze do sądu administracyjnego na decyzję organu II instancji. Z uzasadnienia rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wynika, że ustawodawca wprost wykluczył zażalenie na podjęcie zawieszonego postępowania, motywując to możliwością oceny jego zasadności w ramach kontroli podjętego rozstrzygnięcia na skutek odwołania (i skargi do sądu). Takie stanowisko, które należy podzielić w tej sprawie, zostało wyrażone w wielu orzeczeniach sądów administracyjnych, w tym np. w wyroku NSA z dnia 18 czerwca 2013 r., sygn. akt II OSK 2296/12 (ONSAiWSA z 2014 r., z. 5, poz. 74), postanowieniu NSA z dnia 19 listopada 2013 r., sygn. akt II OSK 1272/12 oraz w wyroku NSA z dnia 22 października 2013 r., sygn. akt II OSK 1188/12, czy postanowieniu NSA z dnia 29 stycznia 2015 r., sygn. akt II OSK 1590/13 (wszystkie powołane orzeczenia dostępne w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń i Informacji o Sprawach pod adresem orzeczenia.nsa.gov.pl).
Ponieważ zaskarżone postanowienie nie należy do żadnej z kategorii postanowień wymienionych w art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a., to nie podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego, a w konsekwencji - rozpoznanie przez sąd administracyjny skargi na to postanowienie było niedopuszczalne.
Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a. odrzucił skargę.